ปกติเราชอบทำอะไรแบบฉายเดี่ยวค่ะ มีความฝันเพื่อตัวเอง "แค่คนเดียว" แต่ถึงแม้จะชอบอยู่คนเดียวแค่ไหนและคุ้นชินกับตัวคนเดียวมากเท่าไหร่ บางครั้งทั้งๆที่มองไปรอบๆก็ยังเห็นผู้คนเดินสวนไปมา มีผู้คนเยอะแยะเดินอยู่รอบกายแต่เรารู้สึกว่าทำไม "เราตัวคนเดียว" ทำไมในใจมันโหวงๆจัง (อารมณ์นี้ไม่ได้เหงาค่ะ แต่รู้สึกว่าเราไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกและสังคมนี้ และถ้าเป็นซึมเศร้าจะลาจากโลกนี้ไปแบบเงียบๆง่ายๆเลยค่ะ)
หลังจากนั้นเราก็ตามหาคำตอบมาเรื่อยๆจนพบว่า มนุษย์เราโดยสาปให้ช่วยเหลือซึ่งกันและกันค่ะ เพราะมนุษย์คือสัตว์สังคม ( ต้องมีความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งในสังคมหรือโลกนี้ไม่งั้นจะเหมือนคนถูกโลกนี้ลืมค่ะ) ดังนั้นสิ่งที่จะกำจัดความโหวงเหวงในจิตใจคือการออกไปช่วยเหลือผู้คนหรือไปช่วยสัตว์หรือทำอะไรเพื่อสังคมนิดๆหน่อยๆก็ได้ เมื่อเรามอบความสุขให้คนอื่นแล้ว แต่ตัวเราก็กลับมีความสุขที่ได้ช่วยเหลือเพื่อนร่วมโลกมากๆค่ะ
เพราะในโลกนี้มีห่วงโซ่ที่มองไม่เห็นคล้องกัน มนุษย์ สัตว์เลี้ยง ธรรมชาติ แม้แต่ปรสิต ถ้าส่วนใดส่วนหนึ่งหายไปฟันเฟืองก็จะพังเพราะทุกสิ่งบนโลกธรรมชาติได้สรรสร้างมาครบชุดและลงตัวที่สุด บางครั้งเราเศร้าแค่ไหน แต่สัตว์เลี้ยงในบ้านก็ทำให้เรามีความสุข และสัตว์ก็อิ่มและไม่ต้องเผชิญกับอันตรายเพราะเราเลี้ยงดูมัน ต้นไม้ในบ้านได้รับน้ำจากเราและต้นไม้ก็ฟอกอากาศให้เรา เราช่วยเหลือสุนัขจรแม้วันที่เราออกไปเดินเล่นมันก็วิ่งมาทักทายเราเหมือนคนรู้จัก สรรพสิ่งในโลกมันคล้องจองกันแบบนี้ค่ะ
ดังนั้นการเกิดมาเป็นมนุษย์ก็คือการยอมรับที่จะอยู่ในห่วงโซ่และช่วยเหลือกันเพื่อขับเคลื่อนให้ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ดำเนินต่อไป หากใครปฏิเสธการหยิบยื่นช่วยเหลือกันและกัน คนเหล่านั้นก็จะโดนธรรมชาติปฏิเสธค่ะ ไม่ต่างอะไรกับการอยู่บนโลกนี้คนเดียว "แม้จะเกิดมามีความสุขเท่าไหร่แต่ก็ไม่รู้สึกอิ่มเอมใจค่ะ" ดังนั้นหรือแม้เราจะมีความสุขกับการอยู่คนเดียวแค่ไหน บางครั้งก็ต้องหาเวลาเพื่อช่วยสังคมเช่นกันค่ะ
ฉะนั้นคำตอบคือการเกิดมาเพื่อแบ่งปันประโยชน์ให้สังคมคือความสุขอันสูงสุดของการเกิดมาเป็นมนุษย์ค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
