เคยผ่านค่ำคืนอันมืดมิดมาค่ะ ชีวิตช่วงนั้นเข้าสู่โหมดดาวน์จัด เป็นคืนที่จะคิดสั้นเลยแหละค่ะ
มันเป็นคืนที่เราเจอปัญหาพร้อมกันในวันเดียวกันจนไม่รู้จะจัดการอะไรก่อนดี เราคุยกับเพื่อน 4 5 คนอยากมีคนอยู่ข้างๆคืนนั้น ฟังเราพูดหน่อย กอดเราหน่อย ให้คำปรึกษาหน่อย เชื่อไหมคะว่า ไม่มีใครว่างเลย ไม่มีสักคนเดียว คืนนั้นเรานั่งรถไฟฟ้ากลับหอนั่งในบีทีเอสฟุบหน้าลงบนตักใส่เสื้อแจ็คเก็ตคลุมหัว ร้องไห้ตลอดทาง ไม่มีใครคอยอยู่ข้างๆ เรากลับถึงห้องเราพังทุกอย่างในห้อง ชกประตู กรี๊ดใส่หมอน ตอนนั้นเราไม่ได้เครียดเรื่องปัญหาค่ะ แต่เราหันกลับมามองว่าทำไมคนที่บอกว่าจะอยู่ข้างๆเรา กลับไม่อยู่วันที่เราต้องการ ตอนนี้เราไม่เครียดเรื่องปัญหาแต่เปลี่ยนเป็นน้อยใจแทนค่ะ
ตอนนั้นเองในห้องเรามีมีดพกเล่มนึง เราหยิบมาวางบนสมุด แล้วอยู่ๆในหัวมันก็ถามคำถามว่า เลือกเอา 2 อย่าง ระหว่าง
1. ตายๆไปซะจะได้จบๆ
2. ปล่อยทุกอย่างออกไป แล้วมีชีวิตเพื่อเยาะเย้ยวันที่อ่อนแอนี้ อย่าลืมว่าพ่อแม่อุส่าให้เรามาเกิด จะทำให้เขาผิดหวังหรอ
ใช่ เราเลือกข้อสองค่ะ เราปามีดทิ้ง เรารู้เลยว่ามันคือ 1 วินาทีที่ตัดสินชะตาคนค่ะ ต้องมีสติ ตลอด เราเข้าใจคนที่ฆ่าตัวตายทันทีค่ะ แต่โชคดีเรามีสติเราเลยไม่ทำ เราร้องไห้ ร้องแบบตาบวมเป่ง บวมมากๆ ร้องออกมาหมดเป็น ชม.ๆ ค่ะหลังจากนั้นเราเบลอไป 3 วันไม่รู้ว่าคนพูดอะไรกับเรา เราไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น เราฟังภาษาไม่ออกเลย เหมือนโลกมันปิดไปค่ะ
หลังจากนั้นเราเข้าไปนั่งเล่นสวนลุม ทุกอย่างมันว่างเปล่ามากๆ เราให้อาหารปลา อาหารนก เราก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย แต่มันวิ้งๆไปหมดค่ะ ตอนนั้นเองที่ตัวเงินตัวทองมันโผล่มาจากน้ำ เราตกใจมากความคิดตัดไปเราลุกขึ้นทันที แต่กลายเป็นหัวเราะค่ะ หัวเราะออกมาเฉย แล้วมองเห็นว่าตอนนี้เรากำลังให้อาหารสัตว์พวกนี้อยู่ อย่างน้อยเงิน 20 บาทซื้อขนมปังห่อนึงสัตว์พวกนี้ก็มาลุมเรา พิราบบ้าง อีกาบ้าง เต่าบ้าง ตัวเงินตัวทองก็โผล่มาแลบลิ้นแพลมๆ 5555 แล้วทำให้เราหัวเราะได้ เรารู้ทันทีว่าที่เราไม่มีความสุขเพราะเราไม่อยู่กับปัจจุบัน เรามัวแต่คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งๆที่มันแก้ไม่ได้แล้ว
จากนั้นเรากลับห้อง มันมีต้นงาช้างเจ็ดต้น แต่ 1 ต้นมันกำลังล้มเพราะดินแห้ง ถ้าหากต้นนั้นมันมีมือดึงต้นอื่นไว้ หรือต้นอื่นช่วยพยุงมันก็ไม่ล้มค่ะ ตอนนั้นเองที่เราคิดได้ว่า ฉันก็หาเดิมพันเพื่อที่จะให้ตัวเองมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ ก็คือการทำเพื่อคนอื่นบ้างค่ะ รอบนี้พวกสัตว์น้อยๆในสวนลุมช่วยฉันไว้ ฉันเลยกลับมาเป็นคน
อีกอย่างหลังจากนั้น ฉันใช้ชีวิตแบบไม่สนใจใครอีกเลย เพราะวันที่ฉันต้องการมีใครสักคนมากที่สุด ดันไม่มีใคร แต่ฉันรอดมาได้ ดังนั้น ใครจะด่า จะตัดสิน จะว่า จะอะไร เชิญค่ะ ที่ฉันรอดมาได้เพราะ "หัวใจกูเอง" เลยกลายเป็นคนที่ชอบทำอะไรเพื่อสังคม แต่กลายเป็นชอบอยู่คนเดียว แต่มีความสุขดีนะคะ มันสงบดีเพราะ กลายเป็นคนที่เข้าใจสัจธรรมไปเลยแต่รักสัตว์มากขึ้นกว่าเดิมจากปกติก็รักอยู่แล้ว แล้วก็ไม่ชอบเรื่องดราม่าอีกเลยค่ะ รู้สึกว่าคนที่ดราม่าเป็นเด็กๆไม่รู้จักรับมือปัญหาไปเลน อันนี้แชร์ไว้เผื่อเป็นประโยชน์ให้ใครค่ะ
ไม่ต้องคิดมาก ไม่มีใครอยู่เหนือเรา เท่าเราเหนือใจตัวเองค่ะ เราเท่านั้นที่จะตัดสินตัวเอง ว่าให้ตัวเองเป็นแบบไหน ใครว่าเราช่างมันค่ะ ไม่มีใครรู้จักเราเท่าเรารู้จักตัวเอง
❤️
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
