《จาก “ปมเชือก” สู่ “อักษรจีน”｜中国文字演变》
“อักษรจีน” หรือในชื่อ “ฮั่นจื้อ（汉字）”, “จงเหวินจื้อ（中文字）” หรือ “จงกั๋วเหวินจื้อ（中国文字）” เป็นเครื่องหมายอย่างหนึ่งที่ไว้ใช้จดบันทึกภาษาจีน ซึ่งถือว่าเป็นหนึ่งในมรดกโลกที่มีอายุถึง 5000 กว่าปีที่ยังมีชีวิตอยู่มาจนถึงปัจจุบัน
.
หากเราสภาพบ้านเมืองของประเทศจีนก็จะพบว่า ทั้งเศรษฐกิจ การศึกษา เทคโนโลยีล้วนมีการพัฒนามาเรื่อยๆ ซึ่ง ‘อักษรจีน’ ก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยเช่นเดียวกัน
.
สำหรับบทความนี้จะพาท่านผู้อ่านมาเจาะเวลาหาอักษรจีนด้วยกันนะครับ อาจจะสอดแทรกเนื้อหาสำหรับเตรียมสอบ Pat7.4 ไปบ้างเล็กน้อย
การมัดปมเชือก（结绳说）
การมัดปมเชือก｜结绳说
—
การผู้เชือกหรือการมัดปมเชือกคือวิธีการจดจำสิ่งต่างๆ ของชาวจีนในยุคบรรพกาล โดยในตำราอี้จิง หมวดซี่ฉือเซี่ย《易经·系辞下》ได้กล่าวไว้ว่า: “คนในยุคโบราณใช้วิธีมัดปมเชือกเพื่อการจัดการ แล้วอนุชนรุ่นหลังก็เปลี่ยนมาเป็นการแกะสลักตัวหนังสือแทน”
.
นอกจากนี้การมัดผูกเชือกให้เป็นปมนั้นเพื่อบันทึกเรื่องราวและตัวเลข ซึ่งขนาดของปมจะเป็นตัวบ่งบอกถึงเรื่องราวนั้นๆ โดยเชือกที่มีปมใหญ่จะเป็นเรื่องราวใหญ่และสำคัญ แต่ถ้าเป็นปมเล็กจะเป็นเรื่องราวไม่ได้สำคัญอะไรมากหรือเป็นเรื่องสั้นเท่านั้น แต่ทว่าการมัดปมเป็นเพียงสิ่งที่ช่วยเตือนความจำมากกว่าการบันทึกภาษาและการสื่อสารของมนุษย์โบราณ
.
ในหนังสือประวัติศาสตร์จีนได้บันทึกไว้ว่า ชาวจีนในยุคโบราณดำรงชีวิตโดยการกินสัตว์เป็นหลัก ซึ่งยังไม่รู้เรื่องของภาษาและหนังสือ จนกระทั่งมีเทพบิดรฮกซี（伏羲）สังเกตเห็นแมงมุมทอใย เขาจึงนำการทอใยมาประยุกต์และประดิษฐ์เป็นเชือกไว้สำหรับการจับสัตว์บกและสัตว์น้ำ ภายหลังจึงสอนมนุษย์ให้รู้จักการจดจำสิ่งต่างๆ โดยการผูกเชือกให้เป็นปมต่างๆ ในเวลาต่อมา
.
อย่างไรก็ตาม ทฤษฎีการมัดเชือกข้างจะช่วยให้มนุษย์สามารถจดจำเรื่องราวต่างๆ ได้ แต่ก็ยังไม่สามารถใช้ในการจดบันทึกแบบลายลักษณ์อักษรและการสื่อสารได้
การแกะสลัก（刻契说）
การแกะสลัก｜刻契说
—
การแกะสลักลงบนแผ่นไม้หรือแผ่นศิลาก็เพื่อใช้บันทึกเรื่องราวและจำนวนต่างๆ ซึ่งเป็นวิธีที่ใช้อย่างแพร่หลายในทุกมุมโลก ซึ่งการแกะสลักจะกินเวลามากกว่าการมัดปมเชือก แต่ประสิทธิภาพและความทนทานของวัสดุจะดีกว่าการใช้เชือก ซึ่งสามารถหลงเหลือให้ศึกษามาจนถึงปัจจุบันได้
.
ทว่าในความเป็นจริง อิทธิพลทั้งการมัดปมเชือกและการแกะสลักนั้นไม่ได้ให้ความสำคัญกับอักษรที่สร้างขึ้นเพียงไม่กี่ตัว แต่ให้ความสำคัญกับ “ลักษณะพิเศษประการหนึ่งที่เป็นข้อกำหนดเบื้องต้นของตัวอักษรทั้งหมด（约定俗成）”
.
หากเรานำทั้งสองมีวิธีมาเปรียบเทียบแล้วก็จะพบว่าทั้งสองวิธีคือการสร้างอักษร แต่วิธีการแกะสลักจะมีลักษณะของความเป็นการขีดเขียนอักษร（书写）มากกว่า
สัญลักษณ์ปากว้า（八卦说）
สัญลักษณ์ปากว้า｜八卦说
—
“สัญลักษณ์ปากว้า（八卦）” หรือที่รู้จักกันในชื่อ “แผนภูมิแปดเหลี่ยม” เป็นสัญลักษณ์แห่งฟ้าดินตามความเชื่อในศาสนาเต๋า ซึ่งมักจะใช้คู่กับสัญลักษณ์หยิน-หยาง（阴阳）ตามที่คนไทยเคยพบเห็นตามศาลเจ้าและในหนังจีน โดยถือว่าปากว้าเป็นหนึ่งในวิธีการสร้างอักษรจีนในยุคต่อมา
.
สำหรับผู้สร้างสัญลักษณ์นี้ก็คือเทพบิดรฮกซี（伏羲）โดยเขาได้สังเกตสภาพดินฟ้าอากาศและการผันเปลี่ยนหมุนเวียนของโลก ในช่วงเริ่มแรกเขาใช้วิธีการมัดปมเชือกเพื่อบันทึกเหตุการณ์ แต่ภายหลังได้เปลี่ยนมาเป็นการแกะสลักและสร้างสัญลักษณ์ที่มีลักษณเป็นเส้นประขึ้นมาเพื่อบันทึกทุกสรรพสิ่งบนโลก
.
บนแผนภูมิแปดทิศ (ปากว้า) จะมีสัญลักษณ์หยิน-หยางอยู่ตรงกลางเพื่อบ่งบอกถึงวัฏจักรธรรมชาติ และเส้นประอยู่รอบทั้ง 8 ทิศเพื่อบ่งบอกตำแหน่งและสิ่งต่างๆ บนโลก
.
ขีดประ (--) หมายถึงหยิน（阴）, ขีดเต็ม (—) หมายถึงหยาง（阳）, ขีดบน แทนฟ้า (สวรรค์), ขีดกลาง แทนมนุษย์ (โลก), ขีดล่าง แทนดิน ซึ่งเรียกรวมกันว่า “ตรีลักษณ์” โดยอักษรบนปากว้าประกอบด้วย;
เฉียน（乾、☰）：ตำแหน่งแห่งฟ้า
คือ ทิศตะวันตกเฉียงเหนือ
หมายถึง พ่อและการสร้างสรรค์
.
คุน（坤、☱）：ตำแหน่งแห่งดิน
คือ ทิศตะวันตกเฉียงใต้
หมายถึง แม่
.
เจิ้น（震、☲）：ตำแหน่งแห่งสายฟ้า
คือ ทิศตะวันออก
หมายถึง ลูกชายคนโตและการตื่นตัว
.
สวิน（巽、☳）：ตำแหน่งแห่งสายลม
คือ ทิศตะวันออกเฉียงใต้
หมายถึง ลูกสาวคนโตและความอ่อนโยน
.
ตุ้ย（兑、☴）：ตำแหน่งแห่งทะเลสาบ
คือ ทิศตะวันตก
หมายถึง ลูกสาวคนเล็กและความร่าเริง
.
เกิ้น（艮、☵）：ตำแหน่งแห่งภูเขา
คือ ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ
หมายถึง ลูกชายคนเล็กและความสุขุม
.
ข่าน（坎、☶）：ตำแหน่งแห่งสายน้ำ
คือ ทิศเหนือ
หมายถึง ลูกชายคนกลางและความลึกลับ
.
หลี（离、☷）：ตำแหน่งแห่งไฟ
คือ ทิศใต้
หมายถึง ลูกสาวคนกลางและการติดตาม
.
หากกล่าวโดนสรุป ปากว้านั้นมีความสัมพันธ์กับจักรวาลและเปลี่ยนแปลงของโลก ซึ่งสามารถช่วยเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ จากร้อนเป็นหนาว จากบวกเป็นลบ จากร้ายเป็นดี ฯลฯ นับว่าเป็นหนึ่งในต้นกำเนิดของอักษรจีนในยุคต่อมา
อักษรชังเจี๋ย（仓颉造字）
ชังเจี๋ยและการประดิษฐ์อักษร｜仓颉造字
—
ตามตำนานกล่าวว่า ชังเจี๋ย（仓颉）เป็นขุนนางที่รับผิดชอบในการจดบันทึกประวัติศาสตร์และการประดิษฐ์อักษรในสมัยจักรพรรดิหวงตี้（黄帝）ซึ่งหลังสงครามรวมชนเผ่าบริเวณภาคกลางให้เป็นปึกแผ่นได้ หวงตี้มีความต้องการที่จะสร้างความสัมพันธ์ระหว่างชนเผ่าด้วยการทูตจึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องเร่งสร้างสัญลักษณ์สำหรับการสื่อสารระหว่างกัน ดังนั้นชังเจี๋ยจึงมีบทบาทในการสร้างอักษรจีนขึ้น
.
อักษรจีนเป็นอักษรที่สืบทอดความน่าอัศจรรย์จากรุ่นสู่รุ่น หลังจากการประดิษฐ์ขึ้นผู้คนสามารถนำประสบการณ์หรือเรื่องราวที่พบเจอมาถ่ายทอดผ่านลายลักษณ์อักษรจนกระทั่งถึงทุกวันนี้
.
อย่างไรก็ตาม การที่ชังเจี๋ยประดิษฐ์อักษรจีนขึ้นจะเป็นเพียงคำเล่าลือ ซึ่งไม่สามารถเชื่อถือหรือพิสูจน์ได้อย่างแน่ชัด แต่เมื่อดูจำนวนตัวอักษรและวิวัฒนาการคงเป็นไปไม่ได้ที่คนคนเดียวจะทำสำเร็จได้
อักษรเซี่ยยวี่（夏禹书）
อักษรเซี่ยยวี่｜夏禹书
—
ราชวงศ์เซี่ย（夏朝）เป็นราชวงศ์ที่ยังคงมีการถกเถียงกันถึงการมีตัวตนของราชวงศ์นี้ แม้แต่เรื่องของตัวอักษรจีนก็เช่นกัน ถ้ามีตัวตนก็ต้องสามารถพิสูจน์ได้ด้วยลายลักษณ์อักษรในสมัยนี้
.
กล่าวกันว่า “อักษรเซี่ยยวี่（夏禹书）” และ “แผ่นศิลาเซี่ยหวาง（夏王碑）” มีอักษรที่เกิดขึ้นในสมัยราชวงศ์เซี่ย ซึ่งลักษณะลายเส้นจะประณีต โค้งมน สมมาตรและมีมาตรฐานที่ชัดเจน โดยมีการสลักลงบนแผ่นกระดองเต่าหรือกระดูกสัตว์และเป็นแม่แบบแก่ราชวงศ์ซางในยุคต่อมา
.
แม้จะเป็นถกเถียงกัน แต่อย่างน้อยก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่บ่งบอกถึงการมีอยู่ของอักษรจีน แม้จะเป็นเพียงตำนานหรือเรื่องเล่าเท่านั้น
อักษรกระดูกสัตว์-เจี๋ยกู่เหวิน（甲骨文）
อักษรกระดูกสัตว์-เจี๋ยกู่เหวิน｜甲骨文
—
“อักษรกระดูกสัตว์” หรือ “เจี๋ยกู่เหวิน（甲骨文）” เป็นอักษรจีนที่โบราณที่สุดเท่าที่มีการขุดค้นพบมา กล่าวกันว่าอักษรประเภทนี้มีการพัฒนาแบบเต็มรูปแบบมาจากอักษรในสมัยราชวงศ์เซี่ย ซึ่งเจี๋ยกู่เหวินเริ่มใช้ครั้งแรกในสมัยราชวงศ์ซาง（商朝）มีจุดประสงค์ก็เพื่อใช้บันทึกเหตุการณ์และการทำนายต่างๆ
.
เจี๋ยกู่เหวินเป็นอักษรภาพที่เพียงแค่มองก็สามารถรับรู้ถึงความหมายได้ทันที โดยรูปแบบอักษรจะบางและไม่ได้โค้งมนเหมือนอักษรเซี่ยยวี่ แต่อักษรชนิดนี้มีความแตกต่างจากอักษรเซี่ยยวี่ตรงที่ มีการเขียนอักษรที่สมมาตร รูปแบบตายตัว มีการผสมคำและมีลักษณะของความเรียง ซึ่งถือได้ว่าอักษรในราชวงศ์ซางได้เป็นระบบระเบียบเรียบร้อยแล้วและยังเป็นรากฐานในการพัฒนาอักษรในยุคถัดไป
อักษรโลหะ-จินเหวิน（金文）
อักษรโลหะ-จินเหวิน｜金文
—
“อักษรโลหะ” หรือ “จินเหวิน（金文）” เป็นอักษรที่พัฒนามาจากอักษรเจี๋ยกู่เหวิน ซึ่งเกิดขึ้นในช่วงกลางของราชวงศ์ซาง แต่เป็นที่นิยมในสมัยราชวงศ์โจวตะวันตก เหตุที่สลักลงบนพาชนะสำริดแทนกระดูกสัตว์หรือกระดองเต๋าก็เป็นเพราะเครื่องสำริดค่อนข้างเป็นที่นิยมในยุคนี้และมีความคงทนมากกว่า เนื้อส่วนใหญ่จะเป็นบันทึกเกี่ยวกับพิธีกรรมต่างๆ ราชโองการหรือหนังสือสัญญา
.
จินเหวินจะมีลักษณะลายเส้นที่หนา โค้งมนและอักษรมีความจับกลุ่มมากกว่าเจี๋ยกู่เหวิน
อักษรต้าจ้วน（大篆）
อักษรต้าจ้วน｜大篆
—
อักษรต้าจ้วน（大篆）เริ่มใช้ครั้งแรกในช่วงปลายราชวงศ์โจวตะวันตก ซึ่งเป็นอักษรที่พัฒนามาจากอักษรจินเหวิน แต่พัฒนาและใช้อย่างแพร่หลายในสมัยราชวงศ์โจวตะวันออก
.
อักษรต้าจ้วนมีลักษณะพิเศษ 2 ประการคือ ประการแรก เส้นค่อนข้างตรง มีน้ำหนักความหนาบางไม่เท่ากันในแต่ช่วง ลายเส้นสม่ำเสมอและดูอ่อนนุ่ม, ประการสอง มีมาตรฐานที่ตายตัว รูปแบบอักษรเริ่มออกจากความเป็นอักษรภาพและเป็นรากฐานของการเขียนอักษรจีนในตารางสี่เหลี่ยมในยุคหลัง
อักษรเหนี่ยวฉง（鸟虫书）
อักษรเหนี่ยวฉง｜鸟虫书
—
หลังการล่มสลายของราชวงศ์โจวตะวันออก แผ่นดินจีนก็สู่ช่วงที่วุ่นวายที่สุด นั่นก็คือ ยุคชุนชิว-จ้านกั๋ว แม้ว่าแผ่นดินจะแบ่งออกเป็นแคว้นต่างๆ แต่อิทธิพลของอักษรต้าจ้วนก็ยังได้รับการถ่ายทอดในยุคนี้ โดยในแต่ละแคว้นยึดเค้าโครงต้าจ้วน แล้วพัฒนาหรือประดิษฐ์ในแบบของตัวเอง แต่มีอีกหนึ่งอักษรที่ไม่เหมือนใครในแคว้น นั่นคือ “อักษรเหนี่ยวฉง（鸟虫书）”
.
อักษรเหนี่ยวฉง เป็นอักษรที่ใช้อย่างแพร่หลายของแคว้นที่อยู่ทางตอนใต้อย่างเช่น แคว้นฉู่（楚国）แคว้นอู๋（吴国）แคว้นเยว่（越国）เป็นต้น ซึ่งอักษรนี้เกิดจากการดัดแปลงมาจากอักษรต้าจ้วนจดผิดรูปผิดร่าง มีรวดลายที่คาดเดาได้ยาก แต่ลักษณะลายเส้นจะมีความคล้ายคลึงกับนกและหนอน
อักษรรูปนก（鸟书）：เป็นอักษรที่มีรวดลายคล้ายกับนก ซึ่งจะเพิ่มตรงบริเวณส่วนปลายของเส้น ด้านข้างหรือด้านล่างของคำ
.
อักษรรูปหนอน（虫书）：เป็นอักษรที่มีรวดลายคล้ายกับหนอน ลายเส้นจะมีความคดเคี้ยวไปมา โดยบริตรงกลางของเส้นจะนูน ปลายจะแหลม ซึ่งเป็นลักษณะของหนอน
ไม่ว่าจะเป็นอักษรรูปนอนหรือนกก็ล้วนเป็นทายาทวิจิตรศิลป์อย่างหนึ่งที่มาจากอักษรต้าจ้วน แม้ว่าจะมีขอบเขตการใช้งานที่จำกัดกว่า แต่กลับเป็นสิ่งที่สะท้อนถึงวัฒนธรรมที่อยู่ทางตอนล่างของแม่น้ำฉางเจียง（长江）ได้ดีที่สุด
อักษรเสี่ยวจ้วน（小篆）
อักษรเสี่ยวจ้วน｜小篆
—
หลังแคว้นฉิน（秦国）สามารถรวบรวมแคว้นอื่นๆ และแผ่นดินจีนเป็นปึกแผ่นได้ อิ๋งเจิ้ง（嬴政）ก็สถาปนาราชวงศ์ฉินและตั้งตนเป็นจิ๋นซีฮ่องเต้（秦朝秦始皇）หลังการสถาปนาราชวงศ์แล้ว จิ๋นซีฮ่องเต้ก็กำเนิดภาษา วัฒนธรรมให้เป็นมาตรฐานเดียวกัน และหนึ่งในนั้นก็คือ “อักษรเสี่ยวจ้วน”
.
อักษรเสี่ยวจ้วน เป็นอักษรที่พัฒนามาจากอักษรต้าจ้วน แต่มีจุดต่างตรงที่อักษรเสี่ยวจ้วนมีลายเส้นที่บางลง ทรงยาว มีความโค้งมนที่สม่ำเสมอและลดความเป็นอักษรภาพ ซึ่งอักษรชนิดนี้ใช้อย่างแพร่หลายช่วงต้นราชวงศ์ฉินถึงปลายราชวงศ์ฮั่นตะวันตก แต่ในปัจจุบันก็ยังมีใช้อยู่ในเชิงงานของงานศิลปะทางพู่กันจีน
อักษรทาส-ลี่ซู（隶书）
อักษรทาส-ลี่ซู｜隶书
—
“อักษรทาส” หรือ “ลี่ซู（隶书）” เป็นอักษรที่มีวิวัฒนาการมาจากอักษรเสี่ยวจ้วนในช่วงปลายราชวงศ์ฉินและนิยมมากที่สุดในช่วงราชวงศ์ฮั่น โดยกล่าวกันว่าอักษรชนิดนี้ประดิษฐ์โดยทาสนามว่า “เฉิงเหมี่ยว（程邈）” เขาคิดว่ารูปแบบของอักษรเสี่ยวจ้วนที่ใช้มาแต่เดิมนั้นมีเวลาในการเขียนค่อนข้างกินเวลา เขาจึงประดิษฐ์รูปแบบอักษรชนิดใหม่ที่สามารถรองรับการเขียนและประหยัดเวลาขึ้น นั่นคือ “อักษรลี่ซู”
.
ลี่ซู เป็นอักษรที่พัฒนามาจากเสี่ยวจ้วน ซึ่งลักษณะลายเส้นส่วนใหญ่จะเหมือนกับการเขียนในกรอบสี่เหลี่ยม เปลี่ยนจาก “เส้นต่อเนื่อง” มาเป็น “เส้นแบ่ง” ทำให้ง่ายต่อการเขียนมากขึ้น ซึ่งเป็นรากฐานที่มั่นคงต่อรูปแบบอักษรในยุคต่อไปได้ดี
อักษรบรรจง-ข่ายซู（楷书）
อักษรหวัด-เฉ่าซู｜草书
—
“อักษรหวัด” หรือ “เฉ่าซู（草书）” เป็นอักษรที่เกิดจากการเขียนอย่างรวดเร็วของอักษรลี่ซู เริ่มใช้ครั้งแรกในช่วงปลายสามก๊กที่รัฐวุยก๊กถึงต้นราชวงศ์จิ้นตะวันตกและใช้มาจนถึงปัจจุบัน
.
เฉ่าซู เป็นอักษรชนิดหนึ่งที่ประดิษฐ์เพื่อความสะดวกในการจดบันทึกหรือเรื่องราวต่างๆ โดยลักษณะของการเขียนจะเขียนแบบลากเป็นเส้นเดียวกันและไม่ยกมือขึ้นในแต่ละตัวอักษร มีความสม่ำเสมอในลายเส้น ซึ่งไม่ต่างอะไรกับต้นหญ้าที่เมื่อลมพัดก็พลิ้วไหวได้ นอกจากนี้ เฉ่าซูก็ยังใช้อย่างแพร่หลายในปัจจุบันและในงานศิลป์ต่างๆ ดูน้อยลง
อักษรหวัด-เฉ่าซู（草书）
อักษรกึ่งหวัดบรรจง-สิงซู｜行书
—
“อักษรกึ่งหวัดบรรจง” หรือ “สิงซู（行书）” เป็นอักษรชนิดหนึ่งที่เกิดจากการรวมการเขียนของข่ายซูและเฉ่าซูเข้าด้วยกัน โดยเริ่มใช้ครั้งแรกในช่วงราชวงศ์จิ้นตะวันตกถึงปัจจุบัน
.
สิงซู ถูกประดิษฐ์ขึ้นเพื่อเพิ่มความเร็วในการเขียนอักษรข่ายซู แต่ยังคงไว้ซึ่งเค้าโครงของตัวอักษรอยู่และอ่านง่ายกว่าการเขียนแบบเฉาซู ลักษณะลายเส้นจะทำให้รู้ถึงความรีแลกซ์และลื่นไหลมากขึ้น ซึ่งถือได้ว่าเป็นอักษรอีกหนึ่งชนิดที่เป็นที่นิยมในการเขียนอักษรจีนในยุคปัจจุบัน ดูน้อยลง
อักษรกึ่งหวัดบรรจง-สิงซู（行书）
อักษรบรรจง-ข่ายซู｜楷书
—
“อักษรบรรจง” หรือ “ข่ายซู（楷书）” เป็นอักษรที่พัฒนามาจากอักษรลี่ซูในช่วงราชวงศ์ฮั่น แต่เริ่มใช้ครั้งแรกช่วงปลายราชวงศ์จิ้นตะวันออก
.
อักษรชนิดนี้มีลักษณะลายเส้นที่ประณีตมาก เขียนตั้งตรง ทรงเหลี่ยม มีความบรรจง สมดุลแลมีลักษณะที่เขียนในกรอบสี่เหลี่ยมที่สมบูรณ์แบบ ซึ่งกล่าวได้ว่าเป็นอักษรมาตรฐานในการเขียนอักษรจีนในยุคปัจจุบัน ดูน้อยลง
อักษรแบบซ่ง-หมิง（宋明体字）
อักษรแบบซ่ง｜宋体字
—
“อักษรแบบซ่ง” หรือ “ซ่งถี่（宋体字）” เป็นอักษรที่ใช้ครั้งแรกในสมัยราชวงศ์ซ่งจนถึงปัจจุบัน เนื่องจากในสมัยราชวงศ์ซ่งมีการสร้างแท่นพิมพ์（印刷术）สำเร็จ ซึ่งสามารถประหยัดเวลาในการเขียนได้มาก จึงทำให้เกิดอักษรชนิดนี้ขึ้น
.
ซ่งถี่ เป็นอักษรในรูปแบบของการพิมพ์ ซึ่งไม่นิยมเขียนด้วยพู่กัน ลักษณะลายเส้นมีความบาง ปลายอักษรจะมนๆ เหมือนการลงน้ำหนักของการเขียนพู่กันจีนและเริ่มเป็นเหลี่ยม อักษรชนิดนี้ถือว่าเป็นแม่แบบการพิมพ์อักษรจีนในสมัยราชวงศ์หมิงอีกด้วย
อักษรแบบหมิง｜明体字、明朝体
—
“อักษรแบบหมิง” หรือ “หมิงเฉาถี่/หมิงถี่（明朝体、明体字）” เป็นอักษรที่พัฒนามาจากอักษรแบบซ่ง ซึ่งเริ่มใช้อย่างแพร่หลายมากที่สุดในสมัยราชวงศ์หมิงจนถึงปัจจุบัน ช่างแกะสลักแม่พิมพ์ได้พัฒนารูปแบบอักษรให้มีความเป็นอักษรแบบพิมพ์และมีเสน่ห์มากขึ้น
.
หมิงถี่ เป็นอักษรในรูปแบบของการพิมพ์ที่พัฒนามาจากอักษรแบบซ่ง ลักษณะลายเส้นจะหนาและเด่นชัดกว่า ปลายของอักษรจะแหลมและเหลี่ยมเหมือนที่เราพบได้ในปัจจุบัน
.
กล่าวได้ว่าทั้งอักษรแบบซ่งและแบบหมิงถือเป็นแม่แบบของฟอนต์ “Simsun（新宋体）” และ “Mincho（明朝体）” ที่ใช้ในสื่อสิ่งพิมพ์อย่างที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในยุคปัจจุบัน
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
