4 ต.ค. 2021 เวลา 04:09 • หนังสือ
Tefa Mamus Adicson
EP. 10 พวกเขา พวกเรา เท่ากัน
Rose.    :.    คนรุ่นแล้วรุ่นเล่าในตระกูลของเราและวงศ์ญาติตระกูลข้างเคียง ที่ปู่ของปู่ของปู่ได้รวบรวมให้มาพบกันที่นี่ เพื่อที่จะได้รับโอกาสที่สอง มีหลายคนอยู่นะ ที่ไม่ผ่านเกณฑ์
Tom.    :.    แล้วเรามีญาติคนอื่นอยู่อีกมั้ย
Rose.    :.    ถ้าที่นี่ ตระกูลเราก็มีแค่นี้แหละ ส่วนใหญ่ตระกูลเราอยู่ที่เมือง Miano Saman Shoroki อยู่ใต้แผ่นดินอเมริกา
Tom.    :.    ยังมีเมืองแบบนี้อยู่หลายที่เลยเหรอครับ
Rose.    :.    มีอยู่ทั่วโลกนั่นแหละ แต่ไม่มีเส้นทางเชื่อมต่อ
Tom.    :.    อ้าว.. แล้วแม่กับพ่อมานี่ได้ไง
Rose.    :.    ก็ไม่รู้สินะ เราก็แค่แจ้งความจำนงค์ว่าจะมาทำไม มาทำอะไร ถ้าพวกเขาพิจารณาแล้วว่าผ่าน มาได้ เขาก็จะทำเรื่องเดินทางให้ ไม่มีการขนย้ายอะไรทั้งนั้น มาแต่ตัว แล้วก็เริ่มสร้างเอาใหม่ พวกเขาพาเราเข้าไปในห้องเดินทาง ให้เรานอนใน capsule รู้สึกว่าหลับไปแป๊บเดียวเองนะ แม่จำได้ พอตื่นขึ้นมา มองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นมีอะไรแตกต่าง แต่พอพวกเขาพาแม่กับพ่อออกมาภายนอก กลับกลายเป็นว่า เรามาถึงแล้ว
Tom ทำหน้าตาอึ้งประหลาดใจ และคิดในใจว่า "ต้องเป็นเครื่องย้ายสะสารเหมือนหนัง ไอ้แมลงวันแน่ๆ
Rose.    :.    (โทรจิต) แม่ก็คิดคล้ายๆ กับลูกนั่นแหละ แต่พวกเขาบอกว่า ไม่ใช่ แล้วก็ไม่บอกด้วยนะว่ายังไง บอกแค่ว่า การเดินทางนี้เป็นความลับ
Tom.    :.    แม่ทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอะ (สีหน้าประหลาดใจ)
Rose.    :.    เดี๋ยวลูกอยู่ไป ลูกก็จะรู้เองแหละ ว่าลูกทำอะไรได้บ้าง (ยิ้ม) ขนาดแม่ไม้ประสีประสาเรื่องหาความรู้และฝึกฝน แม่ยังทำได้ตั้งหลายอย่าง
Rose พูดไปก็สร้างแสงไฟเล็กๆ ออกจากฝ่ามือยื่นให้ Tom ดูใกล้ๆ
Tom.    :.     อย่าบอกนะแม่ พระเจ้า ชอบให้มนุษย์เล่นกลน่ะ (ขำๆ แต่ก็แบ่งรับแบ่งสู้ในใจ 50/50
Rose.    :.    ลูกยังคิดว่าแม่เล่นกลอยู่อีกเรอะ ช่างเหอะ ตอนแม่มาแรกๆ แม่ก็คิดแบบลูกเหมือนกันนี่แหละ … แม่กับพ่อเคยได้คุยกับระดับผู้นำคนนึง โดยบังเอิญน่ะ 'พวกเขาไม่ใช่พระเจ้าหรอก พระเจ้าไม่มีจริง" เขายังบอกอีกว่า "พวกเขา พวกเรา เท่ากัน ไม่ต้องมาเคารพยกยอพวกเขาเป็นพระเจ้า พระเจ้าน่ะ มีแต่ของมนุษย์เท่านั้นแหละ" งงมั๊ย Tom .. นั่นดิ แม่ยังงงมาถึงทุกวันนี้ 5555
Tom ก็หัวเราะแหะๆ ตามแม่ไปด้วย
Rose.    :.    นั่นสินะ.. เข้าเรื่องของ Tom ดีกว่า แม่มัวแต่โม้อยู่ตั้งนาน
Rose ยิ้มแล้วทำตาเบิกกว้างมองไปที่ Tom
Tom.    :.    อะไรเหรอแม่ ..
Rose.    :.     พรุ่งนี้ ลูกต้องไปปฐมนิเทศที่หอประชุมโรงพยาบาลอีกครั้ง แม่ถึงต้องมาติว Tom คร่าวๆ ไปก่อน เดี๋ยวลูกจะงง จับต้นชนปลายไม่ถูก (น้ำเสียงเน้นจริงจัง)
Tom.    :.    ยังกะเข้าโรงเรียนเด็กเล็กเลยแม่ 555
Rose.    :.    (จริงจัง) ใช่ๆ เป็นแบบนั้นเลยลูก ที่นี่และทุกเมืองก็เหมือนโรงเรียน แต่ต้องหาเรียนกันเอาเอง สอบเอาเอง ผ่านหรือไม่ผ่านอยู่ที่พวกเขา ไม่มีห้องสอบ ไม่มีคนตรวจข้อสอบ งงอีกแล้วมั๊ยลูก … มีเวลา 1 ปี นับตั้งแต่วันแรกที่มาที่นี่ ฉะนั้น เราจะขาดทุนไป 3 วันกันทุกคน ผ่านก็ได้อยู่ต่อ และอาจได้พัฒนาระดับชั้น ให้ได้รับสิทธิพิเศษอื่นๆ อย่างพ่อของลูกน่ะ .. มีไม่กี่คนหรอกนะ ที่ย้ายเมืองได้ แล้วก็มีไม่กี่คนอีกเช่นกัน ที่ได้ติดตามข่าวคราวคนบนโลกและไปรอรับได้น่ะ พ่อของลูกเขาเก่งมากนะ … แต่แม่ว่า ลูกเก่งกว่า 555
Rose ใช้สองมือดึงแก้ม Tom แล้วยิ้มเล็กยิ้มใหญ่ เล่นกับ Tom เหมือนอย่างกับเด็กน้อย
Tom.    :.    555อะไรของแม่อะ ผมแก่แล้วนะ 555 (เขิล)
Rose.    :.    ลูกแม่ก็เป็นลูกแม่วันยันย่ำแหละ แม่ดีใจนะ ที่มีที่นี่ พ่อของพ่อเขามารับพ่อ แล้วก็รอวันมารับแม่… แม่รู้ทันทีเลยว่า แม่จะได้เจอลูกอีก แม่คิดถึงลูกเหลือเกิน (น้ำตาปริ่มสวมกอด Tom)
Tom.    :.    ไม่เอาน่าแม่ ผมอยู่นี่แล้วไง ผมก็คิดถึง แม่กับพ่อ เหมือนกันนะ (เขิล แต่ก็สวมกอดแม่กลับ)
ทั้งสองแม่ลูก สวมกอดกันอยู่พักนึง Rose หอมแก้ม Tom แล้วผละตัวออก ยิ้มทั้งน้ำตาปริ่มๆ
Rose.    :.     แต่คงคิดถึงไม่เท่าเจ้า เล็ก ล่ะมั้ง
ทั้งสองแม่ลูกมองหน้ากันแล้วพากันหัวเราะกันใหญ่
Rose.    :.    แป๊บนะลูก
Rose ผละตัวเดินไปหาอะไรบางอย่างในตู้เก็บเอกสารในห้องรับแขก แป๊บเดียว Rose ก็เดินกลับมาที่ Tom พร้อมกระเป๋าคาดเอวสีเทา 1 ใบ
Rose     :.    กระเป๋านี้ ลูกจะใช้หรือไม่ใช้ก็แล้วแต่ .. กระเป๋าคาดเอวทรงโบราณสีเทาๆ มอๆ พอของลูกเขาก็ใช้นะ แรกๆ น่ะ แต่ของสำคัญมีอย่างเดียวในกระเป๋า
Rose ล้วงกระเป๋านั่นแล้วหยิบบัตรใบนึงออกมา Tom ก็มองตามแล้วคิดในใจว่า บัตรประชาชน Rose ยิ้ม
Rose.    :.    (โทรจิต) ประมาณนั้นแหละลูก (พูด) แต่สำคัญยิ่งกว่าตรง ห้ามหาย ห้ามมีเกิน 2 ใบ ถ้าหายต้องรีบแจ้งภายใน 24 ชม. ในบัตรนี้มีข้อมูลทุกอย่างของลูก ทั้งบนโลกและที่นี่ แล้วก็เป็นบัตร ATM ด้วย ลูกมีเงินเริ่มต้นในบัตรนี้ 30,000 tef…. tef คือสกุลเงินของที่นี่ ลูกต้องบริหารดีดี ถ้าเงินเป็น 0 ลูกจะหมดโอกาสไปต่อ ลูกต้องทำงานหาเงินให้มากๆ เข้าไว้ อย่างการที่แม่กับพ่อย้ายมาอยู่ที่นี่ต้องใช้เงินมาก การเฝ้าติดตามคนบนโลกต้องใช้เงินมาก การไปรอรับต้องใช้เงินมากเช่นกัน พ่อของ Tom เก่งมาก เขาหาเงินได้เยอะโดยไม่ต้องพึ่งคนอื่นเลย แม่ว่า Tom ทำได้อยู่แล้ว
Rose พูดไปก็นึกภาพเก่าๆ ของ Tom ตอนยังเป็นเด็กตัวน้อย ที่จะเล่น จะทำอะไร ก็ดูจริงจังไปหมด และอยู่เหนือเพื่อนคนอื่นเสมอ Rose พลันอมยิ้มอีกครั้ง
Rose.    :     (โทรจิต) แม่รักลูกนะ
Tom.    :     แหมแม่ …. แม่พูดเถอะ ผมงงไปหมดแล้ว เดี๋ยวพูดเดี๋ยวมาในสมอง 55555
ทั้งแม่และลูกหัวเราะกันยกใหญ่
Rose.    :     จริงจังนะลูก
Tom.    :     เรื่องไหนล่ะแม่
Rose.    :     ก็ทั้งเรื่องความเป็นอยู่ของลูกที่นี่ แล้วก็เรื่องแม่รักลูกน่ะ
Rose พูดจบ ทั้งสองก็หัวเราะกันอีกแล้ว สองแม่ลูกก็เดินคุยกันไปทั่วบ้านและรอบๆ บ้านจนเวลาเย็น เล็ก แฟนของ Tom กลับจากที่ทำงาน ก็รีบวิ่งมาหา Tom แล้วสวมกอดและจูบ Tom ยกใหญ่ จน Tom เขินแม่
Rose.    :     (กระแอม) เกรงใจแม่มั่งนะ
ทั้งสามก็หัวเราะกันอีกแล้ว ดูช่างเป็นครอบครัวที่อบอุ่น
น้องเล็ก     :     แม่ก็ … ก็หนูคิดถึง Tom นี่คะ
Rose.    :     อ้!!!...ไม่ต้องรอพ่อเขาหรอกนะวันนี้ พ่อไม่กลับบ้าน งานของพ่อเขาเวลาไม่แน่นอน  บางทีเป็นอาทิตย์เลยไม่กลับบ้าน
Tom.    :     พ่อทำงานอะไรเหรอแม่
Rose.    :     ไว้พ่อมา ไปถามพ่อเอาเองเถอะ อธิบายไม่ถูก ดูจะคล้ายๆ งานราชการทหารบนโลกอะนะ แต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียว ไว้คุยกับพ่อเขาเองแล้วกันนะ
น้องเล็ก     :     (กระเซ้า) เดี๋ยววันนี้หนูขอโชว์ฝีมือทำอาหารนะแม่
Rose.    :     ได้สิลูก
ทั้ง 3 คนก็กลับเข้าบ้านไปช่วยกันทำอาหารกันอย่างมีความสุข
กล่าวถึงฝ่าย ออง โม หนุ่มพม่าที่รักสันโดษ ชอบไปไหนมาไหนคนเดียว ด้วยอาการ ขรึม เคร่ง ตลอดเวลา คืนนี้ก็เช่นกัน ออง โม ยังไม่กลับห้องเลย ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เดินเล่นเตร็ดเตร่เรื่อยเปื่อย หิวก็หยุดกิน ทั้ง อาหาร เบียร์ บุหรี่ เริ่มใช้เงินเป็นแล้ว ง่วงก็นอนตามต้นไม้ ตามป่าที่อยู่สลับกับตึก อาคาร แต่คืนนี้ต้องหาที่พักจริงๆ แล้ว เพราะ ออง โม ยังไม่ได้อาบน้ำเลย ชุดเดิมมา 3 วันแล้ว
พรุ่งนี้จะเป็นวันนัดประชุมชี้แจง ซึ่ง ออง โม รู้สถานที่อยู่แล้ว ก็เลยไปหาโรงแรมที่พักใกล้ๆ เป็นโรงแรมเล็กๆ ไม่หรูหรา ออกจะดูโทรมๆ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อใหม่ แล้วเตรียมชุดที่จะใส่พรุ่งนี้ไว้ที่เก้าอี้ปลายเตียง “ปฐมนิเทศ เหรอะ .. พรุ่งนี้เจอกัน” ออง โม พูดกับตัวเอง แล้วหลังจากนั้นก็ร้องไห้เสียงดังนอนกอดหมอนมาซุกที่หน้าอกแล้วเอาหน้าจุ้มหมอนนอนคุดคู้ ร้องไห้เสียงดังใส่หมอนช่วยเก็บเสียงเพราะมันดึกมากแล้ว ไม่อยากให้เสียงไปรบกวนใคร ความทุกข์อะไรกันเล่าที่กำลังเกาะกินใจของ ออง โม อยู่
………โปรดติดตามตอนต่อไป……..

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา