ประโยคเริ่มต้นใหม่กับผู้คนในความทรงจำวัยเด็ก ?
สิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในหัว หลังจากกลับมาสู่บ้าน ‘เพื่อนอันเป็นที่รัก’ คนที่เราจะนึกออกทันทีเมื่อได้กลับบ้าน เรายังจะสามารถพบเจอกันได้อีกหรือเปล่า ? ผมไม่ได้ต้องการที่จะพบเจอกับความเป็นเขาเมื่อเราจากกัน 5 ปีก่อน ผมแค่ต้องการพบเจอเขา กับตัวตนของเขาที่เขาเป็นอยู่ ณ ขณะนี้
หลายคนมักปรารภว่า การเป็นตัวของตัวเองที่ไม่คำนึงถึงตัวเอง คนรอบข้างและสังคม สู้ไม่เป็นตัวของตัวเองเสียดีกว่า ผมก็ยอมรับในส่วนนั้น ในขณะเดียวกัน เราก็ไม่สามารถทำให้เขาเปลี่ยนไปตามครรลองของศีลธรรมตามปัจเจกชนหรือสังคมได้ในพริบตา แต่ผมก็ยึดมั่นในการคำนึงอย่างที่ว่า
เอาล่ะ เพื่อนผมคนนี้ คือคนที่ผมมักจะแวะเวียนกับเขาอยู่บ่อยครั้ง เมื่อปีสุดท้ายของมอหก ผมมักจะค้างคืนบ้านเขาหลายครั้ง เมื่อมีโอกาสได้นอนบ้านพี่ชายในเมือง ความทรงจำในช่วงเวลานั้นมันชัดเจนที่สุด ก็ต่อเมื่อมันถูกขุดขึ้นมาโดยกลุ่มเพื่อนมัธยมเพื่อนมหาลัย ขณะเดียวกันมันก็เจือจางตามอายุขัยของความเป็นมนุษย์ทุกที
ผมไม่ได้ต้องการให้ ความเป็นตัวตนของเพื่อนในตอนนี้มันยังตรึงกับความเป็นอดีตที่เขาเคยเป็น เพราะผมถือว่า นั่นคือการปฏิเสจสัจธรรมในสายธารของเวลาที่พรากความคิด วัยเยาว์ ความปรารถนา และอายุ คนมีความเปลี่ยนแปลงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เพื่อนหลายคนจึงมักจะรู้สึกระแคะระคายทุกครั้งที่เมื่อผมไม่ค่อยพูดค่อยจาเรื่องราวอดีต ผมมักจะพยายามเล่าเรื่องราวที่ผมพบเจอ หรือผึ่งหูตัวเองฟังเพื่อนเล่าเรื่องใหม่ๆอย่างเงียบๆ กับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
