ชีวิตวัยเด็กของเพื่อนๆเป็นยังไงบ้าง
เรื่องราวตั้งแต่ อนุบาล จนถึงป.6 มีเพียงไม่กี่เรื่องที่ยังจำได้ แม้ว่าตอนนี้ดิฉันจะอายุเลข 3 แล้ว จำได้เฉพาะเคสเด่นๆ คือ
เรื่องราวของเพื่อน ตอน ป.2 ขณะที่พวกเรากำลังพักเล่นในห้องกับเพื่อน ตอนนั้นเป็นโรงเรียนวัดที่อยู่ในหมู่บ้าน โดยรอบโรงเรียนก็จะมีบ้านของเพื่อนๆอยู่ กลางวันนั้นมีญาติเพื่อนเดินเข้ามาที่ห้อง แล้วบอกว่า..น้องJ (นามสมมุติ) แม่เสียแล้ว ปะปิ๊กบ้านป้าบอกครูแล้ว เราซึ่งกำลังเล่นอยู่ก็อึ้ง เพื่อนเป็นผู้ชายน้ำตาไหล เดินกลับบ้านพร้อมป้า..เรื่องนี้ยังก้องในหัว
อีกเรื่องที่โรงเรียนเดิม ตอน ป.4 เรามีเพื่อนร่วมห้องคนนึงที่อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ เลย พอเรียนป.4 ครูประจำชั้น ขอเอ่ยนามท่าน ชื่อครูสุทัศน์ เราเห็นครูเขกหัวเพื่อนบังคับให้เพื่อนอ่านหนังสือให้ฟัง เขียน ก-ฮ เพื่อนน้ำตาไหลที่ครูบังคับ แล้วเราได้ยินครูพูดว่า ถ้าครูปล่อยเธอขึ้นป.5 ทั้งที่เธออ่านไม่ออกสักตัว เขียน ก-ฮ ก็ไม่ได้วันหน้าเธอจะทำยังไง หลังจากนั้นเพื่อนเริ่มอ่านออกเขียนได้ แม้จะเรียนไม่ได้เก่งมาก แต่เพื่อนก็สามารถขึ้นชั้นได้ตามเกณฑ์..เป็นคุณครูที่น่านับถือ
ส่วนวีรกรรมตอนเด็กของดิฉันที่จำได้ คือ เล่นขายขนมครกโดยขุดดินใต้ถุนบ้านเป็นหลุมขนมครก เล่นขายของ วิ่งเล่นทุ่งนาหลังบ้าน จินตนาการว่าเดินทางไกลเข้าป่า..โดยหลักๆที่จำได้คือตั้งแต่ ป.4 ดิฉันก็ไปช่วยป้าทำข้าวแต๋น หาค่าเทอม เลี้ยงน้อง ทำงานบ้าน จึงไม่ค่อยมีมุมได้เล่นอะไรมากมายเหมือนเด็กสมัยใหม่..แต่ทุกกิจกรรมจะมีแม่คอยกำกับ คอยบอก
มาถึงตอนนี้ทำให้เห็นว่า..การที่เราได้ลองทำอะไรในวัยเด็ก โดยมีพ่อแม่คอยอบรมสั่งสอนทำให้เราได้รู้ว่าอะไรผิดถูก ไม่ปล่อยให้เราอยู่กับตัวเองในวัยแค่10ขวบ ซึ่งยังไม่รู้เรื่องอะไร หรือตัดสินใจอะไรได้
ท้านสุดแล้ว ดิฉันคิดว่าสถาบันครอบครัวคือจุดเริ่มต้นของการสร้างคนให้อยู่ร่วมกับคนในสังคมให้มีคุณภาพ..อันนี้ในมุมของผู้เขียนเพียงคนเดียวนะคะ
ครั้งหน้า จะลองเขียนเรื่องความรักของตัวเองบ้าง มีเรื่องสนุกแน่นอนค่ะ😬
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
