หนักกว่า HIV ... ก็คือ " สติที่ฟุ้ง " (2/2)
" ใช่ !! ทำไม ? ต้องเป็นกู "
คำถามที่ยังคงวนเวียนอยู่ในสมองของเรา ซ้ำๆ ซากๆ
แม้ช่วงหลายวันก่อนหน้าที่จะถึงวันนี้
เราจะพยายามคิดบวก คิดขำๆ
บอกกับตัวเองอยู่บ่อยๆ ว่า
" ไม่แย่ขนาดนั้นหรอก "
" ไม่หรอก ... มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ "
" ฟ้า ... คงไม่เล่นตลกกับเราแรงขนาดนี้หรอกมั้ง !! "
ซึ่งตลอดเวลาที่เราพยายามคิดบวกอยู่นั้น
เราไม่รู้ตัวหรอก ว่าตกลง คือ
ช่วยลดทอน ตัดความกังวล
หรือยิ่งทำให้เพิ่มความกังวลกันแน่
" แต่วันนี้ ตอนนี้ .. ขอที อย่าเอ่ยอะไร
ยังไม่ทันเตรียมใจ .. จะฟัง "
บ่อยครั้งมาก ที่จู่ๆ เนื้อเพลงท่อนนี้
ก็ดังขึ้นมาในใจเรา
" ... ก็..ไม่ทันตั้งตัว กลัวใจรับไม่ทัน ... "
Fบfดสา不fddfภ้คต่า恶พ
额รดด伤กดืdด呃dfภต
" แล้วไม่ทราบว่า สะดวกจะเข้ามาเจาะเลือดเมื่อไรดีคะ ?? "
เสียงถามของเจ้าหน้าที่ที่กระชากสติเรากลับมาอีกครั้ง ดังขึ้น
ในขณะที่เรากำลังปล่อยให้งานมโน
เข้ามาเยี่ยมเยือนใจในฐานะแขกไม่รับเชิญ
" งั้น เดี๋ยวผมขอเช็กเวลา แล้วโทรแจ้งกลับไปอีกที ละกันนะครับ !! "
" ได้ค่ะ ไม่ต้องกังวลอะไรนะคะ .. แค่มาเจาะเลือดปกติค่ะ "
ซึ่งจากประโยคที่เจ้าหน้าที่พูดกับเรา ณ วินาทีนั้น
บอกตรงๆ เรา .. ไม่รู้ว่า
ควรจะตอบเธอว่า " อึมม !! "
หรือควรจะบอกเธอว่า " หรอ !! " ดี
" รใด伤กดืdด呃dfภต坏 ?? "
…
…
เฮ้ออออออ !!
เที่ยง วันอังคารที่ 26 เมษายน (ปี 2559)
เราใช้ช่วงเวลาพักทานข้าว (เพราะเป็นวันทำงานปกติ)
บึ้งรถคู่ใจไปสภากาชาดไทย ด้วยใจที่ไม่เป็นสุข
...
...
แม้ระยะทางจากที่ทำงานกับสภากาชาด
จะไม่ได้ไกลกันมากเท่าไร
แต่ด้วยมวลความคิดที่บ้าบอรกสมอง
ผุดโผล่มาหลอกหลอนตลอดทาง
จึงทำให้รู้สึกว่า ทำไมมันนานจัง
กระทั่งเมื่อจอดรถเสร็จ
เดินไปตามทางที่ได้สอบถาม
กับทางเจ้าหน้าที่ ว่าจะต้องไปที่ตึกไหน ตรงไหน ยังไง
ความรู้สึกที่สัมผัสได้ ณ ขณะนั้น
ไม่แตกต่างกับ คนๆ หนึ่งที่เหมือนกำลังจะตาย
เตรียมเดินเข้าสู่ประตูมรณะ ยังไงยังงั้นเลย
เมฆหมอกดอกไม้ สองข้างทาง
รถที่จอดนิ่ง ผู้คนที่ขวักไขว่ ฯลฯ
ไม่ได้ทำให้ใจเบิกบานหรือตื่นรู้อะไรทั้งสิ้น
ว่าเดินผ่านอะไรมา
จนมาถึง ห้องที่เจ้าหน้าที่ท่านนั้นบอก
เป็นห้องกว้าง เตียงเพียบ
แต่ตอนที่กวาดตามองเข้าไป
มีเพียงเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง
กับบรรยากาศห้องที่ไม่ได้สว่างมาก
" เชิญค่ะ คุณXXX ที่นัดไว้ใช่ไหมคะ "
" ใช่ครับ "
" หาไม่ยากใช่ไหมคะ
พอดี เป็นช่วงพักเที่ยงค่ะ ก็เลยไปทานข้าวกันหมด "
" อ้อ ครับ ... ว่าจะถามอยู่พอดี
ทำไม ไม่มีใครเลย "
ในระหว่างที่เจ้าหน้าที่กำลังเตรียมเครื่องมืออุปกรณ์
เราก็เลยทำใจกล้า ถามเจ้าหน้าที่
เจ้าของเสียงกระชากวิญญาณ หน้าตายิ้มแย้ม
ด้วยความรู้สึกที่อยากคลายความกังวล
" เอิ่ม ... โทษนะครับ รบกวนช่วยอธิบายอีกที ได้ไหมครับ
ที่ว่าคนไข้รับเลือดผม กับอีกเคสไปใช้
แล้วมีอาการ .. คือมันยังไงครับ ?? "
" อ๋อ ค่ะ !! ... บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ... "
ขอบคุณเครดิตภาพจากเว็ปในกูเกิ้ล
" ... แต่คุณไม่ต้องกังวลนะคะ
คือเลือดของคุณไม่ได้มีปัญหาค่ะ
ไม่ได้ติดเชื้อ ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงค่ะ
แค่คนไข้ที่รับเลือดของคุณ กับอีกเคสนึงไปใช้
แล้วเกิดมีอาการ ซึ่งตอนนี้คุณหมอเจ้าของไข้ ก็มีวิธีแก้ไขไปแล้ว
คนไข้เองตอนนี้ก็ปกติทุกอย่างนะคะ
แค่คุณหมออยากรีเช็กว่า
อาการของคนไข้ที่เป็น เกิดจากเลือดของเคสไหน เท่านั้นเอง "
ตอนนั้น เราคิดสวนในใจ
" แล้วก่อนหน้านี้เป็นอาทิตย์
ไม ไม่อธิบายให้เคลียร์แบบนี้ว่ะ
โทรถามกี่รอบ ก็ตอบแบบเดิมทุกครั้ง
ถามอะไรไปเยอะแยะ ก็ตอบกลับมาแค่ว่า
" ต้องเข้ามาเช็กค่ะ "
พdureกfdทdสdfภตสภ้คต่ากดืร
ดก่สfdด่fdาfด่นfวdfdพภีfdถตdด่ "
" อึ่มมม !! "
เสียงในใจเรา ดังขึ้นอย่างเงียบๆ กึ่งๆ ประชดเธอ
" แหม่มมมมมมม เจ๊ ....
เจ๊ก็เล่นปล่อยกูนอนกังวลซะหลายคืนเลยน้าาาา !! "
ยังไม่ทันที่ความคิดในสมองจะแล่นอะไรต่อให้วุ่นวาย
เสียงเจ้าหน้าที่ก็ดังขึ้นทำลายงานมโนเราทันที
" เดี๋ยวคุณรอผลเลือดอีกที ไม่เกินวันศุกร์นี้นะคะ "
" คร๊าบบบ .. ขอบคุณครับ !! "
" คร๊าบบบ " ของเราตอนนั้น
เรา แอบลากเสียงยาวเล็กน้อย
เพียงเพื่อจะสะกิดใจเจ้าหน้าที่หน้ายิ้มแย้มคนนั้นได้รู้ตัวบ้าง
ว่า " กูกังวลแทบตาย แต่มึงปลอบใจกูแบบชิวมากกกก !! "
" ระหว่างนี้ ก็ไม่ต้องคิดมากนะคะ ไม่มีอะไรน่ากังวล "
เราก็นึกขำในใจ นี่ถ้าเป็นเดี่ยวโชว์ของโน้ตอุดม
เขาคงตอบเจ๊ไปแล้ว ว่า
" หรา ........ มึงไม่บอกตั้งแต่วันนั้นเลยอ่ะ
ปล่อยกูเครียด .. ปล่อยกูกังวลแทบตาย !! "
fdทdสdfภตmพdก่าfddfดส
แต่จะว่าไป งานมโนของเรานี่ก็ใช้ได้เลยนะ
รู้ทั้งรู้ว่า เลือดเรา ไม่ติดเชื้อแน่นอนอยู่แล้ว
เราเองไม่ได้มีพฤติกรรมเสี่ยง ไม่ได้เถลไถลซุกซน
อีกอย่าง ถ้าเลือดเราจะมีปัญหาจริง
หมอหรือพยาบาลไหน ก็คงไม่เอาไปใช้ก่อน
แล้วค่อยมาตาม เชิญกลับไปรีเช็กเลือดอีกครั้ง แน่
แต่ก็ไม่วาย ที่ใจจะคิดเยอะ คิดมาก
ยัดเยียดโน่นนี่นั่นเข้ามา
ให้มันพยายามเป็นปัจจัยว่า
เลือดเรามีปัญหา หรือเปล่ากันแน่
คิดแม้กระทั่งว่า นี่ดีนะ ที่ตอนนั้น
แม่ของน้องที่ออฟฟิศ ป่วย
และต้องการเลือดที่เป็นกรุ๊ปเดียวกับเรา แบบด่วนมาก
แต่ด้วยเวลาที่เราจะบริจาคเลือดอีกครั้ง ณ วันนั้น
มันยังไม่ครบสามเดือน
ซึ่งพอถึงกำหนดที่จะให้เลือดได้ใหม่อีกครั้ง
หลังจากสอบถามน้องคนนั้นกลับไป
ก็ปรากฎว่าปริมาณเลือดที่แม่ของน้องเค้าต้องการได้ เพียงพอแล้ว
นี่ถ้าเราบริจาคเลือดแบบระบุชื่อให้แม่ของน้องเค้าไป
ป่านนี้ คนทั้งออฟฟิศ เขาจะมองเรา
เหยียดจากเส้นผมสีขาว แซมเทา ปนดำ
ลากปลายตา ผ่านทุกอณูรูขุมขน
ไล่ลงมาจนถึงนิ้วโป้งเท้าที่เป็นเล็บขบทั้งสองข้าง
ด้วยแววตาที่รังเกียจ ขนาดไหน
นี่แหละ กระบวนท่าเด็ดของเจ้า " มโน "
ซึ่งเราเชื่อว่า หลายๆ คน ก็น่าจะเคยเจอและเคยเป็นแบบเรา
คือ ชอบคิดฟุ้งไปไกล คิดเองเออเอง
และที่สำคัญ คิดลบเสียด้วยสิ
...
...
ขอบคุณเครดิตภาพจากเว็ป pixabay.com
บ่ายวันนั้น เรากลับมาทำงานต่อ
ด้วยความรู้สึกกึ่งสบายใจกึ่งกังวล
" ก็ไม่รู้สินะ .. ว่าผลเลือดจะออกมายังไง ?? "
เป็นใคร เจอเหตุการณ์แบบนี้ ก็เครียดเหมือนกันป่ะ !!
ต่อให้มันจะไม่รุนแรงอย่างที่ มโน เคยพาไป ก็ตามทีเหอะ
ที่สำคัญ ตลอดช่วงเวลาระหว่างที่รอคำตอบลุ้นระทึกอยู่นั้น
ถึงแม้เราพยายามจะไม่จดจ่อ ครุ่นคิด จิตตก กังวล
แต่ก็รู้ตัวตลอด ว่าก็แอบจิกกัดความรู้สึกตัวเองไปไม่น้อยเช่นกัน
" นี่ตกลง กูควรโชคดี หรือ กูต้องเมตตา "
" หรือเจ้ากรรมนายเวรที่เราอธิษฐานไว้
ว่าจะอุทิศผลบุญไปให้ (ถ้าพอจะมี) เขาไม่ยอม ??
เขาเข้าใจผิด ?? หรือเขาไม่อโหสิกรรมให้ ?? "
封พdkfudoาีดนก่ส疆LKสากดตนกf;dp大
吏fkldfkd题 uv 内fjdflj存卡；utj'
เช้า วันศุกร์ที่ 29 เมษายน (ปี 2559) กับเวลา 09.12 น.
เบอร์โทรศัพท์เบอร์เดิมโชว์ขึ้นอีกครั้งบนมือถือ
เราลุ้นตัวโก่ง ท่ามกลางเสียงน้องๆ พี่ๆ ในออฟฟิศ
ที่คุยกันดังสนั่น ลั่นห้อง ประหนึ่งโลกจะแตก
แต่โลกทั้งโลกของเราเอง
มันกลับ นิ่ง เงียบ สงบ ไม่มีเสียงใดๆ รบกวน
ราวกับว่า พระเจ้าได้หยุดสรรพเสียง
ที่ควรเล็ดลอดออกมา ณ เวลานั้น
เพียงเพื่อให้คำตอบความจริง ที่เราควรต้องรู้
มันดังขึ้น อย่างเป็นเรื่องเป็นราว และ ชัดเจน
ซึ่งก็ไม่รู้ ว่าจะทำให้เราดีใจ หรือเสียใจ
" เอิ่ม คุณ XXXX คะ เลือดของคุณ
...
...
...
...
ไม่มีปัญหานะคะ ปกติทุกอย่างค่ะ "
เอ็ฟเฟ็กต์ตัวหนังสือขยายฟ้อนต์ อย่างใหญ่ถึงใหญ่มาก
ปรากฏขึ้น บนหน้าจอประสาทรับรู้ทางจักษุของเรา
รัว เร็ว และน่าตื่นเต้น
ตึ่ง !!
ตึ่ง !!
ตึ่ง !!
" ไม่มีปัญหานะคะ ปกติทุกอย่างค่ะ "
" ไม่มีปัญหานะคะ ปกติทุกอย่างค่ะ "
เรารีบยัดเยียดความเมตตาให้กับอีกเคสทันที
" อ้าว ก็ไหนบอกว่า เลือดของอีกเคสก็ไม่มีปัญหา
แล้วคนไข้จะเกิดอาการได้ยังไงอ่ะครับ ?? "
" เอิ่ม คือคนไข้รับเลือดไปทั้งหมด 8 เคสค่ะ
ซึ่งจากที่รีเช็กเลือดไปแล้วครึ่งหนึ่ง ก็ไม่มีปัญหาหมดเลย
หมอกำลังรอดูผลอีก 4 เคสที่เหลือ
บลาๆๆๆๆ ...................... "
เสียงแย้งในใจเรา แอบดังขึ้น
ขัดกับเสียงที่เคยกระชากวิญญาณเรามานานเกือบสองอาทิตย์
" ง่ะ !! ... ตอนแรกบอกเราสองเคส
ตอนนี้โผล่มาเป็นแปดเคส ... ไงว่ะเนี่ย !! "
...
...
" คุณ ... สบายใจได้นะคะ เคสของคุณปกติค่ะ
ครั้งหน้า ก็ยังบริจาคเลือดได้ปกตินะคะ
...... บลาๆๆๆๆ ..... สวัสดีค่ะ "
" ค่าาาาาาาา .............................. คุณเจ้าหน้าที่ "
เรา แอบตอบเธอในใจเบาๆ แต่ชัดเจนในคำ
แต่ก็ไม่รู้ว่า เสียง ค่าาาาา...ที่เราแอบตอบไป
ถ้าเธอได้ยินจริง มันจะเป็นเสียง " ฆ่าาาาาาา ........ " หรือเปล่า
ณ เวลานั้น
เรารู้สึกสบายใจขึ้น โล่งอก
อาจจะเพราะได้ยกออก (ไม่เกี่ยวกับเพลงนะครับ)
จำได้ดี ความรู้สึกตอนนั้น
คือ อยากขอบคุณทุกสิ่งอย่าง
แต่ไม่รู้จะพูดขอบคุณยังไง
รู้แต่ว่า อยากขอบคุณเหตุการณ์ ขอบคุณความรู้สึก
ขอบคุณเวลาในช่วงสองอาทิตย์นั้น
ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณเบื้องบน
ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอบคุณเจ้ากรรมนายเวร
ขอบคุณตัวเอง ขอบคุณความฟุ้ง ขอบคุณงานมโน
และขอบคุณอะไรต่อมิอะไรมากมาย
ที่เป็นเหตุปัจจัยของเรื่องราวที่เกิดขึ้น
และจบลงด้วยดี ( สำหรับเรา )
ซึ่งท่ามกลางความรู้สึกขอบคุณต่างๆ นานานั้น
ก็ยังอดย้อนคิดไม่ได้
ถ้าคำตอบที่เราได้รับล่าสุด
คือเลือดของเราและเคสอื่นที่เช็กมา ไม่มีปัญหา
แล้วต้องรอดูผลเลือดของเคสที่เหลืออีก 4 คน !!
ตกลง " ความเมตตาในใจเรา มันหายไปไหน หรือเปล่า ?? "
หรือพวกเขาก็โชคดีเหมือนเรา
เพียงแต่มีบางเหตุปัจจัยที่เราคาดคิดไม่ถึง
ช่วยดลบันดาลให้ทุกสิ่งอย่าง ลงเอยด้วยดี
หรือตั้งแต่ต้น เรา ก็ไม่เคยมีความเมตตากับใครเลย
นอกจากตัวเอง
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
