วัยที่น่าสงสาร (ที่สุด)
หลายคนคงคิดว่าผมจะชวนคุยเรื่องของคนวัยเกษียณ ที่นับจากเดือนกันยายนเป็นต้นไป คนที่รับราชการ รัฐวิสาหกิจ ที่อายุครบเกณฑ์เป็นวัยเกษียณ ได้ออกจากที่ทำงานมานั่งกิน ๆ นอนๆ อยู่ที่บ้าน
เปล่าครับ!! ไม่ได้พูดถึงวัยเกษียณหรอก แต่วัยที่ผมคิดว่าน่าสงสารที่สุด กลับเป็นวัยกลางคน หรือกลุ่มคนที่มีอายุระหว่าง 40-50 ปีครับ ที่ผมว่าน่าเห็นใจ … เพราะอะไร
คนวัยกลางคนนี่ มันกลางไปหมดล่ะ
กลางเก่ากลางใหม่ ผ่านชีวิตอนาล็อกจนมาอยู่ในยุคดิจิทัล
เป็น sandwich generation มีครอบครัว (ลูกเมีย/ลูกสามี) และก็ยังมีพ่อแม่ต้องดูแล อยู่ตรงกลางของคนสองวัย ที่มีความคิด การกระทำที่แตกต่างกัน โดยมีเรานี่แหละเป็นตัวเชื่อมประสาน
เป็นคนตรงกลางในที่ทำงาน ที่มีทั้งคนลูกน้องและคนเจ้านาย
เป็นคนวัยที่มีภาระรับผิดชอบและก่อหนี้ครบทุกประเภทที่มี ไม่ว่าจะเป็นหนี้บ้าน หนี้รถ หนี้บัตร
เคยอ่านพบในรายงานของเครดิตบูโร เคยทำรายงานว่า คนในวัยเริ่มต้นทำงาน มักจะเป็นหนี้บัตรมากที่สุด ในขณะที่วัยกลางคน สะสมหนี้ครบทุกประเภท จากความรับผิดชอบ
คนในวัยนี้ ผมจึงถือว่าเป็นวัย “สาหัส” ที่สุด ในความเป็นตัวเอง การปรับตัวให้เข้ากับชีวิตสมัยใหม่ ทั้งที่เคยชินกับระบบแบบเดิม ๆ จนเป็นนิสัย
วันหนึ่งโลกก็พบกับคำว่า “Disruption” แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป วันนี้ต้องพึ่งการสื่อสารแบบ online ไปหมด จนวันหนึ่งค้นพบกับตัวเองว่า ถ้าต้องลืมระหว่างกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือ (ถ้าเลือกได้” ผมเลือกจะลืมอะไรก่อนออกจากบ้าน!!)
ยิ่งหากยังอยู่ในวัยทำงาน อายุอานามขนาดนี้ มีทั้งลูกน้องและเจ้านาย ถ้าลูกน้องเป็นรุ่นเล็กเจ้านายเป็นรุ่นใหญ่ล่ะ ก็ต้องทำงานแบบหนึ่ง แต่ถ้า .. ทั้งรุ่นเล็กและรุ่นใหญ่เป็นรุ่นใหม่ทั้งคู่ คุณ . .จะทำงานอย่างไรไม่ให้ถูกทิ้ง … (เฮ้อ..)
ผมเชื่อว่าเมื่อเริ่มทำงานไปสักพัก แล้วเริ่มต้นมีครอบครัว หลายคนเริ่มวางแผนการเงินแล้วล่ะ กี่ปีจะมีลูก ลูกจะเรียนอะไรที่ไหน ตัวเองจะมีบ้านหรือคอนโด จะอยู่กับครอบครัวหรือแยกบ้านออกมาอยู่เอง สุดท้ายจะทำงานสักกี่ปี แล้วจะออกมาหาอะไรทำเอง หรือจะเกษียณด้วยวัยเท่าไร จะมีเงินเหลือสักเท่าไร .. ครับ .. เชื่อว่าหลายคนคิดแล้ว หลายคนวางแผน
ความเป็น sandwich generation มันไม่ได้ให้เราคิดแบบไม่ละเอียดรอบคอบได้แล้ว หากตัวเองหาเลี้ยงคนเดียวทั้งบ้านยิ่งไม่รอบคอบไม่ได้เลย หากสองคนกับภรรยาหรือสามีอาจจะช่วยได้มากกว่า
อุปสรรคสำคัญของการสร้างเงินออม ผมเชื่อว่าทุกคนตอบได้หมด “หนี้” ครับ คือ อุปสรรคสำคัญที่ทำให้เราวางแผนไม่ได้เลย เพราะลำพังแค่การกินอยู่ไม่เท่าไรหรอกครับ มีน้อยกินน้อย มีมากกินน้อย ยังทำได้ แต่หากมีหนี้เข้ามาเกี่ยวข้อง โดยเฉพาะหนี้จากการบริโภค ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นหนี้ที่ไม่มีอะไรค้ำประกัน ดอกเบี้ยจึงค่อนข้างสูง ตัวนี้แหละอุปสรรคสำคัญ
ตอนสถานการณ์ปกติ ก็ไม่เท่าไร หาเดือนชนเดือน จ่ายขั้นต่ำ ก็ยังพอถู ๆ ไถ ๆ ไปได้ แต่หากในสถานการณ์ตอนนี้ ที่มีทั้งโรคระบาด การทำธุรกิจประสบปัญหา (ก็จากผลพวงของโรคระบาดบวกกับปัญหาเดิม เลยทำให้หนักขึ้น) การแก้ปัญหาหนี้ จึงกลายเป็นภาระแห่งเรา (ที่ไม่ใช่แค่วาระแห่งชาติ) ที่ต้องดำเนินการ แต่คุณต้องไม่ลืมน่ะว่า การเกิดปัญหาหนี้ จนนำไปสู่การแก้ไข ไม่ได้แปลว่าปัญหาจบ แค่ทำให้เรามีทางออก ทางรอด แต่ปัญหายังอยู่ครับ
ผมคงไม่กล้าพูดหรอกว่า ทุกคนรู้ว่าปัญหาหนี้เกิดจากอะไร แล้วทำไมต้องสร้างหนี้ ประโยคที่มักจะถูกหยิบยกมาพูดอยู่บ่อย ๆ ว่า “ของมันต้องมี” คือ ต้นเหตุ ก็ผมไม่ใช่คุณ และคุณก็ไม่ใช่ผม “ของมันต้องมี” ของคุณอาจะเป็นของที่ต้องมีจริง ๆ ก็ได้ ผมคงได้แต่บอกว่า การไม่มีหนี้ (ประเภทดอกเบี้ยสูงๆ น่ากลัวที่สุด) คือ ลาภอันประเสริฐ
คุณอาจจะก่อหนี้ได้ภายในเวลาไม่กี่วินาที (เพิ่งเห็นข่าว “ไทย” โอนเงินไวเป็นอันดับ 4 ของโลก” ด้วยจำนวนการทำธุรกรรมมากถึง 5,200 ล้านรายการ คุณไม่ใช่คนเดียวหรอก!!) แต่ความรับผิดชอบกินเวลาเป็นปี คุณต้องเลือกล่ะครับ “ของมันต้องมี” เป็นเหตุผลหรือข้ออ้างของคุณ
หลายครั้ง ผมเองก็เองก็ก่อหนี้ด้วยคิดว่า “มันจำเป็น” จึงมีปัญหาหนี้ที่ต้องใช้เวลาหลายปีทีเดียวล่ะ กว่าจะเริ่มต้นสำหรับอนาคต ผมถึงไม่อยากให้ใครมามีสภาพแบบเดียวกับผม
ติดตามสตอรี่ดี ๆ จาก The Story Thailand ได้ตามช่องทางเหล่านี้
Website: www.thestorythailand.com
Facebook: facebook.com/TheStoryThailand
Instagram:
Twitter: twitter.com/TheStoryThai
Youtube: youtube.com/TheStoryThailand
Blockdit: blockdit.com/TheStoryThailand
#TheStoryThailand #เดอะสตอรี่ไทยแลนด์ #สตอรี่ดีๆ
- 46
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
