เรื่องเล่าจากอดีตเด็ก ส.พ.ช.รุ่น13
ตำนานกระเป๋า💼 Jacob ช่วยชีวิต
ภาพจากหน้าปก : ผู้เขียน(ขวามือ)กับเพื่อนร่วมห้องตอนอยู่ ป.7 ขณะถือกระเป๋าจาคอปใบนั้น ที่ช่วยให้ชีวิตรอดมาได้เมื่อตอน ป.6
ย้อนไปในปี 2517 ช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตการเรียนที่ชั้น ป.6/4 โรงเรียนสามัญวัดพลับพลาชัย คือเสี้ยวเวลาแห่งความทรงจำที่สนุกสนาน ได้วิ่งเล่นไถลตัวไปตามระเบียงหน้าห้องที่พื้นทำจากหินขัดมันวับ ด้วยถุงเท้าคู่ใหม่ซิงๆ🧦ที่เพิ่งถอยมาเท่านั้น เพราะถ้าขาดช่วงส้นกับนิ้วโผล่แล้ว การเล่นลื่นไถลแบบสเก็ตจะติดขัดราวติดดิสเบรคอาจทำให้หัวคะมำได้
*6/4 นี้มี ธีรยุทธ พนมยงค์ หลานชายของท่านรัฐบุรุษ ปรีดี พนมยงค์ เป็นเพื่อนร่วมห้อง ตัวผอมๆเล็กๆบอบบาง ผิวขาวสะอาด ขี้อาย พูดจาไพเราะ เมื่อหลายปีก่อนได้มีโอกาสคุยกัน ท่านเป็นอาจารย์ประจำคณะอักษรฯ จุฬา
ตอนนั้นผู้เขียนเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นจึงเริ่มใส่กางเกงฟิต เหตุการณ์เกิดขึ้นในขณะที่เราจะเล่นเป็นคนลากสลับกันกับเพื่อนเป็นที่สนุกสนาน พอถึงรอบเราให้เพื่อนลากบ้าง ฉับพลันที่นั่งยองลง
เสียงแคว่กกกก!!!
ก็ดังขึ้น
กางเกงนักเรียนของผู้เขียนนั่นเอง ปริขาดตั้งแต่ปลายซิปไปจรดหูกางเกง ผ่ากลางเกือบเป็นครึ่งๆถ้าไม่มีซิปกับขอบคงกลายเป็นกางเกงสองส่วน ความเงียบแทรกซึมเข้ามาในทุกอณูของผู้เขียน พร้อม😅เหงื่อที่ซึมออกมาบนใบหน้า หลับตามโนภาพเพื่อนๆวิ่งตบมือพร้อมร้องตะโกน
ไอ้เกียรติตูดขาด ไอ้เกียรติตูดขาด
ดังก้องอยู่ในโสตประสาท ไม่ได้การละ ผู้เขียนลืมตาและสะบัดภวังค์ที่น่าสพรึงนั้นทิ้งไป รีบลุกขึ้นทำตัวเหมือนปกติ เดินเลี่ยงเข้าห้องเรียน เพื่อนถึงกับงงว่าอะไรอยู่ๆก็เลิกเล่น ตอนนั้นผู้เขียนยังนึกปลอบใจตัวเองว่า ความลับของกางเกงขาดนี้ไม่มีใครล่วงรู้ นอกจากตัวเอง ขณะที่กำลังใช้ความคิดหาวิธีเอาตัวรอดตอนกลับบ้าน เสียงลำโพงตามสายก็ประกาศว่าให้นักเรียนชั้น ป.6 ทุกคนเข้าประชุมในห้องประชุมชั้น 1
ภาพระหว่างปี 2518-2519 ชั้นล่างขวามือห้องสมุด ผู้เขียนทำบัตรแต่ไม่เคยยืมหนังสือเลย กลาง เวทีที่ครูจะกล่าวอบรมนักเรียนทุกเช้า ซ้ายมือห้องประชุม สถานที่เกิดเหตุการณ์ตำนานกระเป๋า💼 Jacob ช่วยชีวิต ซ้ายมือชั้น 2 ห้อง 6/4 จุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ ตึกรูปตัวยูนี้ ชั้น 2 เป็นที่เรียนของนักเรียน ป.6 ชั้น 3 นักเรียน ป.7 ส่วนนักเรียน ป.5 จะอยู่ตึกเล็กแยกต่างหาก
โอพระเจ้าช่วยกล้วยไข่ ช่างไม่เมตตาเด็กนักเรียนประถมปลายที่เริ่มย่างเข้าสู่วัยกระเตาะอย่างผู้เขียนซะเลย ไม่ได้การละ jacob แว่บแรกในความคิด ใช่!!.กระเป๋าจาคอปไฮโซโก้เก๋ของผู้เขียน มันช่วยชีวิตเราได้จริงๆคุ้มค่ากับราคาและเทคนิคการอ้อนจนแม่ยอมซื้อให้ เพื่อนๆจึงแปลกใจและถาม💬กันเป็นแถวว่า
ไอ้เกียรติ
แค่มาประชุมยังไม่ได้ปล่อยกลับบ้าน
แล้วเอ็งเอากระเป๋านักเรียนมาด้วยทำไมวะ
ผู้เขียนจึงแจ้งบอกไปว่า🗣กำลังเห่อกระเป๋าใหม่ ทั้งที่ซื้อมาได้พักใหญ่ เพื่อนก็ทำหน้างงๆปนฮาๆและคงคิดว่าไอ้นี่ขี้อวด จึงไม่ได้ใส่ใจซักถามต่อ ไม่งั้นผู้เขียนก็เกือบจะจนแต้มเหมือนกัน วันนั้นไม่มีสมาธิในการฟังครูพูดเลย เพราะมัวแต่พะวงกับกางเกงเจ้ากรรม กว่าจะผ่านพ้นช่วงเวลาวิกฤตนั้น จนถึงตอนเลิกเรียน มันช่างยาวนานเสียเหลือเกิน
🔔กริ๊งงงงงงงง...🕞15.30 น
เสียงกระดิ่งเลิกเรียนดังขึ้น ผู้เขียนรีบจ้ำอ้าวพร้อมกับจัดการดึงเสื้อออกนอกกางเกงทันทีที่พ้นรั้วโรงเรียน ด้วยอากัปกริยาการถือกระเป๋าที่แปลกไปจากทุกครั้ง คือถือกระเป๋าลักษณะคล้ายแบกไว้ด้านหลังแบบเด็กประถมต้น(ดังภาพประกอบ)
แต่มือตึงเพื่อให้กระเป๋าอยู่ต่ำลงมามากที่สุด ทั้งที่ปกติจะถือด้วยมือเดียวแบบเท่ๆแกว่งซ้ายทีขวาที(ดังภาพประกอบ) แบบเด็กเริ่มเก๋า
ซ้าย: ปกติจะถือด้วยมือเดียวแบบเท่ๆแกว่งซ้ายทีขวาที มืออีกข้างล้วงกระเป๋า แบบเด็กเริ่มเก๋า ขวา: ถือกระเป๋าลักษณะคล้ายแบกไว้ด้านหลังแบบเด็กประถมต้น แต่มือตึงเพื่อให้กระเป๋าอยู่ต่ำลงมามากที่สุด เพื่อปิดบังและซ่อนเร้น สีหน้านิ่งเฉย สายตามองบนกลบเกลื่อน
ผู้เขียนเดินข้ามถนน🚸ไมตรีจิตต์หน้าวัดเข้าซอยมังกร เดินดุ่มๆโดยไม่สนใจร้านไอติมแท่ง หรือ ซึงกี 霜支 Shuāng zhī ที่ผู้เขียนชอบซื้อกินเพื่อลุ้นสีของปลายไม้เวลากินหมด และร้านโรตีสายไหมที่มักกินเงินได้เกือบทุกวัน ผู้เขียนมายืนรอรถเมล์🚌โกโก้
สาย 55
รอบเมืองอำนวยสงคราม
(วนซ้าย)
เพื่อกลับบ้านย่านตลาดสวนหลวง ที่ป้ายรถริมถนนพลับพลาไชย เลยซอยมังกรมาหน่อยนึง เยื้องกับไต่ฮงกง 大峰公 Dà Fēng gōng แน่นอนกระเป๋า Jacob ใบเก่งของผู้เขียนอยู่ติดปิดก้นมาตลอดทาง แม้แต่เวลาลงรถที่ป้ายหน้าปากซอยสวนหลวง 2 ผู้เขียนก็ใช้วิธีหลังพิงฝาแล้วรูดลงมาแบบทีละขั้นบันได
ก่อนที่จะเดินเข้าตรอกกึ่งกลางระหว่างถนนสวนหลวง 1 และสวนหลวง 2 ปกติจะเดินทะลุเข้าข้างตลาด ผ่านเกี่ยมฉ่ายกองโตส่งกลิ่นของบ้านไอ่สี่จับเกี๊ยม และร้านกระเพาะปลา หรือ 鱼鳔 Yúbiào หื่อ เผีย เจ้าอร่อยแถมคนขายยังสวยอีกต่างหาก
แต่วันนี้ผู้เขียนเลี่ยงการเจอพรรคพวกเด็กหลังตลาด โดยการเดินตัดขวาออกไปตามทางซอยใหญ่ ที่ไม่ค่อยมีเด็กๆชุมนุมกัน จนถึงบ้านได้โดยสวัสดิภาพ หลังจากเข้าห้องน้ำ จัดการถอดกางเกงออกดูยังนึกในใจว่ าถ้าไม่มีซิปกับขอบกางเกง มันคงขาดครึ่งออกมาเป็น 2 ส่วนแน่ๆ ซึ่งว่าการคิด
ยุทธวิธีเอาตัวรอดของผู้เขียนในวันนั้น
เป็นสิ่งที่ติดตัวมา จนสามารถใช้แก้ปัญหาวิกฤตการณ์เฉพาพหน้าต่างๆมาได้จนถึงทุกวันนี้
เรากลับไปแก้ไขอดีต..ไม่ได้
แต่
เราทำวันนี้ให้ดีที่สุด..ได้
Linxikun
#อาลั้นเด็กหลังตลาด
#เตี่ยงหม่อโผ่วเกี้ย
#เขียวชมพูเลือดนักสู้ไม่ยอมแพ้ใคร
- 19
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
