ตอนที่ 2 การแข่งครั้งสุดท้าย
การแข่งขันด้านความเร็วนั้นเป็นที่ชื่นชอบของมนุษย์มาแสนช้านานหลายร้อยปี ไม่ว่ายุคใดสมัยใดก็มักจะมีการแข่งขันด้านความเร็วตลอด อาทิเช่น การแข่งขันรถม้าในสมัยกรีกโบราณ มนุษย์นั้นชื่นชอบความเร็ว การแข่งขันบางอย่างอาจเลือนหายไปตามเวลา แต่การแข่งขันด้านความเร็วกลับพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ จนในปัจจุบัน มนุษย์นั้นก็ยังคงชื่นชอบการแข่งประเภทนี้อยู่และมีจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ
ณ สนามแข่งรถมอเตอร์ไซค์แห่งหนึ่ง เหล่านักแข่งกำลังแข่งขันกันอย่างดุเดือด เสียงเชียร์ในสนามดังระงมไปหมด
"เอาละครับ ตอนนี้หมายเลขยี่สิบสี่ใกล้จะถึงเส้นชัยแล้วครับ! อีกแค่นิดเดียวเขาก็จะกลายเป็นแชมป์สามสมัย!" เสียงผู้บรรยายบรรยายการแข่งขัน
"อีกนิดเดียว!... อีกนิดเดียว!... เข้าไปแล้ว! ในที่สุดเราก็ได้ผู้ชนะแล้วครับ! นั่นก็คือหมายเลขยี่สิบครับ!"
หลังจากนั้นก็ได้เวลาพิธีมอบถ้วยรางวัลให้กับผู้ชนะ ผู้ชนะในการแข่งครั้งนี้ค่อย ๆ เดินขึ้นมาบนเวที เสียงปรบมือและเสียงร้องแสดงความยินดีของผู้ชมดังไปทั่วทั้งสนาม
"เอาละครับ นี่ก็คือผู้ชนะในการแข่งขันเจ้าความเร็วในครั้งนี้คือ... นายจักรพล แสงสุดท้าย หรือชื่อในวงการคือ ตั้ม เรซซิ่งครับ!" พิธีกรพูด
เสียงปรบมือให้กับผู้ชนดังไปทั่วทั้งสนามพร้อมกับผู้ชนะที่กำลังไหว้ขอบคุณแฟน ๆ ที่มาชมการแข่งขัน
"ก็อย่างที่รู้กันนะครับว่า คุณตั้มนั้นเคยเป็นแชมป์มาแล้วถึงสองสมัยและในปีนี้เขาก็สามารถชนะได้อีกครั้ง สรุปก็คือตอนนี้คุณตั้มนั้นก็เป็นแชมป์สามสมัยแล้วนะครับ เรามาฟังกันดีกว่านะครับว่าเขารู้สึกอย่างไร"
//พิธีกรยื่นไมค์//
"ครับ เมื่อถามว่าผมรู้สึกอย่างไรเหรอครับ? ผมก็รู้สึกว่าผมภูมิใจมากครับที่ผมสามารถเป็นแชมป์ได้ถึงสามสมัย มันเป็นสิ่งที่ผมภูมิใจมากครับ" ตั้มตอบ
"ครับผม อย่างที่รู้กันนะครับว่าในเดือนหน้าจะมีงานครบรอบสิบปีสนามแห่งนี้ คุณตั้มจะมาร่วมงานนี้ไหมครับ?"
"มาสิครับ เพราะว่าทางผู้จัดได้ติดต่อกับผมเอาไว้แล้วละครับ ว่าอยากจะให้ผมมาร่วมงานนี้แล้วทางนั้นก็จะให้ผมลงแข่งรอบพิเศษด้วยครับ"
"โอ้โห! สุดยอดมากครับ ในงานที่จะมีในเดือนหน้าเราก็จะได้เห็นคุณตั้มมาโชว์ลวดลายกันอีกครั้งหนึ่ง เอาละครับคุณผู้ชม โปรดปรบมือให้กับแชมป์สามสมัยด้วยครับ!"
บาร์แห่งหนึ่ง
หลังจากที่รับถ้วยรางวัลเสร็จแล้ว ตอนเย็นตั้มและทีมงานของเขาก็มาดื่มฉลองให้กับชัยชนะ
"ตามสบายเลยนะครับทุกคน วันนี้ผมเป็นเจ้ามือเลี้ยงเอง" ตั้มพูด
จากนั้นทั้งหมดก็ดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน แต่มีบางคนที่ไม่สนุกกับงานนี้นั้นก็คือ อ๊อฟ
"อ้าว เป็นอะไร? ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ไม่สนุกเหรอ?" ตั้มถาม
"พอดีกูไม่ค่อยชอบงานสังสรรค์ กูขอตัวกลับก่อนดีกว่า"พออ๊อฟพูดเสร็จก็เดินออกจากร้านไป ตั้มจึงเดินตามไป
"เฮ้ย! มึงเป็นอะไรวะ? ทำไมไม่อยู่กินที่งานก่อนวะ?" ตั้มถาม
"ขอโทษทีวะ แต่พอดีกูมีธุระ"
"ธุระอะไรวะ? หรือว่า... มึงจะยังโกรธกูเรื่องนั้นอยู่?"
"โกรธ? กูไม่ได้โกรธอะไรมึงสักหน่อย"
อ๊อฟพยายามจะขึ้นรถเพื่อกลับบ้านแต่ตั้มก็ดึงมือไว้
"อะไรของมึงวะ? ปล่อยกูนะ!"
"กูไม่ปล่อย จนกว่ามึงจะหายโกรธกู!"
"กูก็บอกแล้วไปไงว่ากูไม่ได้โกรธอะไรมึง!"
"โกหก!... กูรู้มึงโกรธที่กูทำให้มึงเป็นแบบนี้!"
ตั้มพูดเสร็จก็ดึงขากางเกงของอ๊อฟขึ้น ทำให้เห็นว่าขาของอ๊อฟนั้นมีรอยแผลเป็นเต็มไปหมด
"มึงยังโกรธเรื่องที่กูเป็นคนที่ทำให้ขามึงต้องใส่เหล็กเอาไว้ไง!"
"ถ้าหมายถึงเรื่องนี้ละก็ กูไม่ได้ติดใจอะไรทั้งนั้น เพราะว่ากูรู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ"
"แล้วถ้าไม่ใช่เรื่องนี้แล้วมึงจะหนีกลับก่อนทำไม?"
"กูมีธุระจริง ๆ เพื่อน""โอเค... ถ้างั้นก็กลับบ้านดี ๆ นะ"
หลายวันต่อมา
"อ้าวตั้ม? มีอะไรหรือเปล่าถึงได้มาหาที่ห้องแต่เช้า?"
"ไม่ได้มีธุระอะไรหรอก พอดีอยากจะชวนไปนั่งรถเล่นน่ะ ไปเปล่า?"
"...ก็เอาสิ แต่ว่าช่วยรอแป๊บหนึ่งนะ ขออาบน้ำก่อน"
จากนั้นอ๊อฟก็ชวนให้ตั้มมานั่งรอในห้องก่อน ภายในห้องของอ๊อฟมีถ้วยรางวัลจากการแข่งขันเต็มไปหมด ตั้มกับอ๊อฟเป็นเพื่อนกันมาหลายปี ทั้งคู่เป็นนักแข่งมืออาชีพเหมือนกัน ก่อนที่อ๊อฟจะย้ายมาอยู่ทีมเดียวกับตั้ม ทั้งคู่ถือได้ว่าเป็นคู่หูที่โดดเด่นที่สุดในการแข่ง เพราะว่าฝีมือทั้งคู่นั้นเก่งกาจหาใครสู้ได้ แต่แล้วก็เกิดอุบัติเหตุระหว่างการแข่งขัน จึงทำให้อ๊อฟต้องออกจากการเป็นนักแข่งมืออาชีพแล้วผันตัวมาเป็นช่างเครื่องให้กับตั้ม
ระหว่างที่นั่งรออยู่นั้นตั้มก็ได้เหลือบไปเห็นกรอบรูปหรูหนึ่งหนึ่งคว่ำหน้าอยู่จึงคิดจะหยิบขึ้นมาตั้ง แต่ก็ถูกอ๊อฟที่อาบน้ำเสร็จพอดีมาห้ามไว้ก่อน
"จะทำอะไรน่ะ?" อ๊อฟถาม
"กูเห็นว่ามันคว่ำอยู่ ก็เลยจะหยิบขึ้นตั้ง"
"ไม่ต้องหรอก รูปย่ากูเอง เดี๋ยวกูเอาไปไว้ในห้องนอนดีกว่า"
หลังจากนั้นอ๊อฟก็หยิบกรอบรูปนั้นไปไว้ในห้องนอนแล้วสักพักจึงออกมา
"เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว แล้ว... จะไปรถใครล่ะ"
"เดี๋ยวไปรถกูก็ได้"
จากนั้นทั้งสองก็ไปนั่งรถเล่นกัน บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความเงียบ ตั้มจึงชวนคุยเปลี่ยนบรรยากาศ
"เฮ้ยไอ้อ๊อฟ ช่วงนี้มึงได้กลับไปเยี่ยมบ้านบ้างเปล่าวะ?"
"ก็กลับนะ ช่วงหยุดยาวที่ผ่านมากูก็กลับไปเยี่ยมมาแล้วครั้งหนึ่ง"
"แล้วทางบ้านเขารับได้ยังที่มึงเป็นแบบนี้?"
"รับได้ซิ เพราะว่าเรื่องนี้มันก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว เขารับได้แล้วแหละ"
"งั้นเหรอ... เอาล่ะถึงแล้ว"
ตั้มขับรถมาจอดอยู่ที่ริมฟุตบาทข้างชายหาดแห่งหนึ่ง
"เดี๋ยวนะ!? ที่นี่มัน..."
"ใช่แล้ว ที่นี่ก็คือที่ที่พวกเราเจอกันเป็นครั้งแรก จำได้ไหม?" ตั้มถาม
"จำได้สิ จำได้ไม่เคยลืม เพราะว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่สำคัญของกู"
"ใช่ ถ้าวันนั้นรถมึงไม่เสีย พวกเราก็คงจะไม่ได้เจอกัน" ตั้มพูดพร้อมทั้งหยิบซองบุหรี่ขึ้นมา
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินลงไปรำลึกถึงความหลัง หลังจากเดินไปสักพักตั้มก็พูดขึ้นมา
"เฮ้ย ไอ้อ๊อฟ กูมีเรื่องอยากจะบอกมึงว่ะ ...คือกูอยากจะเลิกเป็นนักแข่งแล้วว่ะ"
"หมายความว่าไง?"
"พอดีคิดว่ากูอยากจะกลับไปช่วยกิจการที่บ้านว่ะ เพราะฉะนั้น กูเลยคิดว่าในการแข่งในวันครบรอบสิบปีของสนาม หลังจากแข่งเสร็จกูก็จะประกาศถอนตัว มึงคิดว่าไง?"
"มันก็... ไม่รู้สิ ถ้ามึงคิดอย่างนั้นจริง ๆ กูก็คงจะไปขัดอะไรไม่ได้ เอาเป็นว่ากูเห็นด้วยละกัน"
"ขอบใจมากเพื่อน วันนั้นเรามาอำลาการแข่งครั้งสุดท้ายของกูอย่าง"ร้อนแรง"กันเถอะ!"
"ใช่... วันนั้นจะเป็นวันที่"ร้อนแรง"ที่สุดของมึงเลย เพื่อน"
วันครบรอบสิบปีสนาม
"เอาละครับคุณผู้ชมทุกท่าน! มาพบกันอีกครั้งหนึ่งนะครับ วันนี้เป็นวันพิเศษนะครับ เพราะว่าเป็นวันครบรอบสิบสนามแห่งนี้นะครับ วันนี้เรามีกิจกรรมมากมายแต่ที่เป็นไฮไลท์ก็คือแข่งนัดพิเศษระหว่างนายจักรพล แสงสุดท้ายหรือตั้มเรซซิ่ง เจอกับมิสเตอร์อดัม ลูกิ้น แชมป์จากประเทศสหรัฐอเมริกา วันนี้พวกเขาจะมาตัดสินกันว่าใครกันแน่คือเจ้าแห่งความเร็ว!"
อีกด้านหนึ่ง ตั้มกับทีมช่างของเขากำลังตรวจเช็กสภาพรถก่อนการลงแข่ง
"เรียบร้อยดีใช่ไหม งานนี้พวกเราจะต้องไม่พลาดเพราะว่าวันนี้กูจะเป็นคนที่"ร้อนแรง"ที่สุด" ตั้มพูด
สักพักอ๊อฟก็เดินมาหาตั้มที่กำลังจะเตรียมพร้อมอยู่
"เฮ้ยไอ้ตั้ม กูเซตรถให้มึงเรียบร้อยแล้วนะ" อ๊อฟพูด
"ขอบใจมากเพื่อน เพราะการเซตรถของมึงนี่แหละที่ทำให้กูมีทุกวันนี้ได้ วันนี้กูจะต้องร้อนแรงที่สุด!"
หลังจากที่ทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว อ๊อฟก็ได้มากระซิบที่ข้างหูของตั้ม
"พอมึงหลุดโค้งสามมาได้มึงก็บิดสุดแรงเลยนะ"
"ได้เลยเพื่อน เชื่อมือได้เลย"
หลังจากที่นัดแนะให้คำแนะนำกันเสร็จ นักแข่งทั้งสองก็เข้าประจำที่ พอสิ้นเสียงสัญญาณทั้งสองก็ออกตัวด้วยความเร็วสูง ทั้งสนามต่างส่งเสียงกันเสียงดังไปทั่วสนาม การแข่งครั้งนี้ถึงฝ่ายตั้มจะได้เปรียบเพราะเป็นเจ้าบ้าน แต่อีกฝ่ายก็ไม่ใช่เล่น ๆ สามารถนำตั้มได้ตลอด
"เฮ้ย! มึงจะไปไหนน่ะ?" หัวหน้าทีมช่างถามอ๊อฟที่ไม่อยู่ดูการแข่งขัน
"ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวกลับมา" อ๊อฟตอบ
"รีบไปรีบมาด้วยล่ะ"
หลังจากที่หลุดโค้งสามมาได้ ตั้มก็บิดสุดแรงตามที่อ๊อฟบอก แต่ทว่า แทนที่รถของตั้มจะพุ่งไปข้างหน้ากลับมีไฟลุกท่วมรถและก็ร่างของตั้ม ทุกคนในสนามต่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นร่วมคู่แข่งของเขา เจ้าหน้าที่หลายนายรีบวิ่งเข้าไปดับไฟ แต่ทว่าก็ช้าเกินไปเพราะว่าเปลวเพลิงนั้นได้คร่าชีวิตของตั้มไปแล้ว
"มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นวะ!? ใครเป็นคนดูแลเรื่องน้ำมัน!?" หัวหน้าทีมช่างถาม
"ไอ้อ๊อฟครับ!" หนึ่งในทีมช่างตอบ
"แล้วไอ้อ๊อฟมันหายไปไหนเนี่ย?"
คนในทีมช่างพยายามตามหาอ๊อฟแต่ก็ไม่มีใครพบ อีกด้านหนึ่งอ๊อฟที่ออกมาจากสนามมาก่อนหน้านี้แล้ว หลังจากที่ได้ยินเสียงเอะอะในสนาม อ๊อฟก็รู้ได้ทันทีว่าแผนการที่ไปดัดแปลงน้ำมันที่ใช้เติมรถแข่งให้สามารถติดไฟง่ายขึ้นเป็นผลสำเร็จ พอรู้ดังนั้นอ๊อฟก็หยิบรูปที่ตั้มเคยคิดจะดูที่ห้องขึ้นมาดู รูปใบนั้นเป็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่งที่ถ่ายคู่กับอ๊อฟ
"กูบอกแล้วไง ว่ากูไม่ได้โกรธที่มึงทำให้กูกลายเป็นคนพิการ แต่กูโกรธที่มึงทำให้น้องสาวกูต้องตาย! กูบอกแล้วไง ว่าที่แห่งนั้นเป็นที่ที่สำคัญสำหรับกู ไม่ใช่เพราะว่าเป็นที่ที่เราเจอกันเป็นครั้งแรก แต่เป็นเพราะว่าที่แห่งนั้นเป็นที่ที่น้องสาวกูมาฆ่าตัวตาย! กูบอกแล้วไง ว่าวันนี้มึงจะกลายเป็นคนที่"ร้อนแรง"ที่สุด เป็นไง? "ร้อนแรง"สมใจอยากไหมล่ะ? ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!" อ๊อฟหัวเราะออกมาอย่างกับคนเสียสติ
หลังจากนั้นอ๊อฟก็ขึ้นรถแล้วขับออกไปแล้วก็ไม่มีใครได้เจอกับอ๊อฟอีก
********************
สามารถมาติดตามอ่านตอนใหม่ ๆ ได้ก่อนที่
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
