ตั้งแต่มีโรคโควิดระบาดขึ้นมานี่ บางทีก็รู้สึกว่ามีตะกอนบางอย่างที่เคยจมนิ่งไปแล้วในใจมันถูกกวนให้ฟุ้งขึ้นมา
แรกเริ่มก็เป็นความรู้สึกกังวลใจในสถานการณ์ทั่วไป ต่อมาก็กังวลกับเศรษฐกิจ กับผลประกอบการบริษัท และความมั่นคงของตัวเอง ต่อมาอีกก็เริ่มกังวลเรื่องสุขภาพของตัวเอง ของแม่ ของน้องชาย
ถ้าเราติดโควิดจนตายไปก่อนแม่จะอยู่ยังไง ถ้าแม่กับน้องชาย ที่เค้าสองคนอยู่บ้านเดียวกันติดโควิดจนตายไปทั้งคู่ ชีวิตเราจะอยู่คนเดียวยังไง
จวบจนได้ฉีดวัคซีนเข็มแรกกันครบแล้วทั้งบ้าน ความกังวลเหมือนจะหายไป
แต่กากตะกอนบางอย่างที่มันเบามาก ฟุ้งง่าย ตกตะกอนช้า มันยังล่องลอยสร้างหมอกอึมครึมฟุ้งมัวอยู่ภายในใจ
ตอนนี้แม่ก็แก่แล้ว ถ้าวันนึงไม่มีแม่อีกแล้ว ชีวิตนี้จะเป็นยังไงต่อไป
ปัญหานี้เคยคิดเอง ไปหาจิตแพทย์ให้คุณหมอช่วยคิด จนเมื่อหลายปีมากๆนานมาแล้วก็คิดจนออก และได้คำตอบกับตัวเองมาว่า ก็อยู่คนเดียวต่อไปให้มีความสุขไง
แต่ไม่รู้ทำไม ความคิดเดิมๆที่เคยคิดมาตลอด คิดมานาน คิดมาตั้งแต่เด็กๆ ว่าเมื่อไหร่จะเป็นคืนสุดท้ายของชีวิตเสียที มันก็ยังไม่เคยเลือนจากใจ
ทุกวันนี้ยังมีแม่ ยังต้องมีความรับผิดชอบ ยังต้องตั้งใจทำงาน ยังต้องฝืนทนมีความสุขในชีวิต ยังจำเป็นต้องมีชีวิตต่อ ยังจำเป็นต้องหลับไปแบบที่ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอีกในทุกๆเช้า ตราบเท่าที่ยังต้องดูแลแม่ ชีวิตนี้จะยังต้องดี ต้องแข็งแรง และต้องไม่ตาย
กลัวเหลือเกินในยามที่คิดว่า ถ้าวันที่เครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจนี้ไม่มีแล้วมาถึง จะมีเหตุผลอะไรในแต่ละเช้า ที่ยังอยากให้ตัวเองฝืนลืมตาตื่นขึ้นมามีความสุขในชีวิตไปในทุกๆวันอย่างในคำตอบที่เคยช่วยกันหามาเจอกับจิตแพทย์
เหนื่อยเหลือเกินแล้วกับ 43 ปีที่มีชีวิตมา ทั้งๆที่ทุกวันนี้ก็มีความสุขดีนะ แต่ความคิดน่ากลัวๆชอบผุดขึ้นมาเสมอ ว่าอยากจะทำยังไงกับตัวเองในวันที่แม่จากไป
" ฉันคิดไว้เป็นระบบมาก ฉันวางแผนไว้ว่าพอถึงวันที่แม่จากไปแล้ว ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อส่งแม่ไปยังที่ๆดีให้เสร็จ เอากระดูกแม่ และกระดูกพ่อที่อยู่ในโกฏ รวมทั้งกระถางธูปและรูปถ่ายหน้าศพไปลอยอังคารเสียให้หมด จากนั้นฉันจะเขียนพินัยกรรม และเขียนจดหมายชี้แจงถึงเพื่อนสนิทบางคน อาจจะอยู่ในรูปอีเมลล์แบบตั้งเวลาส่ง และจดหมายเขีบนด้วยลายมือไว้ข้างตัว จากนั้น ฉันจะปิดประตูและหน้าต่างในห้องนอนทุกบานอย่างดี เปิดแอร์ให้ฉ่ำๆ กินยานอนหลับในปริมาณที่เชื่อได้ว่าฉันจะหลับสนิท จุดไฟใส่เตาถ่าน ทำให้มีควันเยอะๆ แล้วยกมาไว้ในห้องนอนที่ปิดตายของฉัน และจากนั้นฉันก็จะหลับตาลงไปครั้งสุดท้ายแบบที่คงจะไม่ต้องตื่นอีกตลอดกาล "
บางทีฉันก็กลัวกับความคิดแบบนี้ของตัวเองเหลือเกิน ฉันรู้ว่าการฆ่าตัวตายเป็นบาปหนักหนานัก จะทำให้พบพระนิพพานไม่ได้ จะทำให้ต้องวนเวียนอยู่กับการฆ่าตัวตายไปแบบนี้อีกห้าร้อยชาติ แต่สุดท้ายแล้วบางที ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่า ในชาตินี้นั้น มันคือ 1 ใน 500 ชาตินั้นของฉันหรือเปล่า
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
