ฉันชอบอ่านหนังสือพิมพ์
... แหม รู้เลย ว่าเป็นคน Gen ไหน
อ่านข่าว ก็จะเจอเสมอ เรื่องฆ่ากันเพราะหึงหวง
และก็แปลกนะ ที่ในข่าวมักจะเป็นคนที่อายุมาก
ประมาณอายุ 40-60 น่ะ
อ่านคอลัมภ์อื่น ๆ บ้าง
... เสพสมบ่มิสม
... มาลัยเสี่ยงรัก
ก็อีกละ คนที่เขียนเรื่องมาลงในคอลัมภ์
ส่วนใหญ่ก็จะอายุมากเช่นกัน
... Why? ทำไมล่ะ?
คำถามเกิดขึ้นมากมาย
ทำไมคนแก่ ต้องการความรักแบบหนุ่มสาว
ทำไมคนแก่ หึงหวงกันฆ่าแกงกัน
ทำไมคนแก่ ยังต้องหาคู่รักอีก
ทำไมคนแก่ ไม่ปลง ไม่เข้าวัด
ฯลฯ
ตอนยังเป็นเด็ก
ละอ่อนน้อยก็สงสัยมากมาย
แต่ก็ไม่เคยถามใคร
... เพราะไม่กล้าถาม
ก็ได้แต่สงสัยอยู่อย่างนั้น 🤔
จนวันหนึ่ง
วันที่เริ่มเรียกตัวเองว่า คนแก่
วันที่อายุเดินทางมาถึงเลข 5
วันที่เกิดจำเรื่องที่เคยสงสัยนี้ได้
วันที่อยากจะลองคิดทบทวนและบันทึกเอาไว้
... วันนี้แหละ 😊
คำตอบก็มีแล้ว
จากสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองและคนรอบข้าง
สรุปคำตอบได้ว่า
เมื่อเราแก่ ด้วยอายุ
แต่จิตใจเรา อาจไม่ได้แก่ด้วย
"เรา" ยังคง "เป็นเรา"
และช่วงเวลาที่ "เป็นเรา" นั้น
ของแต่ละคนก็ไม่เท่ากัน
คาดคะเนเอาเองว่า คงขึ้นอยู่กับว่า
ใครมีความสุขมากที่สุด ในช่วงเวลาไหน
ยกตัวอย่าง
ฉันน่ะ ปีนี้อายุ 52
แต่ความ "เป็นฉัน" ที่อยู่ข้างในน่ะ
ฉันยังรู้สึกเหมือนตอนอายุ 15-16
ยังชอบอ่านการ์ตูน ดูการ์ตูน
ยังชอบเดินกินไอติม เดินแทะข้าวโพดในตลาด
ยังมีความดื้อและความเกเรแบบตอนนั้น
และยังชอบแต่งตัวง่าย ๆ ไม่หวีผม ไม่แต่งหน้า
... อืม เรื่องที่คนเป็นผู้ใหญ่เค้าไม่ทำกัน
ฉันก็ยังทำอยู่ทั้งหมด
... ต่างกับเพื่อนของฉัน ที่เคยเรียนด้วยกัน
บางคน ก็เป็นสาว แบบสาวทำงานน่ะ
ยังแต่งตัวสวยเซ็กซี่ แต่งหน้าทาปาก
บางคน ก็แก่เป็นอากงอาม่า
ขี้บ่นจู้จี้จุกจิก ห่วงแต่เลี้ยงหลาน
ปรากฏการณ์ดังว่านี้ ในเรื่องความรัก
ก็เป็นในทำนองเดียวกัน คือ
ฉันก็ยังมีความรัก และความรักของฉัน
มันก็จะใสใสแบบเด็ก ๆ ด้วย
รักกันโทรศัพท์คุยกัน ไปกินข้าวกัน
ฉันไม่สนเรื่องเซ็กส์
และมันน่าตกใจ ที่อีกฝ่ายจะมีความต้องการ
ทำให้ฉันเริ่มมีปัญหาในความไม่สมดุลย์
แต่ก็พอดีกับที่อายุ 52
ก็เป็นข้ออ้างได้ ว่าฉันแก่แล้วนะ
แต่แท้ที่จริงน่ะ
ฉันมีความสุขกับการจับมือ การจุ๊บแก้ม จุ๊บปาก
แต่พอมันเริ่มเกิน ฉันเริ่มไม่มีความสุข
... เฮ้อ ... เฒ่าทารก 😂
ในส่วนของเพื่อน ๆ ฉัน
... บางคนส่วนน้อย ที่ยังหึงหวงกัน
แต่ยังไม่ถึงกับฆ่ากันแบบในข่าว
... หลายคน มีความต้องการความรัก
แบบที่มีหลายบ้าน
... และหลายคน ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
อยู่บ้านเลี้ยงหลานไปวัน ๆ แบบรอแก่ตาย
เปรียบเทียบได้ว่า
ฉัน มีความสุขในช่วงวัยเด็กมัธยม (15-16)
เพื่อนบางคน มีความสุขในช่วงวัยสาวทำงาน (30)
เพื่อนหลายคน มีความสุขในช่วงหนุ่มใหญ่ (40)
เพื่อนบางคน มีความสุขในช่วงที่มีหลาน (50)
... นั่นคือ แต่ละคน อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน
แต่ จิตใจมีความแก่ ไม่เท่ากัน
ส่วนเรื่องการเข้าวัดศึกษาพระธรรม
ไม่มีดัชนีชี้วัดที่เกี่ยวกับอายุ
... เป็นเรื่องจริตของแต่ละคนล้วน ๆ
เพราะในทุกคนที่กล่าวถึงทั้งหมดข้างต้น
มี "ฉัน" เพียงคนเดียว
ที่ศึกษาพระธรรม
และเข้าวัดทำบุญถือศีลสม่ำเสมอ
... จบดื้อ ๆ นะ ...
❤️
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
