Story’ 2 เติบโตไปพร้อมกับความเจ็บปวด
ชีวิตที่มีแผลไม่ใช่ชีวิตที่น่ารังเกลียดหรือไร้ค่า แต่รอยแผลเป็นนั้นต่างหากที่มีคุณค่าเป็นบทเรียนให้เราได้เติบโต
“เราจะเติบโตขึ้นโดยไม่เจ็บปวด มันเป็นไปไม่ได้หรอก”
เราต่างเคยผ่านเรื่องราวแย่ ๆ เรื่องราวที่ทำให้มีน้ำตา มีบาดแผล มีความทรงจำที่อยากลืม กันมาแล้วทั้งนั้น นั้นแหละคือการใช้ชีวิต เต็มที่กับมันล้มเมื่อถึงเวลายอมรับให้ได้เมื่อเจ็บปวด รู้ว่าแผลเกิดจากอะไรถึงจะเป็นการเรียนรู้ ไม่ใช่ปิดตาและอยากลืมโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบาดแผลมันเกิดจากอะไร
ชีวิตมักยากเมื่อเราเจอเรื่องที่ไม่เคยรู้ นึกถึงตอนที่เราต้องหัดพูดหัดเดิน ก้าวแรกมันยากต้องใช้เวลากว่าเราจะเก่งได้ขนาดนี้ เรื่องอื่น ๆ ในชีวิตก็คล้ายกันในแบบนั้น ถ้าไม่รู้ก็จงเรียนรู้ ถ้าไม่เก่งก็จงฝึก ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ถ้าเรายังไม่ได้ลองที่จะเผชิญ ถ้าลองแล้วมันไม่ใช่ อย่างน้อยเราจะได้ไม่เสียเวลาไปกับมันอีก
“ อย่าบอกว่าเป็นไปไม่ได้ ถ้ายังไม่ได้ลองที่จะเริ่ม”
บทสรุปของการวิ่งหนี คือเราจะไม่ได้เรียนรู้ ได้เติบโตแบบไม่เต็มที่ คงเหมือนการใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ โดยไม่เลือกที่จะใส่ใจกับมันมากนัก การขับรถไปเรื่อย ๆ บนถนนของชีวิตมันก็ดีแหละ แต่เราก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะไปถึงจุดหมาย
แต่ถ้าเราตั้งใจมองเส้นทางสักหน่อย ปักหมุด เปิดจพีเอสมีแผนคร่าว ๆ วันนั้นเราจะไม่หลงทางไปไกล และอย่างน้อยต่อให้ล้ม หรือหลงเราก็รู้ว่าหลงทางและยังมีจุดหมาย ให้เปลี่ยนเส้นทางเพื่อไปให้ถึง
ขอบคุณแหล่งที่มา : 👉 เสียงที่ไม่ได้ยิน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
