ดี-ชั่ว อยู่ที่ตัวเรา หรืออยู่ที่ใคร?
โลกนี้เหมือนละคร เราเกิดมาในโลกเหมือนมีชีวิตเป็นสมมุติไหลไปตามกาลเวลา จากที่เคยวิ่งเล่นเป็นเด็ก โตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ สัญชาติญาณหรืออุปนิสัยความคิดแบบเด็กๆก็ผ่านไปตามกาลเวลา พอโตขึ้นมาโลกมายาก็ส่งเข้ามาครองจิต มีลีลาของพฤติกรรมกาย วาจา ใจเป็นตัวร้ายบ้างตัวดีบ้าง ตัวอิจฉา ตัวริษยา ตัวหน้าไหว้หลังหลอก ตัวประจบสอพลอ ตัวพอใจ ตัวไม่พอใจ ตัวติเตียน ตัววาจาเชือดเฉือน ตัวปฏิเสธไม่อยากรับรู้อะไรทำเป็นซื่อบื่อ ตัวเถลไถล ตัวไม่เอาใจใส่ ตัวขี้เกียจ ตัวตะกละ ตัวราคะ ตัวตัณหา ตัวโกรธ ตัวโมโห สิ่งที่เราได้พบเห็นในชีวิตประจำวันก็เป็นเหมือนครูให้เราพบเราอ่านสิ่งที่ดีและชั่วที่เป็นไปตามอำนาจของอารมณ์กรรมที่ครองจิต อารมณ์กรรมครองจิตของใครก็มีทิฐิความคิดเห็นตามวาระกระแสของอารมณ์ที่ปลุกปั่นสร้างกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม โดยขาดสติระลึกรู้ดีชั่ว ขาดสติระลึกรู้กิริยากาย วาจา ใจของตนเบียดเบียนตนเองและผู้อื่น เมื่อเราเป็นผู้ศึกษาธรรมเราก็ควรมีสติระลึกสอนจิตของเรามิให้มีกิริยากาย วาจา ใจเยี่ยงที่เขาแสดงให้เราดู ให้จิตเราปราศจากทิฐิ..ไม่เห็นเขาผิด มีสติระลึกเห็นสิ่งทีเขาทำเป็นเพียงรูปนามของอารมณ์กรรมปกปิดดวงจิตของผู้มีกรรมมิให้รับรู้การกระทำของตนนั้นเป็นกรรมที่กลายเป็นผู้หลงยินดีในกายวาจาใจของตนเหมือนยึดถืออยู่กับความหลง หลงไปกับกระแสอารมณ์มันกลายเป็นการสร้างเวรกรรมอยู่กับโลก เป็นนิสัยพฤติกรรมของจิตหลงมิรู้จักว่าสิ่งที่ตนเองกำลังทำกำลังใช้อยู่นั้นเป็นการสร้างกรรมสะสมกรรม เมื่อจิตละจากสังขารนี้ กรรมก็ดึงจิตให้เดินรับกรรมอยู่ในเส้นทางของทุกข์กระทั่งขยายออกไปเป็นหลงเวียนว่ายในเวรกรรมตามวัฏฏะ
จิตของผู้มีกรรมย่อมขาดสติที่จะระลึกอ่านวาระจิตของตนอยู่กับอารมณ์สิ่งเศร้าหมองอะไร กลายเป็นผู้ขาดสติมิเห็นกรรม ไม่รู้จักดีชั่วที่ตนเองกระทำ เหมือนกรรมเหมือนอวิชชาปิดบังจิตของผู้มีกรรม มีแต่กรรมหรือโลกชี้นำให้กินให้นอนบุคคลิยินดีนิสัยกาย นิสัยวาจา นิสัยใจหลงไหลไปตามเวรตามกรรม
เราเกิดมาในโลกก็ด้วยเรามีกรรมอยู่ ต้องมีภาระหน้าที่เลี้ยงดูกาย เลี้ยงดูบริวาร เราก็ทำหน้าที่ของเราปรกติ รักษากาย วาจา ใจของเราปรกติ เรื่องอารมณ์ของนอกเราไม่นำเข้า เรื่องอารมณ์ข้างในเราไม่นำออกให้สลายไปที่ใจ มิให้อารมณ์นั้นไหลออกไปทางกาย วาจา มีสติสัมปชัญญะควบคุมกิริยากายวาจาใจเป็นปรกติไม่ทำร้ายใครไม่เบียดเบียนใคร มีสติควบคุมกิริยากาย วาจา ใจเป็นปรกติรอดบ่วงของอารมณ์ที่เป็นอุปสรรคขัดขวางจิตมิให้พ้นเวรพ้นกรรม หากเราเผลอสติอารมณ์กรรมนั้นก็วิ่งมาสู่จิตจะนำไปสู่การคล้องกรรม กลายเป็นหนี้หรือเป็นทาสอารมณ์ของโลก
สิ่งที่จะแก้ไขนิสัยกายวาจาใจของตน แก้ไขเรื่องอารมณ์กรรมของตนได้ ก็ด้วยการสร้างบุญกุศล แล้วประพฤติปฏิบัติธรรมเรียบเรียงเหตุผล ให้สติของตนตื่นขึ้นมา ให้จิตตนรู้จักบุญและกรรม รู้จักคำว่าทุกข์ มีขันติต่ออารมณ์ ละอารมณ์ ให้เกิดเป็นบารมีหนีกรรมเกิดขึ้น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
