ตามหา... บุญผ่อง....
การเลือกเรียนหมอ..น่าจะเป็นตรรกะที่เชื่อถือได้ ว่าจบมาต้องเป็นหมอ เพราะแค่เข้าปี1 คนทั้งบางก็เรียกกันหมอแล้ว
ซึ่งมันผิดกับคนที่เลือกเรียนคณะอื่นๆ... เรียนจะจบอยู่รอมร่อแล้ว..แต่ก็ยังไม่รู้อนาคตตนเอง...เรียนจบทนาย ดูสิใจร้อนไปหน่อย เลยต้องต้องฐานะนักโทษ จะว่าความให้ตัวเองบริสุทธ์ยังทำไม่ได้
แต่หมอก็คือหมออะ.. จะพลาดยิงหัวใครตาย... คนก็ยังยกย่องว่าคุณคือหมอ
น่าสนใจ.. กับความคิดของเด็กในยุคโควิดนี้นะ ว่ามันยังอยากโตขึ้นจะเป็นหมอกันอยู่ไหม เสี่ยงก็เสี่ยง เหนื่อยก็เหนื่อย ไม่เห็นจะสบายเท่าคุณครูที่นั่งสอนอยู่ในออนไลน์เลย
หากย้อนไปในช่วงสงครามโลกครั้งที่2 ในระหว่างญี่ปุ่นกำลังแผ่อำนาจ.. การสร้างทางรถไฟข้ามไปพม่า จึงถือเป็นความห่าเหว ของคนในยุคนั้นยิ่งกว่าโควิดเสียอีก
ไม่มีประกาศใดว่าตายและติดเชื้อมาลาเลียเท่าไรต่อวัน ตายแล้วฝังเป็นจบ....
มีแต่ไอ้สัด... ที่นั่งกระหยิมต่อกองซากศพ เพราะถึงจะปลุกคนตายให้ฟื้น มันก็คงจะไม่ทำให้ทางรถไฟเสร็จเร็วขึ้น เท่ากับการหาเชลยเพิ่ม
. ตามหลักสากล... ไม่ว่าจะโลกไหน ไม่เว้นแม้แต่ไทยพม่า... หากรู้ว่าอ้ายผู้นี้คือหมอ.... เขาจะยกเว้นไม่จับเป็นเชลย.. ดีไม่ดีจัดช้างม้า.. ส่งกลับบ้านกันอีกด้วย
แต่สงคราม.ณ.ตอนนั้น ไม่มีความปราณีต่อผู้แพ้ หมอก็คือหนึ่งในแรงงาน ขนหิน แบกขอนไม้ ไม่ต่างไปจากคนอื่นๆ
ในความอัปรีย์.. ก็มักจะมีแสงเล็กๆลอดผ่านมาให้เห็นเสมอ.. หนึ่งในนั้นก็คือหนุ่มชายไทยที่ชื่อ บุญผ่อง
บุญผ่องกระทำการที่หมิ่นเหม่ต่อคมดาบซามูไร ด้วยการแอบจัดส่งเวชภัณฑ์ยาต่างๆที่ร้านตนมี หยิบยื่นให้แก่เชลยสงคราม
ไปเองมั่ง ส่งลูกสาวไปมั่ง... เพื่อไม่ให้ทหารญี่ปุ่นสงสัย เมื่อยาส่งถ่ายไปถึงมือหมอชาวออสเตเลีย นามว่ากระไรไม่ทราบ ทราบแต่ว่ามีคำว่าดันลอปซึ่งฟังแล้วติดหู
. ยาของบุญผ่อง... ถูกแจกจ่ายให้พวกเชลยที่ใกล้ตาย รวมถึงคนที่กำลังจะเป็น...
จนเมื่อสงครามสิ้นสุด ความกล้าหาญของบุญผ่อง จึงดังไปถึงหูของควีนอลิชซาเบททื่2..
บุญผ่องจึงได้การยกย่อง ประดับยศต่างๆมากมาย รวมถึงการได้ร่วมโต๊ะเสวยเดียวกันกับควีนส์ ซึ่งถือเป็นเกียรติ์ต่อตนเองยิ่งนัก
แสงความดีของบุญผ่อง.. ยังไม่จบแค่นั้น... เพราะแสงที่ลอดรูสังกะสี มักจะฉายภาพหัวกลับได้เสมอ เรื่องนี้.. คนมีน้องเมียที่ชอบอาบน้ำจะรู้ดี
เมื่อแสงตกกระทบในมุมกับหัว.... บุญผ่องยังได้รถ ที่ทหารฝ่ายพันธมิตรยึดคืนจากญี่ปุ่น นำส่งให้นายบุญผ่องกว่า200คัน เพื่อนำไปประกอบธุรกิจเดินรถเมล์แข่งกับนายเลิศ ที่กทม.
นายเลิศเมล์ขาว นายผ่องเมล์น้ำเงิน คนรุ่นนั้นย่อมรู้จักกันดี คู่แข่งกันเหมือนขสมก.กับรถร่วมนั่นหล่ะ
ใครเคยนั่งสาย1 บ้าง งงมะทำไมสายเดียวมีทั้งร่วมและขสมก. สัดนั่งๆอยู่เป็นอันต้องจับราวให้แน่น เพราะเห็นกระปี๋ส่งสัญญานระดับ95+เดซิเบล ไปที่โซเฟอร์ว่า
"พี่ๆ.. มันตามมาแล้ว" ที่งง เพราะระหว่างทาง กูก็ไม่เห็นมึงจะจอดรับใคร พอกูจะลง มันยังจะบอกกูอีกนะ ว่า"พี่ก้าวไวก้าวไว"..... พอจะหันไปบอกมันต่อว่า มึงอะเร็วกว่าสายเก้าอีก ก็บอกมันไม่ทัน นู้น.. แม่งตีตั๋วเปล่าไปสุดกู่แล้ว... เห้อ.. อนิจจา
พูดถึงรถเมล์แล้วมีความสุข.. จำได้กับรถเมล์คาดน้ำเงิน....สนนราคา2.50บาท ขึ้นไปเหอะ เห็นเป็นเด็กเขาก็ไม่เก็บตังค์ พอจะลงป้าแกก็ตะโกนเตือนดังๆ ว่าให้ระวังนะลูก
ตอนนี้บุญผ่องไปไหน.... กูเห็นหายไปตั้งแต่พ่นสีคาดใหม่เป็นสีแดง แล้วเก็บเพิ่มเป็น3บาท
. ตอนนี้อย่าว่าแต่จะเอื้อเฟื้อแก่เด็กและคนชรา.... เพราะแม้แต่พระก็ยังจะต้องห้อยโหน หาได้มีที่นั่งให้รองรับไม่ ทั้งๆที่คนบนรถก็มีแต่คนใส่เสื้อลายพรางๆกันอยู่เต็มคัน นู้นคนขับเห็นจะใส่สูทผ้าไทยเพียงคนเดียวกระมัง
.หากวันนี้บุญผ่องยังอยู่... เราน่าจะมียาดีๆอะไรมั่ง ที่จะเล็ดลอดเข้ามาช่วยเชลยอย่างพวกเรา ให้ใช้ฉีดกันตายบ้าง
นี่อารายว่ะ... ตังค์กูก็เสีย... แต่กระปี๋กลับเงียบกริ๊บ .
ไม่ได้นั่งก็ไม่ว่า.. แต่ช่วยบอกพวกเราหน่อยเถอะว่ะ ว่า....
ไอ้ที่นั่งกันหัวสลอนนะ... พวกมึงคือโครตเหง้าบุญผ่อง เขารึยังงัย......
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
