ช่วงนี้ไม่ได้เขียน Diary นานมากเลยค่ะ หายไปพร้อมกับพี่โค เนื่องจากมีหลายอย่างต้องปรับตัว และมีหลายอย่างที่ยังต้องทำใจ
แต่ได้มีโอกาสกลับมาอ่าน Diary ของตัวเองที่เคยเขียนมาตั้งแต่ปีที่แล้ว และพบว่าความรู้สึกบางอย่างยังไม่หายไป แต่ช่วงเวลาที่หายไปได้ไปค้นหาตัวเอง พยายามจะพัฒนาตัวเอง เพื่อปรับความรู้สึกนั้น มันไม่หายไปก็จริง แต่ก็เบาบางลงไป
ทำไมนะเหรอ เพราะเรามี Self awareness กับตัวเองมากขึ้น ยอมรับมากขึ้น และปรับแก้ในส่วนที่ทำได้
ความรู้สึกที่มันไม่หายไป มันเป็นความอึดอัด ที่เรารู้ว่าเราทำอะไรได้มากกว่านี้ แต่ต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ เหมือนเรือที่ลอยกลางน้ำ แล้วไม่รู้จะพายไปทางไหนดี หรือลอยอยู่อย่างนี้ดีกว่า มีเรือที่แวะเข้ามาบอกว่าไปทางนี้สิ หรือลอยแบบนี้ก็สบายดีนะ แต่สุดท้ายคนที่ตอบความในใจเราได้ดีที่สุดคือตัวเราเองค่ะ
โชคดีที่ได้มีโอกาสเข้าเรียนเรื่องโค้ชชิ่ง และทำให้เราเริ่มรู้ตัวเองว่าจากที่เราเคยบอกว่าเรามีเป้าหมาย เป้าหมายเราไม่ชัด เพราะกลัวผิดหวัง ทำให้เราไม่กล้าก้าวเดินต่อไป วันนี้เราก็ทำให้มันชัดขึ้น และพยายามเดินไป แม้จะไม่รู้ว่าจะดี หรือไม่ดีในอนาคต นั้นคือการเลือกทิศทางที่จะพายไป
แต่ก็มีบางครั้งที่พายไปสักพัก ก็หยุดลอยตัวอีก แต่ก็ไม่ค่อยนาน และมองว่าเราต้องไป เราต้องไม่ลอยกลางน้ำแบบนี้ แม้จะค่อยๆ พาย ก็ดีกว่าปล่อยตัวเคว้งคว้าง สักวันเราอาจจะเจอฝั่ง หรือเกาะสักเกาะ ที่ทำให้เราให้ผจญภัยครั้งใหม่
มันจะมีคนบอกว่า อายุเยอะแล้วจะเริ่มต้นใหม่อะไร แต่อยากบอกว่าถ้าเรายังมีเป้าหมาย เรายังมีความหวัง เราเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ อายุไม่ใช่อุปสรรค ใจเราต่างหากที่เป็นอุปสรรค
การเขียน การพูด ถึงความรู้สึกทุกครั้งทำให้เราได้เรียนรู้ ทำให้เราได้คิดทบทวน และรู้ว่าเรามีเป้าหมายแล้ว เราต้องทำ และจะทำไปจนกว่าเราจะรู้ว่ามันไม่ใช่ แต่ตอนนี้บอกเลยใจคิดว่าใช่แล้วค่ะ
ขอให้ทุกคนมีความสุขกับทุกวัน
22 July 2021
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
