(ที่จริงมีลงไปแล้ว แต่ลงไปผิดแอคเค้าต์ 😆😆เอาใหม่ ๆ)
แสงสว่างแห่งการให้อภัย
ชายคนหนึ่งเดินหลงเข้าไปในป่าที่มืดมิด ยิ่งเดินก็ยิ่งหลงทาง แทนที่จะถึงจุดหมาย แต่ก็กลับมาที่จุดเดิมอยู่ทุกครั้ง เดินแล้วเดินอีกก็กลับมาที่เดิมอยู่ร่ำไป เขารู้สึกล้ามาก จึงหยุดพักใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง "เฮ้อ...มืดมิดขนาดนี้ ตัวฉันจะถึงที่หมายได้ทันเวลาไหมหนอ...?"
แต่ทันใดนั้นเขาก็ล้วงกระเป๋ากางเกง "อ๊ะ! มีไม้ขีดติดตัวมาด้วย เฮ้อ...มาเอาป่านนี้เนี่ยนะ แต่ก็ยังไม่สายซะทีเดียวหรอก" เขาจึงจุดไม้ขีดไฟ เพื่อส่องสว่างแล้วจึงเดินต่อไป และในที่สุดก็สามารถไปสู่จุดหมายได้
ในชีวิตคนเราก็เช่นกัน
ความมืด เปรียบเสมือนความโกรธเคืองที่อยู่ในใจ(เช่น โกรธตัวเราเองที่ทำได้ไม่ดี/โกรธผู้อื่นที่ทำไม่ดีกับเรา)
ชายผู้นั้น เปรียบเสมือนตัวเราเอง
ไม้ขีด เปรียบเสมือนการให้อภัย
ความแค้นบังตา แทนที่จะก้าวหน้าไปสู่จุดหมาย กลับยิ่งหลงทาง ยิ่งถดถอยหลัง หากแต่เมื่อได้จุดไม้ขีดเพื่อให้แสงสว่าง ก็เหมือนกับการจุดแสงแห่งการให้อภัยขึ้นภายในใจ ย่อมทำลายความหม่นของท้องฟ้ายามรัตติกาลให้จางลงได้ในชีวิตจริง ถ้าเรามัวยึดแต่ความโกรธเคืองคับแค้นใจ,จ้องจะเอาคืน เราอาจลืมเป้าหมายใหญ่ของชีวิตก็เป็นได้
เพจเฟสบุ๊ค ปรัชญา พาเพลิน
(ภาพประกอบจาก depositphoto)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
