24 ก.ค. 2021 เวลา 08:21 • ปรัชญา
ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยมีสักครั้ง
ที่เอ่ยปากถามคนใกล้ตัว
ว่าเราจะทำสิ่งนี้ดีไหม
ไม่เคยสงสัยในเสียงที่ดังก้องอยู่ในใจ
เพราะเสียงในใจของเราจะดังอย่างชัดเจนเสมอ
ว่าอะไรคือสิ่งที่อยากทำ
เราพร้อมที่จะวิ่งชนเป้าที่ตั้งไว้
จนมาวันนี้ ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่
เหมือนเราคุยกับใจตัวเองน้อยลงไปเรื่อยๆ
ปล่อยให้นานขึ้นจนไม่รู้ตัว
รู้สึกตัวอีกที เหมือนเดินอยู่กลางห้วงของอะไรสักอย่าง
ไม่รุ้ว่าทำไมถึงเดินมาทางนี้
ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องอยู่
พอเกิดคำถามเหล่านั้น ก็เริ่มกลับมามอง
เหมือนที่เคยมองตัวเองในเมื่อก่อน
จริงๆตอนนี้ เราต้องการอะไร
…. ?
คิดอยู่นาน และ ไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน
แต่สิ่งที่เริ่มสะกิดใจ
เราคงต้องออกจาก comfort zone นี้แล้วแหละ
ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้กรอบนี้แข็งแรงขึ้น
กรอบที่ไม่มีสร้างขึ้นมา นอกจากตัวเราเอง
มันทำให้หลายอย่างๆในตัวเราเปลี่ยนไป
ข้อดีจะมีเยอะเพียงไหน
หรือใครจะชอบสักเท่าไหร่
แต่ถ้าสุดท้าย ไม่ใช่ข้อดีที่เราภูมิใจ
มันก็แถมไม่มีความหมายเลย
มีใครเคยรู้สึกเหมือนกันบ้างไหม
แล้วเราจะจัดการความรู้นี้ยังไงดี
บันทึกไว้ 23/07/21
#reminderภาพทรงจำ
โฆษณา