เมื่ออิลีท กลายเป็นอีร่วง อีโรย
ฉันเกิดจะมาติด #มาลัยสามชาย ช่วงนี้ที่มาฉายซ้ำอีกแล้วในช่อง One31
ละครเรื่องนี้ฉายครั้งแรกที่ช่อง 5 ตั้งแต่ปี 2553 นั่นแน่ะ จำไม่ได้ว่าทำไมครั้งนั้นถึงไม่ติด แต่อย่างหนึ่งอาจเป็นเพราะอ่านนิยายมาแล้ว ซึ่งฉันก็ชอบนิยายเรื่องนี้เอามากๆ (เหมือนกับที่ชอบนิยายของว.วินิจฉัยกุล และแก้วเก้า ทุกเรื่อง)
เรื่องนี้ น่าสนใจตั้งแต่พล็อต ฉันว่าเก๋ เริ่ด
กุลสตรี 4 สมัย ไม่ใช่คนยุคนี้ แต่มีสามี สมรสเป็นฝั่งเป็นฝาถึง 3 ครั้ง ในยุคที่แค่จะหย่า ยังมีปัญหา แต่งงานอีกสักครา คนก็นินทาไปทั้งเมือง
แต่ทั้งๆ ที่นางเอก - ลอออร จะแต่งงานหลายที ความเป็นกุลสตรี เป็นคนดี และผู้ดีก็ไม่ได้ลดลงเลย คนอ่าน/คนดู ก็พร้อมเอาใจช่วยให้เธอได้สามีใหม่ หมายเลข 2 และ 3 ตามท้องเรื่อง
เนื้อเรื่อง ทั้งเรื่อง และตัวละครต่างๆ คิดว่าคอละครและหนอนหนังสือ คงรู้ดีอยู่แล้ว ส่วนถ้ายังไม่รู้ แต่สนใจ ก็คงไปตามอ่านนิยาย ตามดูละครย้อนหลังได้อยู่แล้วค่ะ
แต่ประเด็นที่ฉันฉุกคิดในการดูครั้งนี้ ก็คือเรื่องของยศ พลาธร สามีคนแรกของลอออร ที่คนเกลียดทั้งบ้านทั้งเมือง ซึ่งก็ต้องชมนักแสดงคือ กัปตัน - ภูธเนศ หงษ์มานพ เล่นดีเสียจนคนเกลียดทั้งบ้านทั้งเมือง
ยศ พลาธร เป็นลูกเศรษฐี ลูกผู้ดีมีเงิน ถือยศ ถืออย่าง กระทั่งกับพึ่น้องพ่อเดียวกัน แต่เป็นลูกภรรยารอง ไม่ใช่ลูกท่านผู้หญิง ภรรยาเอกเหมือนอย่างเขา ยศก็จิกเรียกว่าพวกลูกเมียน้อย
ความที่เป็นลูกชายคนเล็ก และคนเดียว ของเอกภรรยา ของท่านเจ้าคุณพลาธร เขาจึงได้รับการศึกษาอย่างดีทึ่สุด คือได้ไปเรียนถึงอังกฤษ กลับมาแล้ว จะทำงานทำการ รับราชการ หรือบริษัทเอกชน ก็ไม่ต้องทำ เพราะทรัพย์สมบัติที่มีกองอยู่เป็นภูเขานั้น มันมากพอที่จะให้เขาใช้อย่างฟุ่มเฟือยไปได้มากกว่าชาติเดียว
นั่นคือถ้าใช้นะ ไม่ใช้ผลาญอย่างในเรื่อง
ฉันจะข้ามเรื่องการเลี้ยงดู แบบพ่อแม่รังแกฉัน การถูกชักนำไปสู่อบายมุข การไปเกลือกกลั้วกับคนชั้นต่ำ (กว่ามาก) จนทำให้ยศต้องตกอับ จนล้มละลายสิ้นเนื้อประดาตัวไป
มาคิดว่าคนอย่างยศ พลาธร นั้น มีข้อน่าตำหนิ และน่ารังเกียจมาตั้งแต่แรก ไหนจะเป็นคนเห็นแก่ตัว ขี้อิจฉา เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ขี้เกียจ ช่างเหยียด กลวง (ทั้งที่อุตส่าห์ไปเรียนเมืองนอกเมืองนา) เอาแต่โทษคนอื่น ไม่ยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง หูเบา โง่แล้วยังอวดฉลาด โอ้ย...นอกจากหน้าตาดี (ตอนหนุ่มๆ) กับพ่อแม่รวยแล้วมีอะไรดีบ้าง
ยศ ไม่ได้เปลี่ยนแปลงตัวเอง (ในทางที่ดีขึ้น) เลย แต่ในยามที่ยังมั่งคั่ง มั่งมี เป็นชนชั้นสูง ไม่ได้ลงไปตกต่ำอยู่นั้น ก็พอจะทำให้ผู้คนมองข้ามความไม่ดี ไม่งามนี้ไปได้
นิสัยอย่างยศ จะเป็นชนชั้นไหน ก็ไม่น่าคบทั้งนั้น
ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นชนชั้นสูง ร่ำรวยเงินทอง คนไม่ได้ความอย่างยศ มีหรือจะได้รับการศึกษาอย่างดี จนถึงไปเรียนเมืองนอก
ถ้ายศคิดจะทำงาน ระบบอุปถัมภ์ก็ต้องค้ำชูให้เขาได้ทำงานดีๆ จะถามหายศ ตำแหน่งก็ไม่ยากอย่างคนอื่น แต่เผอิญขี้เกียจ ก็เลยไม่ทำก็แล้วกัน
ไม่ทำงาน ก็ไม่เป็นไร เพราะมี passive income ให้ใช้สบายๆ ฟุ่มเฟือยเสียหน่อย จะไปใช้เลยถึงสมบัติเก่า ก็ไม่เท่าไหร่หรอก
แล้วชนชั้นสูงมีอะไรดีกว่าคนอื่น?
สิ่งที่มีก็คือต้นทุนชีวิต (จะเชื่อว่าทำบุญกุศลมาดีกว่าคนอื่น ก็สุดแท้แต่)
ถ้าต้นทุนเท่ากัน แข่งกันจากที่จุดเดียวกัน ด้วยความสามารถที่มี ก็สู้คนอื่นไม่ได้หรอก
แต่เพราะความเหลื่อมล้ำ (ที่นับวันมีแต่จะมาก) อีลิทถึงได้มากกว่าคนอื่น ชนะคนอื่น โอกาสจะมีชีวิตก็ยังมากกว่าคนอื่น
(ถ้าช่วงนี้ ก็ต้องวัคซีนดีๆ การเข้าถึงการรักษาพยาบาลที่ได้มาตรฐาน)
อย่าได้แปลกใจที่อีลิทจะไม่อยากเห็น 'คนเราเท่ากัน'
ถ้าได้โอกาสเท่ากัน จะชนะ แย่งชิงทรัพยากรที่ต้องการ ก็ไม่ง่ายสิ
ว่าแล้วก็เหยียดคนที่ต่ำกว่า และกดหัวคนด้วยคำว่าพอเพียง
กลับมาที่ยศ พลาธร ยามร่ำรวย เฟื่องฟูด้วยฐานะ และยศศักดิ์ นิสัยแย่ๆ ฉาบทับด้วยเปลือกของชนชั้นสูง ก็ยังทำให้คน (ทน) คบค้าสมาคมไปได้ ทรัย์สินเงินทองก็ใช้แก้ปัญหาต่างๆ ได้
แต่ยามที่ตกอับ ไม่มีเปลือกแล้ว ก็ต้องลงไปตกต่ำ ด้อยค่าอย่างที่สมควรกับแก่นแท้ของตัวเอง
ผู้ดีตกยาก คงไม่ได้มากมายนักหรอก (มั้ง) แต่ในฐานะคนธรรมดา ก็แอบสะใจ (แม้จะเป็นแค่ละคร) ที่ได้เห็นอีลิท กลายเป็นอีร่วง อีโรย ลำบากอย่างชาวบ้านเสียบ้าง ค่าที่ไม่เห็นหัวคน ไม่คิดว่าคนเราเท่ากัน
สมน้ำหน้าเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรซับซ้อน
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
