ตัวตนที่หายไป
เรารู้ตัวหรือไม่ ว่าตัวตนเราหายไปแล้ว
หรือเรากำลังไม่รู้ตัว
ในวัยเด็กเรามีชีวิตที่เป็นของเรา เราอยากเล่น เราก็เล่น เราอยากนอน เราก็นอน เราอยากก่อกองทราย เราก็ก่อกองทราย เราอยากร้องตะโกนดังๆ เราก็ร้องตะโกนดังๆ เราอยากฟ้องแม่ว่าเพื่อนแกล้ง เราก็ฟ้องแม่ เราทำทุกอย่างที่เรารู้สึกว่าเราอยากทำ
เมื่อโตขึ้นความรู้สึกอยากทำไรก็ทำ กลับถูกผูกเงื่อนไขไว้กับข้อแม้มากมาย ข้อแม้ที่ว่า…สิ่งๆนั้นมีประโยชน์กับเราไหม มันถูกต้องไหม มีกำไรให้เราไหม มีความสำเร็จให้เราไหม มีโน้น มีนั่น มีนี่ มีนู้น และอีกมากมาย
สิ่งที่ว่ามานั้นถือเป็นสิ่งที่ดี เพราะชีวิต…เรามักเลือกสิ่งที่ดีให้มันเสมอ
แต่บางครั้งคนเราอาจถูกผูกเงื่อนไขกับสิ่งที่ไม่ถูกต้อง เป็นตัวของตัวเองไม่ได้ ทำไรที่ตัวเองอยากทำไม่ได้ ตัวตนหายไป เหลือไว้แค่ความไม่ถูกต้องที่ตรึงกางเขนอยู่
เราทำเหมือนคนตาบอด ปากเป็นใบ้ เพียงเพราะความกลัวว่าถ้าเราเป็นตัวเรา เราจะไม่ใช่เราในแบบนี้ กลับกลายเป็นว่าเราคือเราที่ไม่ใช่เรา
เราทำแบบนั้นเพราะ เศษสตางค์ เกียรติยศ ผู้คน สังคม ความอยากมี อยากได้ หรือครอบครัว เพื่อนฝูง กำลังค้ำคอเราอยู่ เราจะล้มลงเสียมิได้
สุดท้ายเราจึงกลายเป็นเราที่ไม่ใช่เรา ตัวตนเรากำลังหายไป และเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันหายไปเมื่อไหร่ มิหนำซ้ำบางคนอาจไม่รู้อะไรเลย
เมื่อกาลเวลาผ่านไป หนังเริ่มหย่อนยาน ความขาวโพนปกคลุมไปทั่วศีรษะ เรารู้สึกอยากกลับไปเป็นตัวเอง ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง หันหน้าเข้าหาธรรมมะ ครานั้นเองที่เรารู้ว่าตัวเองหายไปนานแสนนาน และเพิ่งพบกับตัวเองอีกครั้ง ก็ในช่วงชีวิตที่โรยราเต็มที แต่ก็ถือว่ายังดี
แต่สำหรับบางคนแล้ว
น่าเวทนาเหลือเกินสำหรับบางคน…ที่ไม่สามารถรู้สึกตัวได้ว่าตัวเองหายไป ไม่สามารถปล่อยวาง หลีกหนี ละทิ้งมันไปได้ สุดท้ายก็ไม่เหลือลมหายใจให้ได้รู้สึกตัวอีกต่อไป
เขาจากไปพร้อมกับตัวตนที่ยังหายไป
และผู้คนอาจจดจำเขา
ในแบบตัวเขา
ที่ไม่ใช่เขา !!!
เราสูญเสียตัวตนแห่งความเป็นเราไปตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วเหรอ?
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
