ฟ้าถล่ม โลกทลาย ทุกอย่างกลายเป็นสีดำ
6 มกราคม เมื่อ 15 ปีก่อน วันที่ลูกสาวตัวน้อยลืมตาดูโลก มันควรเป็นวันแห่งความปลื้มปิติยินดีที่สุดในชีวิต แต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น ทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด มันกลายเป็นวันที่ฟ้าถล่ม โลกทลาย ทุกอย่างกลายเป็นสีดำ
ภาพจาก Pixabay
ตอนเช้าก่อนเข้าห้องผ่าตัด เพื่อทำการผ่าคลอด ด้วยเหตุว่าปากมดลูกไม่เปิด ไม่สามารถคลอดแบบธรรมชาติได้ ฉันจับมือสามีแล้วพูดด้วยความประหม่าระคนตื่นเต้นว่า "เดี๋ยวเจอกันตอนเรามีกัน 3 คนนะ"
หลังจากผ่าตัด พักฟื้นจากยาสลบกินเวลาหลายชั่วโมงพอสมควรกว่าสติสัมปชัญญะจะกลับมาเข้าที่ เข้าทางก็ปาเข้าไปบ่ายคล้อย คำถามแรกที่ถามสามีตอนที่ฟื้นคือ "ไหนลูก ลูกเราอยู่ไหน" สามีร้องไห้โฮ ตอนนั้นใจไม่มีเลย "ลูกอยู่ไหน ลูกเป็นอะไร เธอเห็นหน้าลูกหรือยัง" สามียิ้มทั้งน้ำตา "เห็นลูกแล้ว ตัวเล็กนิดเดียว แต่ลูกไม่โอเค หมอกำลังช่วยอยู่ ลูกสำลักน้ำคร่ำ" วินาทีนั้นทุกอย่างมืดมิดไปหมด เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ ทุกอย่างพังยับ หัวใจสลายออกเป็นเสี่ยง ๆ สงสารสามีจับใจที่ต้องเผชิญเรื่องนี้คนเดียวอยู่หลายชั่วโมงก่อนที่ฉันจะฟื้น เราสองคนกอดกันร้องไห้ จำได้ว่าเป็นการร้องไห้หนักที่สุดในชีวิต
ภาพจาก Pixabay
วันรุ่งขึ้นหมออนุญาตให้ไปเยี่ยมลูกได้ ตัวเล็กนิดเดียวจริง ๆ นอนอยู่ในตู้ในห้อง NICU ผิวขาวมาก ขาวจนเห็นเส้นเลือด สายระโยงระยางเต็มไปหมด พอได้ยินเสียงแม่ ก็ขยับมือ เหมือนรู้ว่าแม่มา ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้สึกตัว ฉันยื่นมือไปจับมือน้อย ๆ นั้น แล้วน้ำตาก็ไหลพรากอีกครั้ง สงสารลูกจับใจ ตัวเล็กนิดเดียว ต้องมาเจออะไรแบบนี้
หลังจากใช้เวลาอยู่กับลูกพักใหญ่ หมอก็เรียกเราสองคนเข้าไปคุย หมอบอกว่า โอกาสรอดน้อยนะ ถึงรอด ก็จะไม่เหมือนเด็กทั่วไป อาจจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย ตอนนี้อยู่ได้เพราะเครื่องทุกอย่างช่วยอยู่ จะเอาอย่างไรกันดี
ฉันปล่อยโฮอีกรอบ ตอบหมอไปว่า "ทำอย่างไรก็ได้ค่ะ หนูจะเอาลูกหนูกลับบ้าน"
3 วันหลังการผ่าคลอด ฉันออกจากโรงพยาบาล แต่ลูกยังคงอยู่ใน NICU ซึ่งหมอบอกว่าอาจจะต้องอยู่เป็นเดือน ก่อนกลับบ้าน เราสองคนเข้าไปเยี่ยมลูกอีกรอบ ฉันยื่นมือไปจับมือน้อย ๆ ของลูก แล้วพูดว่า "หนูต้องกลับบ้านไปอยู่กับแม่นะ ขอแค่ลูกได้กลับบ้าน ที่เหลือจะเป็นหน้าที่ของแม่ ขอโอกาสให้แม่ได้ทำหน้าที่นะ ถ้าหนูเดินไม่ได้ แม่จะอุ้มหนูเอง แม่สัญญา"
หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว เราสองคนสามี ภรรยา ไปเยี่ยมลูกทุกเช้า และลูกก็อาการดีขึ้นเป็นลำดับ พยาบาลเริ่มสอนแม่ให้ปั๊มนม เพื่อให้ลูกทางสาย หลังจากนั้นไม่นานก็ลองให้ลูกลองเข้าเต้า ฝึกดูดนม ลูกดูดนมได้ โลกเริ่มกลับมามีสีสันอีกครั้ง
วันที่ 24 มกราคม 18 วันหลังจากวันที่ลืมตาดูโลก เด็กหญิงซาร่าห์ ได้ออกจากโรงพยาบาล มาอยู่บ้านกับครอบครัว พวกเรารู้ดีว่าชีวิตจะไม่เหมือนเดิมอีกเลย พวกเรารู้ดีว่าลูกเราไม่เหมือนเด็กทั่วไป พวกเรารู้ดีว่าจะต้องเสียสละเวลาทั้งหมดที่มีให้กับลูก แต่เป็นการเสียสละที่พวกเราพร้อม และสุขใจที่สุด
แอบเหล่แม่เซลฟี่
วันนี้ซาร่าห์อายุ 15 ปีแล้ว เป็นเด็กร่าเริง หัวเราะเสียงดัง แข็งแรงระดับหนึ่งเลย ไม่ค่อยป่วย มีบ้างก็เป็นหวัด 3 - 4 วันก็หาย
ตื่นเช้ามาก็อารมณ์ดี
ขอบคุณลูกทุกวันที่ให้แม่ได้ทำหน้าที่ และยังคงทำตามสัญญาที่ให้วันกับลูกในวันนั้น อุ้มลูกไปด้วยกันทุกที่ รักแบบไม่มีข้อแม้ใด ๆ ได้กอด ได้หอมแก้มกันทุกวัน อบอุ่นหัวใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของลูกทุกวัน
- 10
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
