"พี่ครับ วันศุกร์นี้ว่างไหม ผมอยากกินอาหารญี่ปุ่น"
ฉันชั่งใจชั่วครู่ ..
"นะครับ ผมอยากกิน"
จะไม่ให้ฉันชั่งใจได้อย่างไร ในเมื่อคนชวนเป็นแฟนเก่า ซึ่งในขณะนี้เขาก็มีแฟนของเขา
ส่วนฉันก็มีแฟนของฉัน
มันคงไม่ดีแน่ๆ หากแฟนของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งรู้ หรือแค่เพื่อนของฉันรู้ฉันคงต้องโดนยำเป็นแน่ เพื่อนๆ ของฉันออกจะเทใจให้แฟนใหม่ของฉันร้อยเต็มร้อยเสียด้วยซ้ำ เพราะเขาทั้งหล่อและหน้าที่การงานดี แตกต่างกับพ่อหนุ่มคนที่ชวนฉันกินอาหารญี่ปุ่นคนนี้ เพราะนอกจากจะตกงาน ยังเอาแต่ใจตัวเองเหมือนเด็กอีกด้วย จะมีดีก็ตรงหน้าตาที่สามารถขึ้นประกวดได้
แต่..แค่อาหารญี่ปุ่นกับ 'เพื่อนเก่า' คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
"ได้สิ"
วันศุกร์มาถึง ฉันนั่งรอเขาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นที่เดิม
เขาเดินเข้ามาทักทาย สี่เดือนแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน อันที่จริงเขาดูโทรมลงจากวันสุดท้ายที่เราได้เจอกัน อาจจะเป็นเพราะทรงผมด้วยกระมัง ฉันมองเขาและวิเคราะห์ในใจ
หลังจากที่เราคุยกันชั่วครู่ ปัญหาชีวิตต่างๆ ของเขาก็พรั่งพรูออกมา เริ่มจากตกงาน กำลังหางานใหม่ ขายของไม่ดี งานประกวดไม่มี ฯลฯ ฉันได้แต่นั่งฟัง ออกความเห็นไปพอเหมาะ ยิ้มให้ในความพยายามของเขา พลางกล่าวชมเชยและปลอบใจ
"ชีวิตคนเรามันไม่ต้องแข็งแรงตลอดก็ได้คุณ" ฉันกล่าว
เขามองหน้าฉัน
"พักบ้าง ร้องไห้บ้างก็ได้ พยายามให้เต็มที่ สุดท้ายมันก็เป็นเรื่องของโอกาสและโชคชะตาด้วย ตัวแปรมันไม่ใช่คุณเพียงคนเดียว และที่ฉันบอกให้คุณพยายามให้เต็มที่ เพราะเวลาที่มันเกิดอะไรขึ้น คุณจะได้ไม่ต้องเสียใจ เพราะคุณได้ทำเต็มที่แล้ว"
"พี่นี่ ยังคงเป็นพี่เหมือนเดิมเลยนะครับ" เขาพูด
"ผมนี่โง่จริงๆ"
"ผมผิดเองที่วันนั้นผมไม่กลับไปหาพี่"
ฉันยิ้มให้ "ไม่เป็นไรนิ่ เราไม่ได้เกลียดกันสักหน่อย"
"ขอบคุณนะครับสำหรับอาหารมื้อนี้ ว่าแต่ว่าให้ผมไปส่งที่คอนโดนะครับ"
"ไม่เป็นไร จะย้อนไปย้อนมาทำไม พี่กลับเองสะดวกกว่า"
"ไหนพี่ว่าไม่ได้เกลียดผมไง"
"ก็ไม่ได้เกลียด แต่..."
"งั้นก็ให้ผมไปส่งที่คอนโด"
"นะครับ"
"นะ"
ตีสอง ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขารีบไปรับโทรศัพท์นอกระเบียง และแต่งตัวออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ ทิ้งไว้แค่ฉันกับกลิ่นตัวของเขาที่ยังคุกรุ่นอยู่บนเตียง
ฉันจุดบุหรี่ เปิดเพลง Back to December ฟัง .. บางครั้ง ฉันก็ให้คำตอบตัวเองไม่ได้หรอกคุณ ทำไมฉันถึงยอมเขา มอบสิ่งดีดีให้เขา
ถามว่าฉันอยากกลับไปคบกับเขาอีกไหม
"คงไม่"
ฉันอาจจะเป็นเพียงรถขายไอศครีม ที่สามารถมอบรอยยิ้มเพียงช่วงเวลาหนึ่งให้กับเด็กเพียงบางคน ก็เท่านั้น
คุณคงมองเห็นฉันในบทแม่พระที่โดนผู้ชายตักตวงความสุขและก็หนีหายไปอยู่กับแฟนใหม่
โลกมันไม่ได้สวยงามขนาดนั้นคุณ
เพราะถ้าหากฉันซื้อชายหนุ่มระดับเวทีประกวดมานอน คงต้องเสียมากกว่าค่าอาหารญี่ปุ่นเป็นแน่
ผู้ชายเกรดนี้ก็ราวๆ 7,000 ค่าอาหารญี่ปุ่นแค่ 2,000
เท่ากับคืนนี้ฉันได้กำไร 5,000
ฉันพ่นควันบุหรี่ออกจากปากอย่างสบายใจ
And then the cold came,
the dark days when fear crept into my mind
You gave me all your love
and all I gave you was “Goodbye”.
เพลง Back to December ยังคงดังต่อไปในความมืด ท่ามกลางความสุขที่มีเพียงฉันคนเดียวที่เข้าใจ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
