⛔️อุทาหรณ์⛔️ เหตุการณ์เฉียดตายของเด็ก ป.5 เมื่อ 48 ปี ก่อน
เช้ามืดวันหนึ่ง ของปี 2516 ขณะที่ผู้เขียนกำลังเรียนอยู่ชั้น ป.5 โรงเรียนสามัญวัดพลับพลาชัย
บ้านผู้เขียนอยู่ ซวง ล้วง ตัก หลัก เอ๋า 萱銮噠叻后 Xuān luán dā lè hòu หรือหลังตลาดสวนหลวง ปทุมวัน จะมาเรียน ส.พ.ช. ซึ่งอยู่ถนนไมตรีจิตต์ ใกล้ โหง่ว กั๊ก เท้า 五角头 Wǔjiǎo tóu หรือห้าแยกพลับพลาไชย ด้วยรถเมล์โกโก้(ศิริมิตร) สาย 55 เพียงต่อเดียว แต่รอค่อนข้างนาน กับเดินมาหน้าตลาด เพื่อออกทางถนนบรรทัดทอง แล้วนั่ง สาย 11,73 มาลงป้ายก่อนแยก พัง ซู่ อ่วง 攀素旺 Pān sù wàng หรือสะพานสว่าง แล้วต่อสาย 21 มาโรงเรียน
ปกติผู้เขียนจะเป็นคนตื่นเช้ามาก จืงออกจากบ้านแต่เช้ามืด วันนั้นไม่อยากรอรถสาย 55 ซึ่งมีน้อยและรอนาน
จึงเดินทะลุออกหน้าตลาด เดินต่อเข้าซอยออกถนนบรรทัดทอง เนื่องจากมีทางเลือกถึง 2 สาย คือรถเมล์ขาวสาย 11 (มักกะสัน-สะพานพุทธ) และ 73 (ดินแดง - สะพานพุทธ) เพื่อต่อรถอีกทอดหนึ่งที่ป้ายหน้าโรงเรียนยาสูบ(ศาลแรงงานในปัจจุบัน) สาย 21(จุฬา - บางปะกอก) คือสายที่จะไปต่อเพราะผ่านหน้าวัดพลับพลาชัย สมัยก่อนรถเมล์มีประตูหน้า-หลัง และไม่ได้ปิดประตูเหมือนสมัยนี้ รอไม่นานสาย 11 ก็มา นั่งเพียงแค่ 3 ป้ายเท่านั้น
พอรถสาย 11 ที่ผู้เขียนนั่งออกจากป้ายสุดท้ายของถนนบรรทัดทอง ซึ่งเป็นป้ายที่ 2 ก่อนถึงไฟเขียวไฟแดงแยก อึ่ง กิ-อ๊อ 黄桥 Huáng qiáo หรือสะพานเหลือง ผู้เขียนรีบลุกขึ้นยืนด้วยท่าเตรียมตัวลง มือซ้ายถือกระเป๋า มือขวาจับราว ด้วยที่นั่งเบาะแถวยาวด้านหน้า แต่รถขับเร็วเนื่องจากยังเช้ามืดและเพื่อให้พ้นไฟแดง กอปรกับต้องเลี้ยวขวาที่แยกสะพานเหลือง พอช่วงที่คนขับหักรถเลี้ยว ทำให้ผู้เขียนซึ่งตัวเล็ก เซตามแรงเหวี่ยงของตัวรถจนเกือบตกจากประตูหน้า
แต่ใช้มือทั้ง 2 จับราวได้ทัน โดยสัญชาตญาณจำต้องปล่อยมือข้างที่ถือกระเป๋านักเรียน เพื่อมาคว้าจับราวข้างประตู ทำให้กระเป๋าเรียนถูกเหวี่ยงร่วงจากรถ ถ้าไม่ตัดสินใจปล่อยมือจากกระเป๋า คงต้องหล่นจากรถทั้งคนทั้งกระเป๋าแน่ ผู้เขียนใจหายวูบ และตกใจจนหน้าซีดเผือด พอรถจอดป้าย จึงรีบกระหืดกระหอบ วิ่งย้อนกลับมาทางแยกสะพานเหลือง จุดเกิดเหตุที่กระเป๋านักเรียนร่วงลงไป สายตากวาดไล่ไปตามทาง ไฟถนนยังเปิดอยู่เพราะตอนนั้นยังเช้ามืด
ทันใดนั้น!!ก็มีรถเมล์เปิดไฟหน้าสว่างจ้ามาแต่ไกล ค่อยๆขับมาช้าๆโดยมี พกส.หรือกระเป๋ารถ โหนตรงประตูหน้า มือนึงถือกระเป๋านักเรียนกวัดแกว่งไปมา สายตาสอดส่องหาเจ้าของ พอเห็นผู้เขียนวิ่งกระหืดกระหอบอยู่ข้างถนน จึงตะโกนถามมาว่า " หนูๆกระเป๋าของหนูหรือเปล่า " ผู้เขียนดีใจมากทั้งที่หน้าตายังคงตื่นตระหนกยู่ รีบวิ่งไปหาและขึ้นรถคันนั้นเพราะเป็นสาย 21 ที่จะไปต่อพอดี เชื่อมั้ยว่าพอขึ้นไปนั่งบนรถ กลับกอดกระเป๋าเรียนนิ่งเป็นใบ้เลย ไม่ได้ขอบคุณพี่กระเป๋ารถท่านนั้นสักคำ เนื่องจากยังอยู่ในอาการตกใจจากเหตุการณ์เฉียดตายมาหยกๆ แถมพี่เขายังไม่เก็บค่าโดยสารอีกด้วย ตอนนั้นปี 2516 ค่ารถ 50 สต.
เป็นความทรงจำที่ประทับใจกับความเอื้ออาทร ไม่ดูดายของกระเป๋ารถและคนขับรถเมล์สาย 21 ซึ่งตอนนั้นยังเป็นของเอกชนอยู่ ที่ช่างสังเกตและไม่ละเลยกับกระเป๋านักเรียนหรือสิ่งของที่ตกหล่นอยู่บนพื้นทาง ขอบคุณจากใจจริงๆครับ จาก ด.ช.เกียรติศักดิ์ อายุ 12 ปี ขณะเรียน ป.5/2 โรงเรียนสามัญวัดพลับพลาชัย
หาภาพ สาย 21 ในวันนั้นไม่เจอ เลยขออนุญาตนำภาพรถรุ่นเดียวกันแต่เป็นสายอื่นมาเปรียบเทียบให้พอเห็นภาพ
เครดิตภาพประกอบจาก rotmaethai.com
- 9
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
