ตอนผมมีความสุขนั้นมีแต่คนที่อยากเข้าหาแม้กระทั่งคนแปลกหน้า
แต่พอผมทุกข์ใจตอนปกตินั้นอันนี้มันทรมานอย่างบอกไม่ถูกหันไปหาใครก็ไม่เจอแม้กระทั่งคนใกล้ตัว อาจมีอาการดิ่งจากซึมเศร้าเป็นของเเถมด้วยนั้นยิ่งดิ่วลงเหวหนักไปใหญ่ เหมือนอยู่ในเหวลึกๆที่ ไม่รู้ว่ามีใครเห็นมีใครช่วยมั้ย
พอได้เจอคนที่รักเรา คนที่เข้าใจเราจริงๆ
มันเหมือนเเสงตรงหน้าสว่างจ้าจนมองเห็นทางเดิน มองเห็นอะไรง่ายขึ้น จนสามารถดำเนินชีวิตต่อได้
ต่อให้คนๆนั้นเเกร่งเเค่ไหน สักวันก็ย่อมมีวันล้มซึ่งคนแบบนี้ล้มหนักเเละเป็นอันตรายกว่าคนที่กล้า ยอมรับตัวเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
