วรรณคดียุคกลาง
วรรณคดียุคกลาง : อ่านฝรั่งเศส x Phitacques Lecdi
วรรณคดียุคกลางถือได้ว่าเป็นวรรณกรรมระดับชาติ เพราะว่าเป็นสิ่งที่บรรยายลักษณะสังคมในสมัยนั้น ซึ่งส่วนใหญ่จะมีกลุ่มขุนนางและกลุ่มประชาชนที่เขียนวรรณกรรม และกลุ่มพระเป็นส่วนน้อย โดยทั้งสามกลุ่มนี้ก็จะมีลักษณะงานเขียนที่แตกต่างกันไป
วรรณคดียุคกลาง : อ่านฝรั่งเศส x Phitacques Lecdi
มหากาพย์ (épopée) เป็นเรื่องเล่าร้อยกรองที่มีเนื้อเรื่องยาวและซับซ้อนโดยจะคล้องกับตำนาน ศาสนา สงคราม หรือวีรบุรุษ ซึ่งแรกเริ่มเดิมทีได้ปรากฎในประเทศฝรั่งเศสราวคริสต์ศตวรรษที่ 10 บ้างก็ว่ามาจากประเทศเยอรมนี บ้างก็ว่าดัดแปลงมาจากเพลงมหากาพย์ที่ชื่อว่า ก็องตีแลนส์ (Cantilenes) มหากาพย์ฝรั่งเศสยุคกลางโดยปกติจะเขียนวรรคละ 10 พยางค์ ซึ่งคำในวรรคจะสัมผัสกันด้วยเสียงสระตัวเดียวกัน และแต่ละวรรคอยู่รวมบทกันหรือแยกกันก็ได้ แล้วนำมาร้องโดยนักร้องเฉพาะด้านที่เรียกว่า “ชงเกลอค์ (jongleur)” ร้องไปโดยสีวีแยล (vielle) ไปด้วย
วรรณคดียุคกลาง : อ่านฝรั่งเศส x Phitacques Lecdi
นิยายยุคกลาง (roman) จะเป็นแนวอัศวินคล้ายกับมหากาพย์หากมองเผินๆ แต่ถ้ามองลึกลงจะต่างกันตรงที่เป็นจินตนาการล้วนๆ ซึ่งจะสนุกกว่า แบ่งออกเป็น 3 ชนิด คือ นิยายโบราณ ซึ่งเป็นนิยายมาจากกรีก-โรมันที่ล่มสลายไปแล้ว มาดัดแปลงให้เข้ากับยุคสมัย และแทนสิ่งที่นอกรีตด้วยการผจญภัยที่มหัศจรรย์ โดยมีนางฟ้าหรือผู้วิเศษเป็นตัวละครสำคัญ ส่วนนิยายเบรอตง เป็นนิยายที่อิงประวัติศาสตร์ แต่ไม่เก่าเท่านิยายโบราณ โดยจะอิงตำนานกษัตริย์อาเธอร์แห่งอังกฤษ อย่างเรื่อง “อัศวินโต๊ะกลม” บางครั้งก็จะมีเนื้อหาแนวรักๆ ใคร่ๆ แต่เป็นรักแบบหลบๆ ซ่อนๆ ไม่สมหวัง อิงศาสนา ซึ่งจะเรียกว่า “รักแบบราชสำนัก” และนิยายผจญภัย เป็นนิยายรักแต่ฉาบด้วยการผจญภัยสุดพิเศษที่เป็นกระแสนิยมอย่างมากในคริสต์ศตวรรษที่ 12 – 13
วรรณคดียุคกลาง : อ่านฝรั่งเศส x Phitacques Lecdi
เพลงยุคกลาง (lyrisme) จะมีเนื้อเพลงที่เป็นจังหวะและเป็นสิ่งที่แสดงอารมณ์ความรู้สึกได้ดี ซึ่งพัฒนามาจากเพลงแถบตอนกลางและตอนเหนือของฝรั่งเศส นักร้องจากตอนกลางจะร้องเพราะกว่า ดูสง่ากว่า ซึ่งจะเรียกว่า “ทรูบาดูค์ (troubadour)” แต่ทางเหนือจะเรียกว่า “ทรูแวค์ (trouvère)” ทั้งสองคำนี้แปลว่า “นักร้องพเนจร” เพลงในยุคกลางแต่งขึ้นจากสิ่งที่พาดผ่านความรู้สึกในจิตใจหรือความอ่อนโยนของจิตวิญญาณ
วรรณคดียุคกลาง : อ่านฝรั่งเศส x Phitacques Lecdi
พงศาวดารยุคกลาง (chronique) เกิดจากบรรดาขุนนางยุคกลางมีความคิดที่อยากจะบันทึกความทรงจำเกี่ยวกับการรบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงที่ผ่านสงครามครูเสดมา ซึ่งในขณะนี้เองเป็นประวัติศาสตร์ที่ได้เขียนขึ้นและไม่ได้บันทึกเป็นภาษาละตินหรือเพื่อกลุ่มพระแต่อย่างใด การเขียนพงศาวดารช่วยเติมเต็มมหากาพย์ให้ดูสมจริงมากขึ้น แต่พงศาวดารก็ยังคงชัดเจนกว่าและน่าเชื่อถือมากกว่า
วรรณคดียุคกลาง : อ่านฝรั่งเศส x Phitacques Lecdi
เรื่องล้อในยุคกลาง (satire) จะเป็นแนวไหนก็ได้แต่ขอให้มีการล้อเลียดหรือเสียดสีอะไรสักอย่างก็พอ แต่ถ้านึกถึงผลงานเรื่องล้อยุคกลางก็จะขอแนะนำ “รึทเบิฟ (Rutebeuf)” นักร้องพเนจรเดิมเป็นคนอาภัพ เสเพล แต่ต่อมาได้เข้ารีต แล้วก็เขียนละครอิงศาสนา “ปฏิหาริย์ของเตโอฟีล (Miracle de Théophile)” แต่เขาก็ยังคงเขียนเรื่องล้อกลุ่มพระ มหาวิทยาลัย และสังคม ส่วนนิทานสั้น (fabliau) เป็นนิทานกลอนตลกขนาดสั้นซึ่งเป็นที่นิยมอย่างมาก แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงใจในกลุ่มประชาชนล้วนๆ มีมุกจิกกัดกันพอหอมปากหอมคอ
แต่บางครั้งเป็นตลกร้ายนั้นก็มี นิทานนี้สั้นมีกว่า 150 เรื่อง “คนตาบอดทั้งสามจากกงปีแยญ (Les Trois Aveugles de Compiegne)” และ “เอสตือลา (Estula)” เป็นต้น และนิทานจิ้งจอก (roman de Renart) เป็นรวมเรื่องล้อเสียดสีที่นิยมมากที่สุดในยุคกลาง โดยเป็นเรื่องราวการเอาชนะระหว่างหมาจิ้งจอกกับหมาป่า ซึ่งเป็นนัยถึงการเอาชนะกันระหว่างความเจ้าเล่ห์กับพละกำลัง เนื้อหาจะมีการล้อเลียนมหากาพย์แนวอัศวิน
วรรณคดียุคกลาง : อ่านฝรั่งเศส x Phitacques Lecdi
ในยุคกลาง กลุ่มพระ ถือว่าเป็นศูนย์รวมของวิทยาศาสตร์และผู้เชี่ยวชาญ และวรรณกรรมส่วนใหญ่ก็เขียนโดยผู้เชี่ยวชาญของกลุ่มนี้แหละครับ เนื้อหาก็จะหนีไม่พ้นศาสนาเท่าไรนัก เช่น คำทำนาย (predication) ที่แรกเริ่มเดิมทีเขียนเป็นภาษาละติน ซึ่งในบางครั้งก็ทำให้เกิดการเข้าใจผิดมหันต์ บรรดานักทำนายที่ผลักดันให้ร่วมสงครามครูเสดจะต้องเจ้าคารมอย่างมาก แต่ท้ายที่สุดก็ไม่มีคารมใดๆ เหลือกลับมาไว้ให้ถึงชนรุ่นหลังเลย
ส่วนวรรณกรรมสอนใจ (littérature didactique) ผู้เชี่ยวชาญจากหลายแขนงมาแต่ง เช่น รวมเรื่องสัตว์ในตำนาน (bestiaires) การลงโทษ (castoiements หรือ châtiments) พระคัมภีร์ไบเบิล (bibles) และ สารานุกรม (des images du monde) เป็นต้น เพื่อให้ทุกคนได้มีความรู้ และรู้จักว่าแต่ละสิ่งมีความหมายอย่างไรในทางศาสนา และละคร (théâtre) ตอนยุคกลางการเล่นละครถือเป็นเรื่องที่ผิดศีลธรรม เว้นเสียแต่ว่ากลุ่มพระจะเป็นคนจัดแสดงและเพื่อสอนประชาชนเท่านั้น ซึ่งแนวละครก็จะมีแนวอภินิหาร เรื่องลึกลับ และตลก โดยอยู่ในกรอบของศาสนานั่นเอง
จะเห็นได้ว่าในยุคกลางนั้นศาสนามีอิทธิพลต่อสังคมอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อการเมืองการปกครอง อย่างไรก็ตามอิทธิพลของศาสนาก็ได้มีบทบาทโลดแล่นอยู่ในยุคกลางเป็นเวลากว่า 1,000 ปี และวรรณกรรมเป็นเครื่องบ่งชี้ถึงการพัฒนาทางความคิดและสังคมในแต่ละชนชั้นได้เป็นอย่างดี
วรรณคดียุคกลาง : อ่านฝรั่งเศส x Phitacques Lecdi
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
