Blockdit Logo (Mobile)
เรื่องสั้นขยันเขียน
•
16 ก.ค. 2021 เวลา 13:01 • นิยาย เรื่องสั้น
เรื่อง : Diary'Girls ไดอารี่ลับกับสาวปริศนา (14)
บท : ความทรงจำที่โหยหา ตอนจบ
แนว : ความรัก, ปรัชญา
5
เรื่องย่อ : มนุษย์ทุกคนในยามที่สิ้นหวังจะเขาใกล้ความตาย เด็กสาวปริศนาจะปรากฎตัว เพื่อบันทึกชีวิต และหยิบยื่นทางเลือกที่อาจจะดีกว่าให้..
ความเดิม : เคย์โกะถูกเด็กสาวปริศนาที่มีดวงตาสีแดงยื่นเงื่อนไขให้ได้สัมผัสกับความสุขที่เคย์โกะต้องการโดยแลกกับการที่ชายที่ชื่อ มาโคโตะ คนรักต้องหายไป แต่นั่นจะเป็นความสุขจริงๆหรือเปล่านะ..
บท ความทรงจำที่โหยหา ตอนจบ
หลังจากที่ เคย์โกะ หญิงสาวที่ยอมแลกทุกอย่างแม้แต่คนรัก หมดสติไป เธอก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งบนเตียงในห้องขนาดใหญ่ เป็นสถานที่ๆไม่รู้จัก ที่เหมือนจะเป็นคฤหาสห์หรือบ้านขนาดใหญ่
ข้างเตียงที่ เคย์โกะ นอนมีเด็กหญิงในชุดกระโปรงสีขาว คนนึงที่อายุประมาณเด็กประถม หน้าตาน่ารักนั่งมองมาที่เธอด้วยแววตาที่ไร้เดียงสา
"ที่นี่คือที่ไหน"
เคย์โกะ ถามเด็กหญิงด้วยเสียงที่แผ่วเบา เธอรู้สึกมึนหัว พยายามจำเหตุการณ์เท่าที่จำได้ แต่เธอก็จำเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่ได้
"คุณพ่อคะ คุณแม่ตื่นแล้วค่ะ"
เด็กหญิงไม่ได้ฟัง เคย์โกะ แล้วส่งเสียงดังรีบลุกขึ้นวิ่งออกไปด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นดีใจ
ปล่อยให้เคย์โกะ สับสนกับเหตุการณ์ตรงหน้า เคย์โกะพยายามยืนขึ้นแต่ก็ต้องนั่งลงเพราะอาการหน้ามืดเหมือนเธอหลับมาเป็นเวลานาน
ครู่นึงหลังจากที่เด็กหญิงวิ่งออกไปเธอก็กลับมาพร้อมกับชายหนุ่มคนนึงที่แต่งตัวในชุดสูทสีขาวดูมีฐานะและผู้หญิงที่แต่งชุดสาวใช้อีกสองคน
"เธอ คงจะจำไม่ได้ ดังนั้น ผมจะค่อยๆเล่าให้ฟัง"
ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใยและอ่อนโยน เขาโบกมือให้ ผู้หญิงสองคนที่ดูเหมือนสาวใช้จึงพาเด็กหญิงออกไป
แล้วชายหนุ่มก็นั่งลงข้างๆเคยโกะ พร้อมเล่าเรื่องราวที่ผ่านมา
เขาเล่าคร่าวๆว่า เคย์โกะ กับเขาเป็นสามีภรรยากันแต่งงานและมีลูกด้วยกัน 1 คน วันนึงเคย์โกะหมดสติไปโดยไร้สาเหตุ ที่สวนสาธรณะ แล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกจนผ่านไป 3 ปี
อยู่ๆ เคย์โกะก็ปวดหัวขึ้นมาเหมือนจะจำอะไรได้ แต่ภาพกลับไม่ชัดเจน
หลังจากวันที่ตื่นขึ้นมาเคย์โกะก็ได้ใช้ชีวิต ในคฤหาสห์กับครอบครัว อย่างมีความสุข
เป็นเวลาหลายเดือนที่มีสามีที่แสนอ่อนโยน เอาใจใส่ และลูกสาวที่แสนน่ารัก การอาศัยในคฤหาสห์เป็นชีวิตที่เหมือนฝัน
แต่ทว่ายิ่งเวลาผ่านไป เคย์โกะก็ เกิดความรู้สึกขัดแย้งขึ้นในใจ
มันมากขึ้นเรื่อย เหมือนกับว่าเธอลืมบางสิ่งที่สำคัญมากๆไป ยิ่งมองดูที่สามีและลูกสาว กลับเกิดช่องว่างเล็กๆ ที่ขยายใหญ่ขึ้น บดบีงความสุขที่เคยมีก่อนหน้า
ความทรงจำนี้เป็นของจริงแต่เธอกลับรู้สึกไม่ใช่ ถึงเธอจะจำเรื่องราวต่างได้จนหมด ก็ยังรู้สึกลืมบางสิ่งไป
"เธอ ดูเป็นกังวลนะ มีอะไรก็บอกผมได้นะ"
"คุณแม่ ไม่สบายหรือเปล่าคะ?"
ผู้คนรอบข้างต่างเป็นห่วงเธอ แต่เธอก็รับรู้ได้ถึงบางสิ่งกำลังเรียกร้องหาเธอ คืนนั้นเกิดภาพความทรงจำประหลาดในสถานที่สวนสาธรณะ ที่นั่นเธอทะเลาะกับชายแปลกหน้า และเด็กสาวที่ไม่รู้จัก
เจอจึงปรึกษากับสามี เขาก็เข้าใจและให้เธอลองตามหาทั้งๆ น้ำเสียงที่เป็นห่วงเคย์โกะอย่างมาก
"ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันเสมอนะ"
อยู่ๆเขาก็พูดขึ้น และถึงเคย์โกะจะรู้สึกไม่ดี เธอก็ตัดความกังวลใจทิ้งไปไม่ได้
วันต่อมา ในเวลาเย็นหลังจากรับลูกสาวจาก รร.ประถม เธอจึงมาที่สวนสาธรณะที่เห็นในฝัน สถานที่สุดท้ายที่สามีบอกว่าพบเธอหลับไปเมื่อ 3 ปีก่อน
ตอนนี้กลายเป็นสนามเด็กเล่นเก่าๆที่ไม่ได้รับการปรับปรุง มองจากด้านหน้าดูเหมือนจะไม่ค่อยมีคนใช้
ข้างๆ เคย์โกะมีลูกสาวที่ขอตามมาด้วย กับสาวใช้อีกคนนึง เด็กหญิงจับมือเธอแกว่งไปมา เคย์โกะก็ยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของลูกสาว
เนื่องจากอันตรายที่จะให้ลูกสาวเข้าไปด้วย เคย์โกะจึงฝากเธอไว้กับสาวใช้ให้รอที่ด้านหน้าสวนสาธรณะ
เคย์โกะเดินเข้ามาข้างในยิ่งเข้าใกล้ชิงช้าในสนามเด็กเล่นภาพในอดีตก็ยิ่งถาโถมเข้ามาในหัว
เธอพยายามตั้งสติเมื่อมาถึงหน้าชิงช้าเก่าๆ เคย์โกะมองเห็นเด็กสาวคนนึงนั่งอยู่บนชิงช้า และมองมาที่เธอ เป็นเด็กสาวในชุดนร.ม.ปลาย ผมสั้นสีน้ำตาลและใส่ผ้าปิดตาที่ตาข้างซ้าย
"สวัสดีค่ะ ต้องบอกว่าคาดไม่ถึงเลยนะคะ ที่คุณมาถึงที่นี่ได้"
เด็กสาวพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเธอค่อยๆแกว่งชิงช้า เคย์โกะกุมศรีษะ มองเธอด้วยความสับสน
"เธอ รู้จักฉันหรือเปล่า?"
"เอ๊ ตอบยากนะคะ รู้จักแต่ก็ไม่รู้จักเป็นพิเศษ คิดว่านะคะ"
เด็กสาวตอบเคย์โกะด้วยน้ำเสียงที่สดใส ยิ้มก่อนที่จะถามคำถามที่ทำให้เคย์โกะเข้าใจบางสิ่ง
"คุณน่ะ ทั้งที่ได้อยู่ในโลกที่มีความสุขแต่ทำใมถึงเลือกมาที่นี่ทั้งที่น่าจะรู้ละคะ?"
"ที่นี่ไม่ใช่ ความจริงใช่มั้ย"
หลังได้ฟังคำพูดของเคย์โกะ เด็กสาวผมสั้นก็ยิ้มออกมาพร้อมกับหัวเราะดัง
"ถ้าคุณคิดว่าจริงมันก็จริง ถ้าคิดว่าไม่จริงมันก็ไม่จริงค่ะ ยังไงก็ตามคุณเป็นคนส่วนน้อยที่ไม่เลือกอยู่ที่นี่ จะเรียกว่าโชคดีมั้ยนะ "
เด็กสาวครุ่นคิดสักครู่ก่อนที่จะลุกยืนขึ้น
"ไปสิคะ ไปพบสิ่งที่คุณตามหา"
เด็กสาวเปิดผ้าปิดตาซ้ายเผยให้เห็นดวงตาสีแดงเพียงข้างเดียว ทันทีที่เคย์โกะมอง ก็เหมือนถูกสะกด ให้ก้าวเดิน เด็กสาวชี้ไปที่ม้านั่งที่อยู่กลางสวนสาธรณะ
"คุณแม่ จะไปไหนคะ กลับกันเถอะค่ะ"
เสียงของลูกสาวดังขึ้นเรียกสติ เคย์โกะให้หันไปมอง เด็กหญิงวิ่งมากอดเอวของเคย์โกะ จากด้านหลังไว้
เคย์โกะยิ้ม เธอคิดในใจ ตอนนี้เธอจำทุกอย่างได้แล้ว เธอนั่งคุกเข่าแล้วลูบหัวลูกสาว
"คุณแม่คะ จะไปไหนเหรอ?"
"ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่ก็เป็นความสุขที่แม่ต้องการ และใฝ่ฝันถึงมาตลอด แม่รักลูกและพ่อนะ.. แต่ว่า แม่น่ะจากนี้จะไปที่ๆแม่จากมา ลูกต้องเป็นเด็กดี ดูแลคุณพ่อเข้าใจมั้ย"
เคย์โกะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนพลางลูบศรีษะของลูกสาว
"ไม่เอานะ ถ้าหนูจะไม่ได้เจอคุณแม่อีก หนูไม่ให้ไป"
"เจอสิ..."
เคย์โกะใช้นิ้วเช็ดน้ำตาของลูกสาว ถึงจะได้อยู่ด้วยกันเพียงไม่นานก็มีความผูกพันธ์ เธอก็นึกถึงคำที่สามีพูด
อีกด้านนึงที่คฤหาสห์ ชายผู้เป็นสามีที่กำลังนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุด เขาปิดหนังสือแล้วลุกขึ้นเดินมามองนอกหน้าต่าง ในใจคิดบางสิ่ง
"ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันเสมอนะ"
อยู่ๆเขาก็พูดขึ้นมา เหมือนเขาจะเข้าใจเคย์โกะ
ทางด้านเคย์โกะ ลูกสาวก็ยอมเข้าใจเคย์โกะด้วยความไร้เดียงสา
"คุณแม่จะคิดถึงหนูกับคุณพ่อใช่มั้ยคะ?"
"จ้า คุณแม่ต้องคิดถึงแน่นอนอยู่แล้ว"
เด็กสาวผ้าปิดตาเข้ามาตอบแทน เคย์โกะแล้วเธอก็กอดคอลูกสาวเคย์โกะ ก่อนที่จะกระพริบตาส่งให้เคย์โกะรีบไปที่ม้านั่ง
เคย์โกะยิ้ม เธอเดินมาที่ม้านั่ง ตัวเดิมที่มีสภาพเก่า น้ำตาที่เธอกลั้นไว้ก็ใหลออกมา จากตรงนี้คงไม่มีคนสังเกต เธอค่อยๆนั่งลง เอนหลังพิง ไม่ใกลจากม้านั่ง
ลูกสาวโบกมือ ให้กับเคย์โกะเธอจึงโบกมือแล้วค่อยๆหลับตาลง...
บทส่งท้าย ความทรงจำที่โหยหา
หลังจากนั้นเคย์โกะรู้สึกตัวอีกที เธอก็ลืมตาขึ้นมาบนตักชายที่เธอไม่เคยลืมที่ม้านั่งที่เธอหมดสติ ในสวนสาธรณะที่คุ้นเคย
"เธอ ร้องไห้เหรอ?"
"อะไรเล่า คนไม่ได้เรื่อง"
เขาถามด้วยรอยความเป็นห่วงที่ดูพึ่งพาไม่ได้เช่นเคย แล้วเคย์โกะก็ลุกขึ้นทำหน้าตกใจ เมื่อเห็นเด็กสาวผมยาวที่มีตาสีแดงสองข้างกับใบหน้าสะสวยที่เรียบเฉยไร้อารมณ์ ยืนอยู่ข้างๆ มาโคโตะ
"ถึงจะพูดว่ายินดีต้อนรับ เวลาที่คุณหายไปก็ไม่นานพอ"
"เธอ เป็นใครกันแน่ "
เคย์โกะถามด้วยความตื่นกลัว แต่เด็กสาวกลับมีสีหน้าที่ไร้อารมณ์ไม่เปลี่ยน
"มีอะไรเหรอ เคย์โกะ?"
ทันทีที่เคย์โกะหันไปหามาโคโตะเพราะคำถามของเขา เธอรู้สึกตัวอีกที ก็ไม่มีเด็กส่วตาสีแดงอยู่ตรงนั้นแล้ว
"เปล่า ไม่มีอะไร"
ถึงในใจเคย์โกะจะสับสนอยู่แต่ ก็รู้สึกขอบคุณเด็กสาวปริศนาจากก้นบึ้งของหัวใจ
ทางด้านเด็กสาวตาสีแดงเธอ เดินออกจากสวนสาธรณะ ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย พลางจดบางสิ่งลงในหนังสือ ปิดมันลงแล้วพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะจากไป
"โชคดีสิ่งที่คุณต้องการนั้นไม่ใช่ความสุข แต่จากนี้ชีวิตของคุณจะเป็นแบบไหนกันนะ"
จบบทส่งท้าย ความทรงจำที่โหยหา
ติดตามตอนต่อไป
Diary'GirLS vol.14
อ่านมาถึงตรงนี้ : ขอบคุณมากที่อ่านนะ
ฝากกดติดตาม : เป็นกำลังใจให้ตอนต่อไป
เราหัดเขียน สามารถแนะนำ ติชม เพื่อผลงานที่ดีขึ้น
ติดตามตอนต่อไปได้ที่ https://www.blockdit.com/series/601b7ec36663c7078dac0042

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา