เรียนจำนวนนับด้วยการสัมผัสสิ่งของสมัยอนุบาล ฝึกความทรงจำและจินตภาพในการเรียนภาษาและคณิตศาสตร์ เรียนคณิตศาสตร์สมัยปฐม เป็นรากฐานการเรียนฟิสิกส์เคมีชีวะสมัยมัธยม เรียนภาษาเพื่อฝึกการอ่านการค้นคว้าด้วยตนเอง ใครไม่ชอบเคมีชีวะ ก็ฉีกออกไปออกแบบสร้างบ้าน ซ่อมสร้างสิ่งของในขั้นมหาลัย ใครชอบก็เป็นพื้นฐานในการเรียนแพทย์แผนใหม่ สรีรวิทยา เซลส์วิทยา ภูมิคุ้มกันวิทยา เวชศาสตร์ เฉพาะทางเป็นลำดับถัดไป เพื่อไปฝึกเป็นหมอรักษาคน ระหว่างทางใครไม่ไหวไม่ชอบวิชาไหน ก็หันเหไปตามสายที่ชอบที่ถนัด แต่ปลายทางเหมือนกันคือทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อเพื่อนมนุษย์และสังคม มีจิตสาธารณะที่เกิดจากประสบการณ์ในภาคปฏิบัติ แต่สังคมประชาธิปไตยจะไปบังคับให้ใครเรียนอะไร ทำอะไรเพื่ออะไรไม่ได้ เพราะคนเท่ากันมีจิตอิสระในการตัดสินใจเหมือนกัน
จึงต้องออกแบบหลักสูตร ให้ง่ายยากออกเป็นขั้นๆเพื่อคัดคนให้เหลือสายวิชาขีพที่ขาดแคลน และเป็นประโยชน์สำคัญต่อคนหมู่มากก่อน ส่วนคนนั้นจะทำประโยชน์ต่อสังคมมากน้อยเท่าใดกำหนดไม่ได้ ได้แต่อาศัยหลักสถิติที่คนศึกษามากรู้มากเห็นอะไรมาก ความคิดยอมออกจากการเอาตัวเป็นศูนย์กลาง เห็นความเชื่อมโยงของสรรพสิ่ง เห็นปัจจัยต่างพึ่งพาอาศัยกัน ส่งต่อกันเป็นทอดๆจากพ่อแม่สู่ลูก รุ่นก่อนสู่รุ่นถัดไป ตัวเองสู่ครอบครัว สู่วงเพืีอน เพื่อนบ้าน ที่ทำงาน ขยายแสดวงออกไป
เพื่อนำไปสู่สังคมที่พัฒนาขึ้น ยิ่งพอมาทำงานภาคปฏิบัติมองเห็นสิ่งที่ทำไปเป็นประโยช์น์ต่อผู้อื่น หัวใจพองโต ความรู้สึกสงบระงับ แม้เหนื่อยกายก็อิ่มใจ ก็มีกำลังใจทำต่อไปให้ดีขึ้น คนที่ได้รับประโยชน์ก็เริ่มเห็นคุณของการดำรงชีวิตในสังคมเกิดทัศนคติจิตสำนึกรวมหมู่ที่ดี ลดอัตตาและการเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง ก็จะเลิกตั้งคำถามว่าเกิดมาทำไม แต่จะเฝ้าถามตัวเองว่าจะทำอะไรให้ใครได้บ้าง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
