ฉันแค่ระบายก็เท่านั้นเอง
เมื่อหายไปหลายเดือนอยากบอกว่า
ฉันเป็นโรคซึมเศร้า..หรือเปล่าไม่แน่ใจ
โควิดมันยังน่ากลัวน้อยกว่าโรคของฉัน ณ ตอนนี้
จากที่คนๆหนึ่งกำลังมีความสุขกับการใช้ชีวิต
ในเวลาหนึ่ง..อีกโรคหนึ่งที่มันหายไปนานกำลังย้อนกลับมาในชีวิตอีกครั้ง
จากคนที่ตั้งเป้าหมายในชีวิตว่าฉันจะเก็บเงินอีกสักก้อนแล้วก็ออกจากงานไปใช้ชีวิตตามความฝัน
ฝันสลายเงินที่จะต้องเก็บกลับต้องจ่ายมันไป หลายทางคือที่บ้านและน้องชายที่ตกงานหลานที่กำลังเกิดมาและค่าใช้จ่ายของตัวเราเอง
จำเป็นต้องควักเอาเงินเก็บมาต่อชีวิตให้คนในครอบครัวและตัวเอง
ดูเหมือนเห็นแก่ตัวแต่หาคนเดียวมันเหนื่อยมากแต่ก็เก็บไว้ในใจไม่อยากให้ใครรู้กลัวพวกเขาจะท้อและทำอะไรๆก็ตามที่ก่อให้เกิดความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตและเราตามไปแก้ไขไม่ได้
แต่ตัวเราเองก็มาคิดว่าจะหมุนเงินยังไงให้มันพอเก็บพอใช้โดยที่ตัวเราและครอบครัวไม่อดตายไม่ต้องกู้ยืมและเป็นหนี้เป็นสินใครเขา
จากเรื่องครอบครัวมาเรื่องงาน
เบื่อที่ต้องมาคอยทะเลาะกับเพื่อนร่วมงานทั้งที่ทุกอย่างมันควรจะดีกว่านี้
ก้าวหน้าด้านการงานแต่ต้องสู้รบกับเพื่อนร่วมงานที่ไม่รู้จักโตในด้านความคิดมันทำให้เรากลับกลายเป็นเด็กอีกครั้งทะเลาะกันโดยที่เหตุผลไม่ต้องใช้ใช้แต่อารมณ์เป็นใหญ่
บางครั้งเลือกที่จะไม่สนใจแต่มันทำไม่ได้เมื่อการทำงานต้องทำร่วมกันงานถึงจะประสบความสำเร็จ
มันน่าเบื่อพยายามหลบอยู่ในมุมของตัวเองก็ไม่พ้นคนที่ชอบละลานคนอื่นอยู่ดี
เคยคิดนะถ้าขอพรได้
อยากขอให้มีความฉลาดมีพลังมีอำนาจ
แต่มันก็แค่คำขอที่เพ้อฝัน
บางครั้งเก็บความคิดแล้วเอาไปฝันร้ายสุดท้ายตื่นขึ้นมาต้องการระบายให้ใครสักคนฟังแต่ทุกคนคิดว่าฉันบ้าหลอนยาแก้แพ้..มันก็น่าขำนะ
บางครั้งอยากระบายให้คนในครอบครัวฟังเกี่ยวกับปัญหาที่เราเจอแต่สิ่งที่ได้คือ
ทำงานที่ไหนก็เหมือนกันเจอคนแบบนี้เหมือนกันให้อดทนเอาและเบือนหน้าหนี
แค่เอ่ยปากเรื่องที่เจอมาจากที่ทำงานทุกคนพร้อมเปลี่ยนเรื่อง
ใช่ทุกคนอาจเบื่อที่ต้องฟังเรื่องราวเหล่านี้ซ้ำๆซากๆ
แต่ฉันคนที่ถูกกระทำทุกวันโดนกดดันทุกครั้ง
ได้แต่ถามตัวเองทุกวันว่าฉันทำผิดอะไร
บางครั้งคิดแค่ว่าถ้าฉันมีเงินให้เขาเขาจะรับฟังฉันแต่เปล่าถึงแม้มีเงินหรือไม่มีเงินก็ไม่มีใครเคยจริงใจที่จะรับฟัง
บางคนบอกว่าปัญหาของเราไปเล่าให้คนอื่นฟังมันก็แก้ไขอะไรไม่ได้หรอก
ยอมรับมันให้ได้แล้วเราก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้
ชีวิตที่อยู่ต่อได้โดยที่คำว่าครอบครัวและงาน
มันดูเหมือนง่ายมากสำหรับใครอีกหลายคน
แต่ชีวิตที่มีครอบครัวและงานที่ดีแต่ไม่มีคนเข้าใจ
มันก็ไม่มีความหมาย
อยู่อย่างคนไร้สติในบางช่วงเวลาเหม่อลอยไปข้างหน้าโดยที่หาจุดหมายหาที่พักพิงไม่เจอ
นั่งถามตัวเองอยู่ในใจว่าจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร
ซ้ำๆซากๆวนเวียนอยู่อย่างนั้นแทบทุกวัน
ถามว่าทุกวันนี้หลุดพ้นมั้ยกับความคิดเดิม
ตอบว่าไม่มันเหมือนรอยแผลที่ข้างนอกเหมือนจะตกสะเก็ดพร้อมจะหายแต่เนื้อข้างในยังช้ำเลือดช้ำหนองพร้อมเน่าในทุกเวลาเมื่อมันเจอคนหรือเหตุการณ์ต่างๆมาสะกิดมันขึ้นมาอีกครั้ง
มันไม่ตายแต่ทุกข์ทรมานในใจที่สุดเหมือนตายทั้งเป็น
แต่สุดท้ายทุกครั้งที่เราเจอครอบครัวเพื่อนร่วมงานเราก็ทำตัวเหมือนคนใช้ชีวิตปกติทั่วไปก็แค่นั้นเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
