ตอนขาโข่งจำความได้
ในทุกวัน จำได้ก็จะมีเล่นขายของกับน้องสองคน ด้วยว่าโดนเลี้ยงแบบช่วยกันและกัน และรู้จักแต่น้องที่เป็นเพื่อน
ซึ่งในวันหนึ่ง ภาพจำนี้ไม่มีน้อง มีตัวเองนั่งเล่น ดินอยู่ใต้ถุนบ้าน
เด็กหญิงขาโข่ง ชอบถามไถ่ผู้ใหญ่ อารมณ์ดี พอเห็นผู้ใหญ่เดินผ่าน ก็จะร้องถาม ไปใหนค่ะ ไปด้วยคน คือท่านนั้นเป็นครู ศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก
เด็กขาโข่ง นึกอยากไปโรงเรียน (ขาโข่ง)คุณครูขา หนูอยากไปโรงเรียนด้วยคนค่ะ คุณครูก็พูดว่ามาๆ ให้ปู่มาส่งนะ
ซึ่งปู่นั่งอยู่ด้วย ร้องมาว่าไม่ต้องไป ฉันจะพาเธอไปเรียนโรงเรียนผู้ใหญ่ ขาโข่งยิ่งตื่นเต้นไปใหญ่ เด็กตอนนั้นรู้สึกสนุกไปหมดทุกอย่าง
พอมีภาพได้ไปโรงเรียน ก็เริ่มมีเพื่อน สนุกสนานมาก หลังเลิกเรียน ก็เล่นกับเพื่อน โดยลืมไปเลยว่า มีน้องสาวเจ้าขาตรง ยังเด็ก อายุยังไม่ถึงเกณฑ์เข้าโรงเรียน ไม่มีเพื่อน
ทุกครั้งที่พี่ไปเล่นกับเพื่อน เจ้าขาตรงก็จะวิ่งถือตุ๊กตาวิ่งตาม พอพี่เล่นอะไร เจ้าขาตรงนี้ก็จะอยากเล่นหมด
เจ้าขาโข่ง มีเพื่อนอันธพาลอยู่คนหนึ่งซึ่งเขาพูดอะไรก็จะเชื่อฟังหมดเพราะกลัวเขาไม่เล่นด้วย
และเขาเป็นผู้นำของกลุ่มเพื่อนๆ
และทุกครั้งที่น้องสาวตามขาโข่งไป เล่นด้วย ก็จะโดนสั่งให้บอกน้องกลับบ้าน น้องก็ไม่ยอมกลับ เพราะน้องไม่มีเพื่อน
ขาโข่งก็จะกลัวแต่ตัวเองไม่มีเพื่อนแต่ไม่นึกถึงว่าน้องก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน (ความเห็นแก่ตัวเริ่มเกิดในเด็กอายุแค่ 5 ขวบ)
สิ่งที่เกิดขึ้นทุกครั้งคือทั้งถีบ ทั้งผลักน้องให้ไปไกลๆ ให้กลับบ้านก็ได้ ไปหาย่า
เด็กขาโข่ง กับขาตรง จะโดนฝึกมาอย่างเคร่งครัดในการมีหน้าที่รับผิดชอบ 1.ต้องสลับกันล้างถ้วย ชามกันวันเว้นวัน, เติมน้ำใส่ตุ่ม,.
ทั้งสองจะโดนฝึกด้วยการถูกป่น ถูกสั่ง จากอา และผู้ใหญ่อีกหลายคน
เด็กขาโข่งนี้เลยจะมีนิสัยเก็บ งำ ขี้รำคาญแต่ทำ ขี้โมโหแต่เก็บไว้
แต่เจ้าขาตรงนี้จะนี้ใส่เจ้าอารมณ์ เถียงทุกคำ ชัดเจนกับสิ่งไม่ถูกต้อง
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ที่จะดำเนินต่อไป จะเป็นเรื่องของเจ้าขาโข่ง
เจ้าเด็กเก็บงำ ช่างถามแต่ไม่ถาม ช่างสงสัยแต่ไม่ถาม
เพราะทุกครั้งที่ขาโข่งถามจะโดนด่า ขาโข่งก็จะมีแต่สงสัยว่าด่าทำไม่อ่ะ งง สงสัยก็ผิดเหรออะไรของผู้ใหญ่
และในทุกเช้าจะมีเสียงเรียกให้ตื่น เสียงดังทุกเช้า ซึ่งมาหลายเสียงมาก จนกว่าจะตื่น
และพอเด็กขาโข่งตื่นนะ เขาจะนั่งเล่นก่อน ซึ่งการนั่งของเขาคือการนั่งเกาเท้า โดยไม่คัน แต่มันและรู้สึกฟินมาก เธอทำอย่างนั้นทุกวัน เพราะเป็นสิ่งเดียวที่พอโดนด่าแล้วไม่เครียด สิ่งนี้มีความสุขที่สุด
เด็กขาโข่งทำร้ายตัวเองแบบไม่รู้ตัว รู้แต่ว่ามีความสุขกับสิ่งนั้น จากการกดดัน ของผู้ใหญ่
ในหัวเจ้าเด็กข่าโข่ง จะเริ่มสร้าง โลกอีกใบที่เขาเลือกและอยู่คนเดียวแบบมีความสุข เอาความคิดตัวเองเป็นที่ตั้งกลายเป็นเด็กเห็นแก่ตัว ขี้โกหก ขี้ขลาด ขี้กล้ว
เวลาขาโข่งทำตัวไม่ดี ไม่น่ารัก ผู้ใหญ่ และผู้คนจะชอบพูดว่า เจ้าขาตรงเป็นคนทำ ซึ่งเจ้าขาโข่งรู้ทั้งรู้ว่าเป็นตัวเอง ก็ไม่พูด ยอมให้ผู้ใหญ่เข้าใจว่าเป็นน้องสาว (นิสัยไม่น่ารักตั้งแต่เด็ก)
เด็กขาโข่ง เป็นเด็กร่าเริง แต่ซ่อนเร้นด้วยความร้ายตั้งแต่เด็ก เก็บไว้ ซ่อนไว้ ปิดบัง แต่ลึกๆ เป็นเด็กใสๆ ไร้เดียงสา
แต่พอเจออารมณ์ของผู้ใหญ่ คำพูด และการกระทำ การสอนเด็ก แต่ไม่สอนตัวเอง
ขาโข่งก็สงสัย พอถามผู้ใหญ่ก็โดนด่า สงสัย ตั้งคำถาม กับโลกของตัวเอง ที่สร้างไว้
เด็ก 6 ขวบ คุยกับตัวเองกับโลกเสมือนจริง นี้มาตลอด เกาเท้าตัวเองมาตลอด จนกลายเป็นนิสัย และนิสัยนี่แหล่ะกำหนดชะตากรรม เท้าของเด็กขาโข่ง เหี่ยวตั้งแต่เด็ก เกิดความอาย เมื่อมีคนทักว่าเป็นอะไร (ในหัวคิดและด่าคนทักว่าถ้ารู้ กูก็รักษาหายแล้วสิ)อันนี้เริ่มเกิดนิสัยเสียงเก็บตัว เก็บความคิด เกาหนักขึ้น ยิ่งทำร้ายตัวเองก็ยิ่งเหี่ยว ยิ่งมีความสุข (มีต่อ)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
