พระมหาครูบา ฮุ่ยเหนิง ตอนที่ 4
🌀น้อมกราบ พระสังฆปริณายกองค์ที่ห้า🌀
ตลอดการเดินทางกว่าสามสิบวัน
ด้วยความวิริยะและตั้งใจ
ที่สุดแล้ว ฮุ่ยเหนิง ก็ได้เร่งฝีเท้า
มาถึงอารามตงฉัน อำเภอหวงเหมย
สมดังใจปรารถนา
...
...
แลคำถามแรกที่กล่าวทักทายและต้อนรับ
อาคันตุกะแดนไกลโดย พระธรรมจารย์หงเหยิ่น
ก็ได้เปิดฉากการสนทนาต่อเนื่องในบัดดล
" เจ้าเป็นใครรึ ?
มาจากไหน ?
และที่มานั้น ประสงค์ขอสิ่งใด ? "
ฮุ่ยเหนิง หลังจากกราบนมัสการ
พระธรรมจารย์หงเหยิ่น ด้วยความนอบน้อม
เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็ได้กล่าวตอบกลับด้วยถ้อยทีสุภาพ
บ่งบอกถึงสัมมาคารวะที่มีมาจากจิตเดิมแท้ข้างใน
" กระผมเป็นชาวพื้นเมืองซินโจว หลิ่งหนัน มณฑลกว่างตง ... "
" ... เดินทางไกลมาครั้งนี้ เพียงเพื่อน้อมกราบอาจารย์
หามีความประสงค์อื่นใดไม่
นอกจากขอหนทางความเป็นธรรมชาติของพุทธภาวะ "
" เป็นคนกว่างตงงั้นรึ ?
ก็แค่คนป่าคนดง แล้วจะหวังความเป็นพุทธะ ？"
พระธรรมจารย์หงเหยิ่น แสร้งถามด้วยถ้อยทีที่ฟังดูแรง
ด้วยว่า กว่างตง นั้น
เป็นมณฑลหนึ่งทางตอนใต้ของจีน
ในขณะที่ เป่ยจิง ซึ่งเป็นเมืองหลวง
อยู่ทางตอนเหนือ
คนโดยทั่วไป มักจะเข้าใจ และเปรียบเทียบ
ว่าเมืองหลวง และหรือปริมณฑลโดยรอบ
ย่อมมีความเจริญ ศิวิไลซ์มากกว่า
เมืองหรือมณฑลอื่นๆ ที่อยู่ห่างไกลออกไป
ยิ่งถ้าไกลห่างจากเมืองหลวงมากเท่าไร
ความล้าหลังหรือความไม่เจริญรุดหน้าต่างๆ
ย่อมมีมากขึ้น ผันแปรตามระยะทางที่ไกลห่างออกไปเท่านั้น
กว่างตง มณฑลบ้านเกิดของ ฮุ่ยเหนิง ซึ่งอยู่ทางใต้
จึงถูกเปรียบเสมือนบ้านนอกบ้านนาที่ห่างไกลความเจริญ
หากเทียบกับอำเภอหวงเหมย ที่อยู่มณฑลหูเป่ย ทางภาคกลาง
แลคำว่า "คนป่าคนดง"
ตามที่ พระธรรมจารย์หงเหยิ่น กล่าวถึง ฮุ่ยเหนิง นั้น
จึงเป็นคนที่เปรียบเปรย หมายถึงคนที่อยู่ห่างไกลความเจริญ
เสมือนหนึ่งคนบ้านนอกชนบท นั่นเอง
ฮุ่ยเหนิง ไม่เพียงแต่มิได้สะทกสะท้านต่อคำกล่าว
ที่เปรียบเปรยตน เสมือนหนึ่งคนป่าคนดง แต่อย่างใด
ซ้ำน้อมตอบด้วยวาจาที่เฉียบคมในท่วงทีที่ฉะฉาน มั่นใจ
" คนนั้น อาจแบ่งเหนือใต้
แต่พุทธภาวะนั้น ฤาจะแบ่งเหนือใต้ได้ ขอรับ ... "
" ... แม้คนป่าคนดง จะดูแตกต่างจากภิกษุสงฆ์
แต่ทว่า พุทธภาวะของคนทั้งสองนี้
หามีความผิดแผกแตกต่างกันไม่ นะขอรับ "
...
...
เมื่อ พระธรรมจารย์หงเหยิ่น ได้สดับฟังในคำตอบ
ก็เล็งรู้ได้ในทันที
ว่าอาคันตุกะแดนไกลนายนี้
เป็นผู้มีปฏิสัมภิทา ปัญญาญาณอันแตกฉานในธรรม
ขณะกำลังจะทดสอบปรีชาญาณของ ฮุ่ยเหนิง ต่อ
พลันเหลือบเห็นศิษย์สาวกของท่านจำนวนหนึ่ง
กำลังกรูตรงเข้ามาห้อมล้อมวงสนทนา
ให้นึกเกรง หวาดหวั่นในใจ
ถ้าศิษย์สาวกเหล่านั้น รู้ความจริงนี้เข้า
อาจจะพากันริษยา ฮุ่ยเหนิง เป็นแน่
จึงได้กล่าวต่อ ฮุ่ยเหนิง แต่เพียงว่า
" เอาล่ะๆๆ ... เจ้าไปช่วยงานพวกเขาเหล่านั้นก่อนก็แล้วกัน "
ฮุ่ยเหนิง ตอบรับคำอย่างเต็มใจ ในทันใด
" ขอรับอาจารย์
อันวิปัสสนาปัญญามักบังเกิดขึ้นในจิตของกระผมอยู่เป็นเนืองนิจ
จิตที่ไม่คล้อยห่างจากสภาวะเดิมที
นั่นแหละไซร้ คือจิตแห่งเนื้อนาบุญของโลก ... "
" ... ไม่ทราบอาจารย์ จะให้กระผมไปทำงานอะไรหรือขอรับ ? "
ด้วยสภาวะธรรมของ ฮุ่ยเหนิง ที่มีอยู่ในระดับสูง
คำพูดเพียงไม่กี่ประโยค
กลับสามารถสะท้อน บ่งบอกถึงสภาวะเดิมแท้ของจิตตน
ว่าเป็นดวงประทีปที่ใสสว่าง บริสุทธิ์ ประภัสสร
กอปรด้วยกุศลแลเนื้อนาบุญ
ไม่คล้อยห่างจากสภาวะเดิม
ได้อย่างละเอียดสุขุมคัมภีรภาพ
เมื่อ พระธรรมจารย์หงเหยิ่น ได้สดับฟังแล้ว
ให้สรรเสริญแลยินดีในเจ้าคนป่าคนเยินผู้นี้
ว่าช่างเฉลียวฉลาดเสียยิ่งนัก
หากแต่กริ่งเกรงว่าจะถูกผู้คนลอบทำร้ายได้
จึงรีบออกคำสั่งในเชิงไล่ทันที
" เจ้าไม่ต้องพูดจาเหลวไหล วกวน อีกแล้ว
ไปๆๆ รีบไปที่โรงครัว เดี๋ยวนี้ !! "
สิ้นคำ พระธรรมจารย์หงเหยิ่น
ฮุ่ยเหนิง ก็ได้ร่นถอยตัวเองออกมา
และรับคำจากศิษย์สาวกผู้หนึ่ง
ให้ทำหน้าที่ผ่าฟืนและตำข้าวในบัดดล
ฮุ่ยเหนิง กราบนมัสการ พระธรรมจารย์หงเหยิ่น ด้วยความนอบน้อมถ่อมใจ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
