[Future Trends] “ไม่อยากเก่ง ไม่อยากทำงาน แค่อยากเป็นคนรวย” เมื่อความมั่นคงไม่ใช่คำตอบของมิลเลนเนียลอีกต่อไป “ฉันไม่อยากเก่ง ฉันเหนื่อย ฉันอยากถูกหวย” “ฉันไม่อยากเป็นคนเก่ง ฉันอยากเป็นคนรวย ฉันเหนื่อย” ฯลฯ

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

Future Trends

•

19 ก.ย. 2021 เวลา 03:00

“ไม่อยากเก่ง ไม่อยากทำงาน แค่อยากเป็นคนรวย”

เมื่อความมั่นคงไม่ใช่คำตอบของมิลเลนเนียลอีกต่อไป

“ฉันไม่อยากเก่ง ฉันเหนื่อย ฉันอยากถูกหวย”

“ฉันไม่อยากเป็นคนเก่ง ฉันอยากเป็นคนรวย ฉันเหนื่อย”

ฯลฯ

เลื่อนผ่านตามหน้าฟีดเฟซบุ๊กทีไรดิฉันมักจะเจอโพสต์ตัดพ้อติดตลกทำนองนี้อยู่บ่อยครั้ง และแน่นอน.. แก๊กตลกที่ว่าก็ได้รับความนิยมจากเพื่อนๆ บนเฟซบุ๊กอยู่เสมอ มากไปกว่านั้น คือมีการนำบางช่วงบางตอนของประโยคดังกล่าวมาดัดแปลงสกรีนลงบนเสื้อยืดด้วย

มองเผินๆ นี่อาจเป็นเรื่องขำขันดีอยู่เหมือนกันค่ะ คงไม่เกินจริงไปหรอกที่ว่าใครๆ ก็อยากเป็นคนรวย จะมีก็แต่คนที่มีเงินมากพอ พอที่จะได้ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตครบถ้วนแล้วจึงจะกล้าพูดว่า เงินซื้อความสุขไม่ได้

แต่ข้อสังเกตของเรื่องนี้ที่อยากชวนทุกคนคุยต่อก็คือ คำว่า “ฉันไม่อยากเก่ง ฉันอยากรวย” ไม่เพียงสะท้อนว่า คนรุ่นมิลเลนเนียลกระหายความสำเร็จในชีวิตมากกว่าคนรุ่นก่อนๆ เท่านั้น แต่ในขณะเดียวกัน ‘ความรวย’ สำหรับพวกเขาอาจจะดูไกลตัวและเกินเอื้อมมากกว่าคนรุ่นก่อนด้วยซ้ำไป

คนเจเนอเรชันมิลเลนเนียล หรือผู้ที่อยู่ในช่วงปีเกิดตั้งแต่ 2524-2539 นั้น เป็นกลุ่มประชากรที่มาพร้อมกับวิกฤต ‘The Great Recession’ เหตุการณ์ทางเศรษฐกิจที่จะส่งผลกับชาวมิลเลนเนียลครั้งใหญ่ ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันและอาจส่งต่อไปยังอนาคตอีก เพราะวิกฤตครั้งนั้นมาในช่วงที่มิลเลนเนียลบางคนเป็นบัณฑิตจบใหม่ บางคนเพิ่งเริ่มต้นชีวิตการทำงานได้ไม่นาน

งานและเงินในกลไกตลาดก็ไม่ได้โฟลวเหมือนกับรุ่นก่อร่างสร้างตัวอย่างบูมเมอร์

แม้ว่าข้อดีของหลังวิกฤตเศรษฐกิจ คืออสังหาริมทรัพย์ราคาตก แต่มิลเลนเนียลที่ยังไม่มีเงินเก็บมากพอจึงไม่มีกำลังไปช้อนซื้อเก็บเป็นสินทรัพย์ของตัวเองไว้ได้

นี่ยังไม่นับรวมมาถึงปัจจุบันที่มีการคาดการณ์ว่า หลังโควิด-19 จบลง และเข้าสู่ช่วง Endemic มีความเป็นไปได้ที่จะเกิด ‘The Great Depression’ หรือวิกฤตเศรษฐกิจถดถอยครั้งใหญ่อีกครั้งหรือไม่

จากรายงานของสำนักข่าว CNBC ระบุว่า ในปี 2559 พบว่า ความมั่งคั่งของคนมิลเลนเนียลมีเปอร์เซ็นต์ต่ำลง และอัตราส่วนของสถานะชนชั้นกลางก็ถือว่าน้อยลงด้วยเมื่อเทียบกับบูมเมอร์ เรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นที่ไทยเท่านั้นนะคะ แต่ที่สหรัฐอเมริกาเองก็พบว่า รายได้ของมิลเลนเนียลซบเซาลง เมื่อเทียบกับรายได้ของบูมเมอร์โดยใช้ตัวเลขค่ากลางเทียบเคียงเปอร์เซ็นต์ฐานเงินเดือน อัตราเงินเฟ้อ และค่าครองชีพที่เพิ่มสูงขึ้น

สรุปแล้ว สภาวะที่ลากยาวตั้งแต่อดีตมาถึงปัจจุบันทำให้พวกเขาต้องดิ้นรนมากขึ้น แม้ว่าข้อได้เปรียบของคนเจนนี้คือมีการศึกษาสูง มีความเชี่ยวชาญและความถนัดบางอย่างที่ผ่านการลับคมมามากกว่าคนรุ่นก่อน มี ‘skill set’ ที่พร้อมแข่งขันในตลาดแรงงานได้ดีเยี่ยม

แต่การจะได้มาซึ่งองค์ความรู้ที่ว่าก็แลกมาด้วยหนี้ในระดับสูง นี่ยังไม่รวมถึงการเติบโตขึ้นมาท่ามกลาง ‘Gig Economy’ ที่เน้นการจ้างงานในรูปแบบสัญญาจ้างชั่วคราวมากกว่าอีก

นอกจากเสถียรภาพทางด้านการเงินจะคลอนแคลนแล้ว ความมั่นคงในชีวิตสำหรับการวางแผนการเกษียณก็ยังไม่สามารถทำได้ดีเท่าบูมเมอร์ คนรุ่นก่อนๆ ส่วนหนึ่งพึ่งพาเงินบำนาญ และแผนสวัสดิการอื่นๆ ได้ รวมถึงหากย้อนกลับไปช่วงที่เกิดวิกฤตแฮมเบอร์เกอร์ในตอนนั้น คนที่ได้รับประโยชน์ก็คือบูมเมอร์ที่มีเงินเก็บจากการทำงานมาได้ระยะหนึ่งแล้วอยู่ดี

ไม่ว่าจะทางไหนมิลเลนเนียลก็ไม่ได้รับประโยชน์จากสถานการณ์ที่ผ่านมาเลย หรือพูดให้เห็นภาพชัดกว่านั้นก็คือ ทั้งช่วงเกิด เติบโต และเริ่มต้นชีวิต คนรุ่นใหม่ต่างถูกย่ำยีจากโครงสร้างที่ไม่เอื้ออำนวยให้พวกเขาลืมตาอ้าปากได้อย่างมีความสุขนั่นเอง

และในเมื่อความมั่งคั่ง ความรวย ความสำเร็จกลายเป็นของหายาก การแข่งขันของคนเจนนี้ก็ยิ่งเข้มข้นมากขึ้นไปอีก ความคาดหวังทั้งของตัวเอง และคนรอบข้างทำให้มิลเลนเนียลโหยหาปลายทางที่ห่างไกลอย่างความรวย และความโชคดีที่เป็นนามธรรมลอยฟุ้งในอากาศ โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่า วันที่พวกเขาจะเป็นคนรวย คนโชคดีจะมาถึงเมื่อไร

ไม่ใช่แค่คุณหรอกที่อยากรวย ฉันก็อยากรวย และอยากโชคดีในระบบที่ย่ำแย่ และประเทศที่ไม่เอื้อให้เราเติบโตได้แบบนี้เช่นกัน