เคยถามลูกมั้ยว่าจริงๆแล้วอยากทำอะไร อยากเป็นอะไร?
ได้อ่านบทความจาก Mission to the moon ว่าด้วยเรื่องเด็กไทยไม่มี critical thinking หรือ ความคิดเชิงวิพากษ์ เนื่องมาจากสังคมหล่อหลอมให้ต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ เพราะผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อน หรือ เป็นเด็กต้องว่านอนสอนง่าย เป็นลูกต้องเชื่อฟังพ่อแม่ ฯลฯ แล้วก็ทำให้นึกถึงตัวเองขึ้นมา
‘Self-esteem คือ การเห็นคุณค่าในตัวเอง เป็นความรู้สึกที่มีต่อตัวเองในทุกๆด้าน เช่น รูปลักษณ์, ความสามารถ, นิสัยใจคอ ให้เกียรติ รัก และเคารพตัวเอง ซึ่งสิ่งเหล่านี้พ่อแม่สามารถสร้างให้ลูกได้ตั้งแต่เด็ก’
สำหรับผู้เขียนที่คิดว่าตัวเองเป็นคนที่มี self-esteem สูง ขอยกความดีความชอบทั้งหมดให้กับคุณพ่อคุณแม่ เพราะเชื่อว่าก่อนที่เราจะเคารพตัวเองได้นั้น พ่อแม่ต้องเคารพความเป็นตัวเองของเราก่อน
ตั้งแต่เด็ก คุณพ่อคุณแม่จะรับฟังความเห็นของผู้เขียนเสมอ ถ้ามีเหตุผลเพียงพอ ท่านไม่เคยขัดไม่ว่าเรื่องอะไร เช่น ขอเรียนวาดรูป, เรียนดนตรี, ซื้อหนังสือที่อยากอ่าน แค่บอกท่านว่าอยากทำสิ่งนั้นๆ ท่านจะสนับสนุนอย่างเต็มที่
ผู้เขียนเติบโตมาด้วยความรู้สึกที่เหมือนกับว่าเราเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ไม่ใช่เด็กคนหนึ่งที่ต้องเชื่อฟังพ่อแม่ทุกอย่าง กลับกัน พ่อแม่รับฟังความเห็นของเราทุกอย่าง ถ้าอันไหนเห็นไม่ตรงกัน อาจมีทะเลาะกันบ้าง แต่เหตุผลและสิ่งที่ถูกที่ควรจะชนะเสมอ จนสามารถยอมรับได้ในภายหลัง
สิ่งนี้เริ่มชัดขึ้นเมื่อตอนโตขึ้น พ่อแม่ของเพื่อนไม่อนุญาตให้ไปต่างจังหวัด แต่ผู้เขียนสามารถไปได้ เพื่อนบางคนไปเดินห้างหลังเลิกเรียนไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะพ่อแม่มารับกลับบ้านทันที สิ่งเหล่านี้ทำให้รู้สึกว่าตัวเองโชคดีจัง ที่ไม่โดนอะไรแบบนี้ รวมถึงการทำค่ายตอน ม.ปลาย ที่ต้องพารุ่นน้องร้อยกว่าชีวิตออกต่างจังหวัด ต้องประชุมงานถึงเที่ยงคืนทุกวัน แต่พ่อแม่ก็ไม่เคยห้าม ขอแค่มีคนมาส่งถึงที่บ้านก็พอ ซึ่งก็ไม่เป็นปัญหา เพราะรุ่นพี่ชมรมที่อยู่มหาวิทยาลัยแล้วกลับมาช่วย มีรถขับและวนส่งน้องๆจนครบ
พอมาย้อนคิดดู การจะเป็นได้อย่างพ่อแม่ของเรานี่ยากนะ ผู้เขียนเองจะทำได้อย่างท่านหรือเปล่าก็ไม่รู้ ปล่อยให้ลูกสาวทำงานที่ไม่เกี่ยวกับการเรียน กลับบ้านดึกๆดื่นๆ แต่ว่าประสบการณ์ทั้งหมดเหล่านั้นไม่มีอะไรสูญเปล่า ผู้เขียนขอบคุณตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ได้เป็นเด็กค่ายตั้งแต่ม.ปลาย สิ่งเหล่านั้นเป็นกำไรชีวิตอย่างมากที่ซื้อด้วยเงินเท่าไหร่ก็คงหาไม่ได้อีกแล้ว ทั้งหมดนี้ยิ่งทำให้ผู้เขียนรู้สึกว่าเราได้รับความไว้วางใจจากพ่อแม่อย่างมาก จนไม่สามารถทำอะไรให้ท่านผิดหวังและหมดความเชื่อใจต่อเราได้
เคยถามคุณพ่อคุณแม่เหมือนกันว่าทำไมถึงปล่อยลูกขนาดนี้ คุณแม่ตอบว่า ‘อีกไม่นานฉันก็ตายแล้ว ไม่สามารถดูแลเธอไปได้จนแก่หรอกนะ’ คุณแม่บอกว่า พ่อแม่ไม่ใช่เจ้าของชีวิตลูก ไม่มีบุญคุณต่อกัน พ่อแม่มีหน้าที่ส่งเสริม สนับสนุน และคอยดูแลปกป้องในสิ่งที่ลูกทำ มากกว่าจะคอยบอกให้ทำโน่นนี่ เพราะสุดท้ายแล้ว ลูกก็ต้องใช้ชีวิตของตัวเอง ถ้าลูกใช้ชีวิตตามพ่อแม่มาตลอด แล้ววันนึงเกิดไม่มีพ่อแม่ขึ้นมา ลูกจะทำอย่างไร?
พอได้ฟังคำตอบแล้วก็กอดท่านแน่นๆหนึ่งที คุณแม่เราเท่จัง เพราะ self-esteem ที่คุณพ่อและคุณแม่สร้างให้ตั้งแต่เด็ก ทำให้ผู้เขียนรักตัวเองมากเกินกว่าจะให้ใครมาทำร้ายความรู้สึก ยกตัวอย่างเช่นเรื่องของความรัก เพราะขนาดพ่อแม่ยังเคารพในตัวเรา แล้วทำไมต้องสนใจคนที่ไม่เคารพความรู้สึกของเรา? ผู้เขียนกลายเป็นคนที่มีความมั่นคงทางอารมณ์มากพอจนคิดว่าตัวเองคงไม่มีทางเป็นโรคซึมเศร้า หรือ คงไม่มีทางฆ่าตัวตาย เพราะเป็นคนที่เห็นคุณค่าในตัวเองและเห็นคุณค่าของการมีชีวิตเสมอ
สิ่งเหล่านี้เป็นเหมือนวัคซีนที่คุณพ่อคุณแม่ฉีดให้ เป็นเกราะคุ้มกันและสามารถปกป้องตัวเองได้ แม้ในวันหนึ่งท่านจะไม่อยู่ดังที่ท่านบอกไว้จริงๆ นอกจากนั้น คุณพ่อคุณแม่ยังทำให้รู้สึกว่าครอบครัวเป็นพื้นที่ปลอดภัย ไม่ว่าจะทำอะไรผิดพลาด พ่อแม่จะเข้าใจ ใครจะบอกว่าเราไม่เก่ง เราเก่งในสายตาของพ่อแม่เสมอ ท่านเป็นลมใต้ปีกที่คอยสนับสนุน ให้กำลังใจมาตลอด แม้แต่ในวันที่ไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ท่านก็ยังเชื่อมั่นในตัวเรา
คุณพ่อคุณแม่ไม่เคยคาดหวังอะไรจากลูก แค่ขอให้เป็นคนดีก็พอ ไม่เคยบอกว่าต้องเรียนให้เก่ง เรียนใ้ห้สูง (ในวันที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย คุณแม่บอกว่าสอบไม่ติดก็ไม่เป็นไร ไปทำสวนแทนละกัน) แต่เชื่อไหม ยิ่งท่านไม่เคยหวังอะไร กลับเป็นเราเองที่อยากทำให้ท่านภูมิใจ อยากทำให้คุณพ่อคุณแม่มีความสุขเวลาใครต่อใครบอกว่าลูกเก่ง สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นเอง โดยที่ท่านไม่เคยบอกด้วยซ้ำ
บทความนี้เป็นความรู้สึกของลูกคนหนึ่ง ที่รู้สึกมาตลอดชีวิตว่าคุณพ่อคุณแม่เป็นคนที่เท่ที่สุด และขอบคุณท่านเสมอที่เลี้ยงเรามาแบบนี้ ให้โอกาสและให้อิสระในการใช้ชีวิตของตัวเองอย่างเต็มที่ ถ้าวันนึงได้เป็นพ่อแม่ ก็จะคอยเตือนตัวเองว่าอยากทำให้ได้แบบท่านเช่นกัน
❤️
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
