100 วัน
นับจากก้าวแรก ที่เท้าแตะพื้นดินตุรกี ณ วันที่ 21 เม.ย. 2562 จนมาถึงวันนี้ 29 ก.ค. 2562
ครบ 100 วัน ของการมาอยู่ที่ประเทศตุรกี
ห้วงช่วงเวลาที่ผ่านมา ได้เรียนรู้ และเติบโต อย่างค่อยเป็นค่อยไป
เรียนรู้วัฒนธรรมการกิน ที่มันแตกต่างจากบ้านเรา คนที่นี้กินผักมากกว่าเนื้อสัตว์ และเนื้อสัตว์ที่คนส่วนใหญ่กิน ก็แค่ ไก่ วัว แพะ ปลา หอยแมลงภู่ใส่ข้าว และในหนึ่งเดือนจะได้เห็นแม่สามีปรุงอาหารที่มีไก่ เพียงครั้งสองครั้ง นอกนั้นก็กินผัก
และในเรื่องของการกินมีอย่างอื่นอีกมากมาย ที่บรรยายไม่หมด อาหารไทยต้องทำกินเอง แม้แต่เครื่องปรุง ก็แตกต่าง ถั่วงอก ผักบุ้ง ต้องปลูกกินเอง ไม่มีขาย ฯลฯ
เรียนรู้สังคมความเป็นอยู่ แบบครอบครัวที่มีความสนิทชิดใกล้มากกว่าของไทย กล่าวคือ เขาสามารถกอดหอมกันได้ทั้งวัน ไม่ว่าจะแม่ กับลูก สามีกับภรรยา และการไปนั่งเล่นเม้าส์ตามบ้านญาติ ก็ไปเกือบทุกวัน ของไทยนี่ นานๆเจอกันที ฯลฯ
เรียนรู้การใช้ชีวิต ที่เป็นแม่บ้านเต็มตัว จากที่เคยทำงานนอกบ้าน ค่ำไหน นอนนั้น ไปทั่วราชอาณาจักรไทย จากงานที่หยกเคยได้ทำ แต่พอมาอยู่ที่นี้ คือ งานบ้านเป็นหลัก ทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้านวนไป ออกไปเที่ยวหาเพื่อนคนไทยบ้าง ชีวิตก็จะวนลูฟอยู่แบบนี้ นานๆ ที ถึงจะได้ออกไปเที่ยวข้างนอกบ้าง คนตุรกีเอง ก็อยู่กันแบบนี้ จากที่หยกได้สัมผัส
เรียนรู้ที่จะอดทน กับความแตกต่างในภาษา การสื่อสาร ทั้งกับเพื่อนตุรกี และกับครอบครัว
เรียนรู้สามี เมื่อเขาได้กลับมาอยู่บ้านเขา สภาพแวดล้อมที่เป็นของเขา เราต้องลดความเป็นเรา ลงไปเกือบครึ่ง เพื่อให้เราอยู่ร่วมกันได้ หยกไม่อาจอธิบายรายละเอียดปลีกย่อยได้ ในตอนนี้ เพราะมันค่อยข้างเซนซิทีฟมากๆ
หยกแค่อยากบอกเล่า และบันทึกไว้เป็นความทรงจำในภาพรวมๆ
และสิ่งที่หยกได้
ได้เพื่อนคนไทยในต่างแดน ที่มีสามีตุรกีเหมือนกัน ได้ไปมาหาสู่ ทำกับข้าวกินกัน เม้าส์มอย ปรับทุกข์ บำรุงสุขกันไป ให้พอคลายเหงา กับชีวิตในต่างแดน
ได้รู้ว่า ที่ไหนๆ ก็ไม่เหมือนบ้านเรา เมืองไทย ในเรื่องอาหารการกิน แต่สาธารณูปโภคของที่นี้ คือ ดีมาก อาทิ รถไฟฟ้าใหม่สะอาด การเดินทางสะดวกรวดเร็ว รถไม่ติดมาก ถ้าเทียบกับกรุงเทพฯ
ได้เห็นชีวิตของผู้คน ณ ที่แห่งนี้ ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดี ที่เราออกมาเจอโลกอีกใบที่มันแตกต่าง จากที่ที่จากมา และได้เรียนรู้ที่จะอยู่กับมันยังไง
ได้สร้างความอดทน เข้มแข็ง ทั้งกายใจ ให้ทนกับสภาพอากาศ อาหาร ภาษา ผู้คน และผัว!! ให้อยู่กันได้อย่างมีความสุข รวมถึงอดทนกับความคิดถึงครอบครัวที่ไทย ที่มันแสนจะห่างไกล
ได้ถักไหมพรม ที่ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ มันเป็นสิ่งเล็กๆ ที่หยกภูมิใจ และสนุกที่จะเรียนรู้ เพราะเรื่องอาหารหยกไม่ถนัด แม้จะเคยขายสลัด ขายน้ำผลไม้ปั่น มาก็ตาม แต่มันเป็นการเรียนรู้ที่แตกต่าง
ได้แมวตาบอดมาเลี้ยงหนึ่งตัว แม้ว่าคนที่นี้ส่วนใหญ่ จะไม่ชอบแมว และแม้ว่าทุกที่ของที่นี้จะมีแมวก็ตามที แต่ ด.ญ.มะลิ ก็เป็นเพื่อนคลายเหงาได้อย่างดี
ด.ญ.มะลิ แมวจรที่เก็บมาเลี้ยง
และที่สำคัญ ตลอดระยะเวลาเพียง หนึ่งร้อยวัน คงไม่อาจตัดสินได้ว่า เราควรไปต่อ หรือ พอแค่นี้ เพราะหยกเลือกที่จะเดินบนเส้นทางนี้แล้ว ก็คงต้องเรียนรู้ และเติบโตไปทีละก้าว เพื่อไปพบจุดที่หยกได้มุ่งหวัง แม้มันจะอีกนาน และเส้นทางยังอีกไกล ยังคงต้องเดินต่อไป เพื่อวันนั้นจะมาถึง
#ที่นี้ตุรกี 100 วัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
