Blockdit Logo (Mobile)
linxikun
•
12 ก.ย. 2021 เวลา 13:08 • ประวัติศาสตร์

🤝 2 สหาย ส.พ.ช. รุ่น 13

มีอดีตร่วมกัน นับว่า มีวาสนาต่อกัน
◀️ ซ้าย : สุชาย แซ่ลิ้ม(เกียรติศักดิ์)
林錫坤 Línxīkūn
หรือ
หลิ่ม เซียะ คุง
แต่แถวบ้านเรียก อาลั้น ลูกชายร้านเสริมสวย (เตี่ยงหม่อโผ่ว ตาโปวเกี้ย) ที่เป็นตำนานแห่ง ซวง ล้วง ตัก หลัก เอ๋า 萱銮噠叻后 Xuān luán dā lè hòu หรือหลังตลาดสวนหลวง ชุมชนคนแต้จิ๋ว 潮州人 Cháozhōu rén เตี่ย จิว นั้ง ย่านปทุมวัน เด็กชายแสนขี้อายคนนั้น ที่แอบชอบสาวรุ่นเดียวกันตั้งแต่ ป.5-7 สักคำยังไม่เคยคุย จนเป็นที่มาของตำนานสุนัขมองเครื่องบิน เก้า🐕โถย ปวย กี ✈️ 狗看飛機 Gǒu kàn fēijī
▶️ ขวา : พนม แซ่ตั้ง
2
陳英豪 Chén yīngháo
หรือ
ตั่ง เอ็ง เฮ้า
เด็กซอยแซ่ซิ้ม 沈厝祠巷 Shěn cuò cí xiàng หรือ สิม ชู่ ซื้อ หั่ง ฝั่งธน เด็ก 03 เลยแลดูเป็นผู้ใหญ่กว่าผู้เขียนซึ่งเกิด 04 (ในรุ่นจะมีเด็กเกิด พ.ศ. 2502-2506 ถึงช่องว่าง Gap ของอายุจะต่างกันแค่ปีเดียว แต่จะเห็นความแตกต่างได้อย่างชัดเจนในช่วงวัยนั้น) พนมเป็นคนเรียนเก่งสอบได้ที่ 1 เกือบทุกครั้ง เราเรียนด้วยกันตอน ป.6/4 ผู้เขียนซึ่งเริ่มย่างเข้าสู่วัยรุ่นช้ากว่าเพื่อนๆ จนเที่ยงวันหนึ่ง...
หลังอาหารกลางวัน ขณะที่ผู้เขียนกำลังล้างช้อนที่ก๊อกน้ำหลังห้องสมุด จู่ๆ ก็โดนรุ่นพี่ ป.7 ตัวโตใส่แว่น เข้ามากระชากคอเสื้อ ถลึงตาใส่ แล้วถามด้วยเสียงอันดังว่า
มึงเก๋าหรือ?
ผู้เขียนตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก เพราะด้วยความที่เป็นคนตัวเล็ก เรียบร้อย พูดน้อยและขี้อาย แต่แต่งตัวเก๋า นุ่งกางเกงฟิต อาจเป็นสาเหตุให้คนหมั่นไส้ จึงไม่กล้าตอบโต้อะไร พอมาเจอพนมที่ห้องจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง พนมซึ่งมองผู้เขียนเหมือนน้องชาย จึงไม่พอใจมากและให้พาไปชี้ตัวเด็ก ป.7 คนนั้น
พนมเดินนำหน้าขึ้นบันไดจากชั้น 2 ซึ่งเป็นชั้นของพวกเราเด็ก ป.6 จำได้ว่าวันนั้นมี สิงห์ทอง แซ่เฮ้ง
王文才 Wáng wéncái
หรือ
เห่ง บุ่ง ไช้
ซึ่งตัวสูงใหญ่พอกับพนมขึ้นไปด้วย พวกเราเดินไปกัน 4-5 คน ขึ้นไปชั้น 3 ที่เรียนของ ป.7 พนมพาผู้เขียนเดินตระเวนมองเข้าไปในทุกห้อง แต่ด้วยความกล้าๆกลัวๆ และไม่อยากให้เรื่องบานปลาย เพราะแน่ใจได้เลยว่า ถ้าผู้เขียนชี้ตัว!! ต้องเกิดการตะลุมบอนขึ้นแน่ ผู้เขียนจึงมองแบบผ่านๆ และบอกว่าไม่เจอ แต่แค่นั้นก็แน่ใจว่าเด็ก ป.7 ต้องเห็นที่พวกเราขึ้นไปตามล่า และไม่กล้ามารังแกอีกแน่ และก็จริง..ตั้งแต่วันนั้น..ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเลย
ทำให้ความทรงจำนี้..มันฝังลึกเข้าไปในก้านสมองของผู้เขียน "แบบไม่มีวันลบเลือน" หลังจบ ป.7 ต่างคนต่างแยกย้ายไปตามเส้นทางของตัวเอง แต่เหตุการณ์ประทับใจในวันนั้น มันยังแจ่มชัดราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ผู้เขียนเริ่มตามหาพนมเมื่อ 10 ปีก่อน จากรูปสมัยเรียนที่แลกกันตอนจบ ป.7 เมื่อปี 2519 เพียงรูปเดียว และข้อมูลที่มีน้อยนิด แถมเพื่อนยังใช้แซ่ ทำให้หายากเข้าไปอีก
จากกันมากว่า 40 ปี จนได้มาเจอกันครั้งแรกดังภาพ ในงานพบปะสังสรรค์ ส.พ.ช.รุ่น 13 ครั้งที่ 1 เมื่อวันที่ 24 ต.ค. 2558 ณ ภัตตาคาร (ของเฉลิม เพื่อนร่วมรุ่น ส.พ.ช.13) ลี เหล่า หงี 李老義 Lǐ lǎo yì ถ.เจริญราษฎร์ บางโคล่ กทม. ต่างคนต่างดีใจ ถึงแม้ว่าพนมจะจำเรื่องราวที่เล่ามาไม่ได้เลยก็ตาม
แต่มิตรภาพและความห่วงใย
มันช่างยิ่งใหญ่ในความทรงจำ
ของเด็กน้อยขี้อายคนนั้น
ที่ในวันนี้..เส้นผมกลายเป็นสีเทาและเข้าสู่วัยเกษียณกันแล้วก็ตาม
จากต่างที่ต่างถิ่น แต่ชะตาฟ้าลิขิตให้ 2 เด็กน้อยมาเรียนร่วมโรงเรียน ร่วมห้องเดียวกัน ที่อดีตโรงเรียนประถมปลายชื่อดัง ที่นักเรียนจบประถมต้นในช่วงเวลานั้น ต่างมุ่งหน้ามาสอบแข่งขันเพื่อเข้าเรียนต่อ
ส.พ.ช.
โรงเรียนสามัญวัดพลับพลาชัย
รุ่น 13
จบ ป.7 ปีการศึกษา 2518/2519 วันหนึ่ง..มีวาสนาได้กลับมาพบกัน ผ่านหนทางอันยาวไกลของคำว่า "เพื่อน" คำสั้นๆแต่มากมายด้วยความหมาย ภายนอกอาจเปลี่ยนไปแต่หัวใจ💖ยังดวงเดิม เรื่องราวต่างๆมาจากเหตุการณ์จริง หากพาดพิงถึงใคร ขออภัย🙏ไว้ ณ ที่นี้ ผู้เขียนมิได้มีเจตนาอื่นใดนอกจากเล่าย้อนอดีตความทรงจำที่สวยงามในวัยเรียน
หมายเหตุ : มี ภาษาจีน ตัวสะกด พินอิน 拼音 Pīnyīn และคำอ่านแต้จิ๋ว ประกอบเนื้อเรื่อง
พลับพลาชัย : ชื่อวัด โรงเรียน
พลับพลาไชย : ชื่อสถานีตำรวจ ถนน แยก
เรากลับไปแก้ไขอดีต..ไม่ได้
แต่
เราทำวันนี้ให้ดีที่สุด..ได้
Linxikun
#เพื่อนกันตลอดไป
#อาลั้นเด็กหลังตลาด
#เตี่ยงหม่อโผ่วตาโปวเกี้ย
โฆษณา