ตอนม.1 เข้ารร.ใหม่ปุ๊บโดนเพื่อนสนิทที่เรียนเก่งรวมกลุ่มกับเพื่อนใหม่บูลี่ เพราะแค่มีรุ่นพี่มาจีบเราทุกวัน(ขาประจำเป็นแก๊งพี่ผญ.) เพื่อนใหม่เลยไม่ชอบเลยยุเพื่อนๆเราให้เกลียดเรา นางห้ามไม่ให้ใครคุยกับเรา ไม่งั้นก็จะโดนบูลี่ อยู่ในห้องเรียนก็จะคอยแกล้งเรา เอาหนามมาใส่รองเท้า,เอาหมากฝรั่งแปะเก้าอี้,ฉีกสมุดหนังสือเรียน แอบดึงผมแอบหยิกแล้วทำเป็นไม่ได้ทำ พยายามด่าว่าปมด้อยเรื่องพ่อแม่เรา น่ารำคาญใจมาก
แบบคนในห้องก็เห็นแต่ไม่กล้าเข้ามายุ่ง และเราก็ไม่สู้เพราะกลุ่มนี้สนิทกันมาตั้งแต่ประถมเลย บ้านใกล้กันหมด ตอนนั้นเรารักพวกนางมากเลยเสียใจเสียความรู้สึกมาก ได้แต่แอบร้องไห้ตลอดหวังว่าสักวันจะกลับมาดีกันได้ แต่ไม่เลย ยิ่งพวกรุ่นพี่มาให้ความสนใจเรายิ่งเดือดร้อน เราพยายามถามว่าเป็นแบบนี้ได้ยัง และทำยังไงเราจะคืนดีกันได้ นางบอกเหตุผลตอนนั้นคือก็แค่เกลียดหน้าเรา555สุดท้ายเราเลยขอย้ายรร.มาอยู่กรุงเทพเอง
ทุกวันนี้ยัง งง ทำไมต้องแคร์พวกนางขนาดนั้นด้วยนะ ตอนเด็กไม่รู้จักการรับมือกับสถานการณ์ตอนนั้นกับความคิดตอนนั้น รู้จักแต่รักและผิดหวังเสียใจอย่างเดียวเลย แต่ก็ต้องขอบคุณที่ทำให้เราได้ไปเลือกสังคมใหม่ คือถ้าย้อนกลับไปได้ก็ย้ายรร.อยู่ดี55ฉันมาไกลมาจากเด็กบ้านนอกคนนึงอ่ะ
*ส่วนตัวคิดว่า การที่ตอนนั้นโดนคนกลุ่มนั้นบูลี่เพราะเค้าพยายามลดทอนคุณค่าในตัวเรา เค้าแค่เด็กมีปมกลุ่มนึง ที่ต้องการไม่ให้คนมาชอบมาสนใจเรา ตัวเขาก็ไม่รู้จักการรับมือกับอารมความคิดตัวเอง ถึงเลือกที่จะปฏิบัติตามที่โดนยุ แยกแยะถูกไม่ถูกไม่ได้ คบคนแบบไหนก็เป็นแบบนั้นที่เค้าว่าคบคนพาลพาลพาไปหาผิด(และมารู้ทีหลังว่าเพื่อนใหม่ที่ยุเพื่อนสนิทเราแม่เขาแอบเป็นเมียน้อยลุงเรา ตอนหลังเขามาเปิดตัว555)
นี่ผ่านไป20ปีละ ไม่ได้เจอกันตั้งแต่วันเราออกมา ไม่เคยลืมนะ แต่ทำเป็นจำไม่ได้ ทุกวันนี้พวกนางก็ไม่เห็นจะประสบผลสำเร็จในชีวิตกันสักคน อโหสิ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
