โกนจาภูติความรัก
ตอนที่ 8 - ความผิดพลาดในชาติที่แล้ว
จัดทำโดย : ชายขี้เล่า Story
ผมอยู่กับความรู้สึกที่ไม่เข้าใจอะไรสักอย่างเลยเมื่อเห็นรูปนี้… เจนท้องกับใครมันเกิดอะไรขึ้น แล้วลูกของเจนตอนนี้อยู่ที่ไหนกันละ ผมเอาแต่คิดหาคำตอบที่สงสัย… แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ผมนึกอะไรออกเลย..
ช่วงตอนเที่ยงแอนแวะมาหาเจนที่ร้าน ผมดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง แอนเดินมาทักทายเล่นกับผมอยู่สักครู่หนึ่งก่อนที่จะเข้าไปพูดคุยกับเจน แอนสั่งกาแฟในร้านโดยมีเจนมานั่งคุยเป็นเพื่อน…
“เจนเป็นไงบ้าง เอาเก้ามาอยู่ที่ร้านด้วยแบบนี้ลำบากเธอรึเปล่า กลัวว่าเจ้านี่จะทำของในร้านเสียหาย…” แอน ถามเจนเพราะคงกลัวว่าผมจะสร้างความลำบากให้เพื่อน…
“ไม่เลย… แมวตัวนี้น่ารักมาก เรียบร้อย เวลาพูดอะไรก็รู้เรื่องไปหมด..” เจน ดูมีความสุขมากเวลาพูดถึงผม.. บางทีผมก็สงสัยนะ หรือว่า เจนจะรู้ตัวจริงว่าผมคืออังคาส…
สองสาวพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมเดินไปนั่งใต้รูปภาพที่สงสัย แล้วส่งเสียงร้องเพื่อให้แอนได้รับรู้.. เมื่อเธอได้ยินเสียงของผมจึงทำให้มองเห็นรูปภาพนั้นไปด้วยเช่นกัน…
แอนตกใจมากเมื่อได้เห็นรูปนี้ เธอถึงกับต้องเดินออกไปดูใกล้ๆที่ผนัง… พอเจนได้เห็นว่าแอนลุกขึ้นไปดูที่รูปนั้นจึงเดินตามออกมาด้วย…
“เจน! นี่เธอมีลูกแล้วเหรอ…” แอน ถามเพื่อนด้วยความประหลาดใจมาก…
“เอ่อ.. ใช่ แต่มันเป็นเรื่องที่ผ่านมานานได้แล้วละ” เจน ตอบด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีมากนัก..
“พอจะเล่าได้รึเปล่า เห็นเธอเคยบอกว่ายังไม่มีครอบครัวนี่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ” แอน ถามเพื่อนเกี่ยวกับรูปนี้ ซึ่งมันก็ตรงกับสิ่งที่ผมอยากรู้เหมือนกัน…
“เข้าใจแล้ว… เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน กลางดึกวันนั้นฉันเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน ระหว่างทางที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถ มีผู้ชายคนหนึ่งแอบสะกดรอยตามมา แล้วเขาก็ทำร้ายฉัน.. ข่มขืนฉันแล้วก็หนีหายไป… ฉันมารู้ตัวอีกทีไม่กี่เดือนต่อมาก็รู้ว่าตัวเองตั้งท้องแล้ว” เจน เล่าด้วยความรู้สึกเจ็บปวดอยู่ข้างในจิตใจ..
“แล้วตอนนี้ ลูกของเจนอยู่ที่ไหนกัน ทำไมไม่พามาให้ฉันรู้จักเลยละ” แอน ถามถึงลูกของเจนที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน…
“ขอโทษนะ คือว่า………… ตอนนั้นฉันเครียดมากเกินไปเลยล้มป่วยหนัก ต้องไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล หมอบอกลูกของฉันเสียในตอนนั้น…” เจน พูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา…
“เจน…. เราขอโทษที่ถามแบบนั้น ไม่เคยรู้เรื่องมาก่อนเลย…” แอน เข้าไปกอดเจนผู้เป็นเพื่อนที่เธอรักมากที่สุดเพื่อให้กำลังใจ….
นี่เรื่องมันหนักกว่าที่คิดนะ… เจนเคยถูกข่มขืนจนท้อง แล้วยังต้องแท้งลูกอีก.. เธอเจอมาหนักขนาดนี้เลยหรอ เดี๋ยวก่อน! เมื่อกี้เธอบอกว่าเวลาเกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน คำพูดนี้มันทำให้ผมมองเห็นภาพบางอย่างที่ผ่านเข้ามาในหัว… ภาพของตัวผมที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้หมายความว่าไงกัน… นี่ตัวของผมตายไปห้าปีแล้วอย่างงั้นเหรอ….
“ใช่แล้ว เจ้าแมว ชีวิตมนุษย์ของเจ้าดับสูญมาห้าปีแล้ว…” เสียงของกริมดังเข้ามาในหัวผม…
“กริม เรื่องของเจน มันเกี่ยวข้องกับตัวผมอย่างงั้นเหรอ ทำไมมันปวดหัวแบบนี้ เหมือนมีความรู้สึกหลายอย่างกำลังผ่านเข้ามา” ผมรีบถามกริมออกไปทันที…
“อันที่จริงชะตากรรมของเจ้า ถูกกำหนดเอาไว้สองอย่าง… อย่างแรกคือตายอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนั้น อย่างที่สองคือการตอบรับความรักของมนุษย์ผู้หญิงคนนี้แต่งงานและมีบุตรบุญธรรม เจ้าจะอยู่ได้นานขึ้นอีกสักระยะหนึ่ง... ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนี้มาจากการตัดสินใจของเจ้าทั้งหมด…” กริม อธิบายให้ผมฟัง………
“หมายความว่าไง เป็นเพราะผมเหรอที่ทำให้เจนต้องเสียลูกไป…” ผมกำลังสับสนอย่างมากในตอนนี้…
“ถูกต้อง ทางเลือกของเจ้าในตอนนั้นมีเพียงเท่านี้ และเจ้าเลือกที่จะตายอย่างโดดเดี่ยวโดยไม่ตอบรับความรักของผู้หญิงคนนั้น ความตายจึงมาเยือนเจ้าไวขึ้นกว่าปกติไงละ… พูดง่ายๆหากเลือกที่จะตอบรับคนที่รักเจ้าเรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นในวันนี้...” กริม อธิบายให้ผมฟัง ทั้งที่ผมมั่นใจว่าส่วนหนึ่งมันก็คือจากความผิดพลาดของตัวกริมด้วยเช่นกัน…
“ข้าจะให้เจ้าดูภาพในวันนั้น จงดูซะให้ดี นี่คือผลลัพธ์ที่เกิดจากตัวเจ้า…” เสียงของกริมดังก้องมากขึ้น พร้อมกับจิตวิญญาณของผมที่เหมือนถูกดึงเข้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง…
ผมรู้สึกตัวอีกครั้งในสภาพที่รู้สึกได้ว่าร่างกายเบาและโปร่งใสเหมือนกำลังเป็นวิญญาณที่ลอยได้ ดูเหมือนว่ากริมได้พาผมย้อนเวลากลับมาดูในช่วงเวลาที่ผมป่วยรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล…
ผมเห็นแล้ว เจนกำลังมาเยี่ยมผมที่เตียงคนไข้ เธอซื้ออาหารมาให้ ในตอนนั้นเจนสวมชุดคลุมปกปิดเอาไว้ ผมเองก็แทบดูไม่ออกเลยว่ากำลังตั้งท้อง… ผมกำลังมองตัวผมในอดีตพูดคุยอยู่กับเจน
“อังคาส เจนมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะบอก ถ้าไม่ได้พูด คงรู้สึกอึดอัดไปจนตายเลยละ” เจนกำลังพูดกับตัวผมที่นอนอยู่บนเตียง
“เรื่องอะไร บอกมาได้เลยเราเป็นเพื่อนกันนะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก” ตัวผมในตอนนั้นตอบเจนกลับไป…
“คือว่า เจน...ชอบอังคาสมากๆนะ ไม่สิ เรารักเธอนะอังคาส… ถ้าผ่านเรื่องนี้ไปได้แล้ว เปิดใจให้เราบ้างได้ไหม…” เจนสารภาพรักกับผม ซึ่งตัวผมจำได้เป็นอย่างดี….
“เจน!......... อะไรกัน ทำไมพูดแบบนี้ละ ดูเราสิ เราป่วยอยู่นะ.. อย่าล้อเล่นนะ” ตัวผมพูดกลับไปพร้อมกับหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องตลก…
“เราพูดความจริง เรารักอังคาส รู้สึกแบบนี้ตั้งแต่สมัยมหาลัยแล้ว ตอนนี้อังคาสกับแอนก็เลิกติดต่อกันแล้ว เราอยากให้อังคาสลองเปิดใจให้เราในตอนนี้ได้ไหม เราสัญญาจะดูแลเธอให้ดีที่สุด จะไม่มีวันทอดทิ้งอังคาสไปไหน…” เจน มีความหนักแน่นในความรู้สึกเป็นอย่างมาก สิ่งที่เธอพูดคือความจริงที่ออกมาจากหัวใจทั้งหมด…
“เราคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เรายังรักแอนอยู่ ถึงแม้ว่าทุกอย่างมันจะจบไปนานแล้วก็ตาม อย่าเอาความรู้สึกมาผูกติดกับเราเลยเจน… เราขอโทษด้วยจริงๆนะ..” นั่นเป็นคำตอบที่ดูใจร้ายที่สุดที่ผมเคยพูดกับผู้หญิง แต่ผมก็พูดออกไปแล้ว… มันคงทำร้ายจิตใจเจนมาก…
เจนพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำตอบจากผม… เธอพูดแค่เพียงว่า เข้าใจแล้ว………………….
เจนยังคงแวะมาเยี่ยมผม คอยดูแลอยู่แบบนี้ตลอดเวลา ถึงแม้ผมจะไม่ตอบรับความรักของเธอ เจนเป็นผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่ง เธอเอาใจใส่ผมคอยพยุงตัวผมเวลาจะลุกขึ้น ในใจของเธอมันคงเสียใจเหมือนตายทั้งเป็น แต่เจนก็ทำเป็นเหมือนว่าตัวเองเข้มแข็ง ขอแค่ได้อยู่ดูแลผมแบบนี้ไปเรื่อยๆก็พอ…
และวันนั้นก็มาถึง… วันที่ตัวผมตาย ผมไม่ยอมกิน ไม่ยอมให้ความร่วมมือใดๆทั้งสิ้น เลือกที่จะตายจากโลกใบนี้ให้ไวที่สุด… เจนยังคงมาหาผมที่โรงพยาบาลและได้ทราบข่าวจากคุณหมอที่ดูแลผม…
นี่ผมกำลังมองดูตัวผมตายอยู่อย่างนั้นเหรอ… ถ้าตอนนั้นผมรู้ว่าเจนกำลังมีปัญหา ผมคงยินดีที่จะช่วยเหลือเธอ ดูแลรักษาตัวเองให้ดีกว่านี้ อย่างน้อยถ้ายังไม่ตายก็จะได้คอยช่วยเจนไม่ให้ต้องเสียลูกไป ไม่รู้สิผมอาจจะไม่ได้เป็นสามีที่ดีเพราะผมคิดกับเธอแค่เพื่อน แต่ผมอาจจะเป็นพ่อที่ดีสำหรับเด็กคนนั้นก็ได้.... ผมเต็มใจที่จะช่วยถ้าย้อนกลับไปได้... ถ้าตอนนั้นผมรู้ว่าเธอท้อง....
ภาพที่ผมเห็นถูกตัดมาที่ตัวเจน ความตายของผม มีผลกับเจนเป็นอย่างมากเธอเศร้าและมีความเครียดตลอดเวลา… สำหรับผู้หญิงที่กำลังท้องความเครียดถือว่ามีผลร้ายแรงกับร่างกายเป็นอย่างมาก ไม่นานนักเธอได้ล้มป่วยและถูกนำตัวส่งไปรักษาที่โรงพยาบาล… และผลออกมาว่าเธอได้เสียลูกไปแล้ว…
เจนนอนสลบอยู่ที่เตียง… และมีการปรากฏตัวของวิญญาณเด็กสีดำอยู่เหนือหัวเธอ… ไม่ผิดแน่ ผมเข้าใจแล้ว วิญญาณที่ผมเห็นคงเป็นลูกของเจนที่กำลังโกรธแค้นเจนอยู่แน่ๆ…
ภาพทุกอย่างกำลังหายไปอย่างรวดเร็ว ผมถูกกริมพากลับมาสู่ช่วงเวลาปกติที่เดิมในร้านกาแฟของเจน ดูเหมือนว่าในตอนนี้เวลาได้ผ่านไปหลายชั่วโมง ผมรู้สึกตัวลุกขึ้นจากข้างในร้าน มันเหมือนว่าผมแค่หลับไปเองเท่านั้น…
ผมหันไปมองเจน ที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าแอนจะกลับไปนานแล้ว เจน เดินเข้ามาอุ้มผม ลูบหัว และหอมไปที่หน้าผากหลายรอบ…
“นี่… เก้า นอนทั้งวันเลยนะ… หลับสบายไหม วันนี้คนเยอะเลย เชื่อแล้วว่าแมวกวักมีจริง กลับบ้านกันนะ….” เจนพูดกับผมที่เพิ่งตื่นได้ไม่นาน….
“เจน ทำไมคุณดีกับผมจัง ขอโทษนะที่ในวันนั้นผมไม่ได้รับรู้อะไรเลย นอกจากคิดแต่อยากตายอย่างเดี๋ยว ผมขอโทษนะเจน…” นี่คือความรู้สึกในใจที่ผมอยากบอกให้เจนรับรู้ เธอเป็นเพื่อนที่ดีกับผมมาก.. และเรื่องนี้ผมมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย…
พวกเราขับรถกลับบ้านไปด้วยกัน… ผมคิดตลอดทาง ผมได้รับรู้ว่าถ้าปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปแบบนี้เจนจะต้องเสียชีวิตหรือมีอายุขัยที่สั้นลงเร็วขึ้น จากการจองเวรของวิญญาณเด็กคนนั้น ทุกอย่างมันจะต้องจบภายในคืนนี้ ผมจะแก้ไขให้ถูกต้อง……
ในคืนนี้หลังจากอาบน้ำทานข้าวกันเสร็จแล้ว เจนเข้านอนเร็วกว่าปกติคงเพราะเหนื่อยจากการทำงานในร้านมาทั้งวัน…
แน่นอน… วิญญาณเด็กคนนั้นปรากฏตัวอีกครั้ง นี่ก็เป็นสิ่งที่ผมคาดการณ์เอาไว้ล่วงหน้าอยู่แล้ว กำลังรออยู่พอดี……
“กริม คุณได้ยินผมรึเปล่า…. ช่วยอะไรสักอย่างในตอนนี้ได้ไหม…” ผมพยายามติดต่อกับกริมผ่านความนึกคิด
“เจ้าต้องการสิ่งใด……” กริม ถามถึงสิ่งที่ผมต้องการ
“คุณสามารถเชื่อมต่อตัวผมกับเด็กคนนั้นและเจนพร้อมกันผ่านความนึกคิดได้รึเปล่า….” นี่คือแผนที่ผมวางเอาไว้ คือการให้เจนและเด็กคนนั้นได้เจอกัน…
“ข้าทำได้เพียงระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น แต่เจ้าจะต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” กริม เสนอว่าต้องแลกกับบางสิ่งบางอย่างจากขั้นตอนนี้…
“คุณต้องการอะไร...” ผมพร้อมแลกหมดทุกอย่าง เพื่อช่วยเจนให้หลุดพ้นจากวิญญาณนั้น
“เอาไว้ถึงเวลาข้าจะบอกให้เจ้ารับรู้เอง…” สิ้นคำพูดของกริม จิตวิญญาณของผมกำลังถูกย้ายไปที่อื่นอีกครั้ง……….
ผมรู้สึกได้ ผมกำลังยืนสองขา และมองเห็นมือของตัวเอง ในตอนนี้ผมคือมนุษย์!……… ผมได้กลับมาอยู่ที่โรงพยาบาลที่ผมตายอีกครั้ง และภาพเบื้องหน้าคือเจนที่กำลังมึนงงว่าเกิดอะไรขึ้น...
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
