34
แสงสีทองสาดส่องพื้นหล้า นกกาโบยบินออกจากรวงรัง ...สรรพสัตว์เคลื่อนไหว เพราะปากท้องยังว่างเปล่า จึงเริ่มโหยหา.. พละกำลังที่เหลือจะนำออกมาใช้ ...เพื่อแปรเปลี่ยนเป็นอาหาร ...อาหารจะกลายเป็นกำลังวังชา เพียงออมไว้ในวันนี้ นั่น! สำหรับการดิ้นรน ไขว่คว้า ต่อสู้และแย่งชิงใหม่ในวันรุ่ง...
ลุงแสงให้รถปิคอัพ โดยให้ชัยช่วยขนของไปส่งที่ไร่รุ่งเรืองกิจการ ของเถ้าแก่ย้ง หรือเถ้าแก่ดำรงค์หุ้นส่วนหวยคนหนึ่งของเถ้าแก่เหลียงนั่นเอง
เมือง แก้วและลูกๆต่างทยอยเข้าไปก้มกราบเจ้าของบ้านทั้งสอง ไม่เว้นแม้แจ๋วสาวน้อยน้องสาวของชัย
...การฝากครอบครัวของเมืองให้เข้าทำงาน ลุงแสงได้โทรฯคุยกับตัวเถ้าแก่และเจ๊เรียบร้อยแล้วซึ่งก็ตกลง"รับ"ไว้แน่ๆแล้ว... ลุงผู้เอื้ออารีจึงไม่จำเป็นต้องไปเอง
แว่วเสียงเพลงอันไพเราะดังมาเข้าหูแว่วๆ จากทางโค้งก่อนขึ้นสะพานข้ามคลอง ...ชั่วอึดใจก็โผล่พ้นให้เห็นขบวนรถหาเสียงของเบอร์สอง ...เห็นเด็กวัยรุ่นหญิงชายราวๆยี่สิบคน ที่มีหน้าที่แจกแผ่นใบปลิวแสดงสรรพคุณของตัวส.ส.และเบอร์ ...ออกเดินเป็นแถวสองฟากถนนนำหน้ารถ...
....พึ่คนนี้ นั้นมีแต่ให้ เจ้าไฉนไม่เคยให้พี่ อยากได้อะไรหาให้ทันที.....
เมืองอมยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาชอบฟังเพลงนี้มาก ...ชอบประโยคที่ว่า "...มีแต่ให้..." ...ให้พี่น้องประชาชน ให้ชาวบ้านได้มีกินมีใช้ ...ขอแค่ไม่อัตคัดขัดสนจนเกินไป... ไม่ได้เรียกร้องอะไรที่มันมากไปกว่านี้เลย...
ชายผอมๆดำๆยังอมยิ้มน้อยๆ ขณะก้าวเท้าขึ้นกระบะหลังไปนั่งคู่กับแก้ว ...เด็กๆพากันนั่งเบียดอยู่ข้างๆอาชัย
ไร่รุ่งเรืองกิจการอยู่ห่างจากบ้านของลุงแสงราวสี่ห้ากิโลเมตร รถวิ่งคลานหลบหลุมบ่อ ...บ่อที่ชัยเห็นมันมาตั้งแต่เรียนชั้นประถม ...และก็คงจะเห็น ...เห็นมันเป็นยังงี้ต่อไปอีก... ปิคอัพวิ่งคลานมาสักพักก็ถึงประตูเข้าไร่.. ประตูทำด้วยต้นไม้ใหญ่ตัดทอนให้พอดีเป็นเสาสองข้าง ด้านบนคือป้ายชื่อไร่ ที่ทำมาจากแผ่นไม้ใหญ่เช่นกัน เหนือป้ายทำเป็นซุ้มกันแดดกันฝน มองดูแล้วสวยงามอลังการ!
บ้านของเถ้าแก่ย้งไม่ใหญ่โตมากนัก เป็นตึกสองชั้นทาสีเหลืองอ่อน ชั้นล่างหน้าตึกต่อขยายเป็นเพิงออกมาทำเป็นร้านค้าให้ลูกสาวขายของชำ ..ชัยหักหัวเลี้ยว ตรงไปจอดที่ลานกว้างหน้าตึก
เปิดประตูก้าวลงเอ่ยกล่าวสวัสดีลุงพูน หัวหน้าลูกไ่ร่ ซึ่งชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับพ่อของเขายืนคอยรับอยู่ก่อนแล้ว
...ทักทายกันคำสองคำ ลุงพูนก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกนำรถกระบะไปยังเรือนพักคนงาน ...ที่เห็นหลังคาอยู่รอบๆรั้วบ้านของเถ้าแก่ย้งนั่นเอง
...มันเงียบเหงาเหมือนร้าง มีหมาผอมๆนอนขดอยู่ใต้ถุนตามเรือนพักสองสามตัว กับคนแก่ที่ไม่อาจทำงานหนักได้อีก นั่งหงอยเหงาอยู่สองคน ...เด็กชายสี่คนกำลังนั่งเล่นดินดอนตามยถากรรมใต้ถุนเรือนพักหลังแรก.. บางคนมีแต่ตัวล่อนจ้อน เด็กสองคนสวมเสื้อผ้าเก่าขาดแทบจะหุ้มเนื้อหนังไม่มิด.. คนแก่เพียงเหลือบแลดูรถที่ค่อยๆคลานไปยังเรือนพักหลังสุดท้าย.. เด็กๆไม่แม้แต่จะแค่เหลือบตามอง
ลุงพูนบอกเมืองว่า เถ้าแก่ไปอำเภอท่าชนะ ไปทำธุระให้เถ้าแก่เหลียง.. เขาสั่งไว้ว่า ...ถ้าเราขาดเหลืออะไร ก็ให้ไปเบิกก่อนได้ที่ร้านค้าของเถ้าแก่นั่นแหละ... มีทุกอย่าง ..เมืองและแก้วยกมือไหว้ ...ก่อนหันขึ้นขนข้าวของลงจากกระบะเข้าห้องพัก..ที่เก่าๆ โทรมๆอยู่ตรงหน้า
ภาพโดย ผดุง แสงแก้ว
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
