อั๋นย๊องงงงง 🤟🏻😘 หลายเดือนที่ผ่านมา มาดามมีเหตุทำให้ต้องปรับเปลี่ยนการใช้ชีวิตมากมาย ด้วยสภาพร่างกายที่ไม่เหมือนเดิม ในที่สุดจึงถอยรถเข็นไฟฟ้าบังคับมือมาเมื่อประมาณ 2 สัปดาห์แล้วค่ะ พอเริ่มชินกับมันแล้งก็โอเคนะคะ อาศัยว่าไปในที่ทางที่เหมาะสมก็ดูแลพึ่งพาตัวเองได้ดีเลยค่ะ จะมีก็ตอนยกรถเข็นขึ้นลงรถที่ต้องลำบากอปป้า 🙏🏻
ปัญหาคือ... ประเทศไทยเนี่ย เฉพาะกรุงเทพก่อนก็ได้ ที่ทางที่เหมาะสมมีน้อยมาก ส่วนใหญ่ต้องมีเป็นขั้นหน้าร้านหน้าตึก และไม่มีทางลาด หรือถ้ามีก็ไม่ได้ทำเพื่อให้รถเข็นขึ้นได้จริง เพราะชันเป็นเขาเหลียงซานเลยไรงิค่ะ ⛰️
บางห้างบางตึกมีที่ทางครบ เหมาะสมทุกประการ แต่ห้างมีการวางของต่างๆ รวมถึงยอมให้ร้านค้ายื่นออกมาขวางทางเดิน หรือบางห้างบริหารจัดการทางส่วนกลางได้ดี แต่พอแยกร้าน ก็เหลือแค่ไม่กี่ร้านที่ให้เราขับรถเข็นเข้าไปได้เองโดยไม่รบกวนใคร
เราพบว่า... ถ้าที่ไหนคำนึงเรื่องรถเข็นและบริหารจัดการโดยไม่เบียดบังความสำคัญของการมีรถเข็นอยู่ร่วมสังคมกัน ก็จะใช้ชีวิตสบายมาก ไม่ต้องพึ่งพาคนอื่นเท่าไหร่
Universal design เป็นสิ่งสำคัญมากจริงๆ นะคะ ก่อนหน้านี้มาดามออกแบบตึกอาคารของตัวเองโดยการนึกถึงทางลาดและคนนั่งรถเข็นด้วยความเห็นใจ แต่พอต้องมานั่งรถเข็นจริงๆ พบว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องความสะดวกของคนนั่งและผู้ดูแล (ที่ไม่ต้องคอยยกรถขึ้นลง) แต่มันเป็นเรื่องของการสนับสนุนให้คนรถเข็นสามารถพึ่งพาตัวเองได้ ซึ่งสุดท้าย... มีผลต่อความรู้สึกมีคุณค่าของเขาเลย...
ยิ่งเห็นว่าตัวเองเป็นภาระก็ยิ่งรู้สึกไร้ค่า ในขณะเดียวกัน ยิ่งดูแลพึ่งพาตัวเองได้ ก็ยิ่งมีความเท่าเทียมทางใจมากขึ้นเท่านั้น
มาดามอ่ะ ส่วนใหญ่ยังลุกนั่งพึ่งพาตัวเองได้ยังรู้สึกขนาดนี้... มันคงเป็นเหตุผลที่เราแทบไม่เคยเห็นคนที่ต้องนั่งรถเข็น โดยเฉพาะคนที่ต้องอยู่บนรถเข็น 100% ไปไหนมาไหนอยู่ในสังคมปกติ... ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยาก... แต่เพราะพื้นที่ส่วนใหญ่ไม่ได้ "อนุญาต" ให้เขามาหรือเปล่า...
ที่น่าคิดคือ... รถเข็น👩🏻🦽ไม่ใช่ไลฟ์สไตล์... คนที่นั่งรถเข็นไม่ได้เลือกวิถีชีวิตที่ต้องนั่งรถเข็น... แต่การออกแบบและการบริหารจัดการพื้นที่ๆ คำนึงถึงทุกคน... กลับยังไม่ mandotory และยังเป็นทางเลือกที่เจ้าของอาคารและผู้ประกอบการเลือกได้... แต่เราก็โทษผู้ประกอบการและเจ้าของอาคารไม่ได้หรอก เพราะการนั่งเข็นเป็นประสบการณ์เฉพาะ ที่ถ้าไม่เคยต้องใช้ชีวิตบนนี้ก็ไม่มีทางจะนึกออกเลย
เราเอง... ก่อนหน้านี้ก็เคยมองข้ามเรื่องนี้ไปในหลายครั้งเช่นเดียวกัน
แอบย้อนนึกถึงตอนไปเที่ยวประเทศเบลเยียม และประเทศแถบสแกนดิเนเวียหลายๆ ที่ มาดามเห็นว่าในกลุ่มเพื่อนที่เดินเล่นกันริมถนน มีทั้งคนเดินเท้าและรถเข็นอยู่ปนกันเดินคุยเล่นไปด้วยกันเป็นปกติมาก
ที่บ้านใหม่ซึ่งด้านล่างจะมีกาแฟและอาหาร ชั้น 2 เป็นสตูดิโอและห้องประชุม ชั้น 3 มีห้องพัก ตอนนี้ดีใจมากที่ออกแบบไว้เป็นแนว flat ไร้ขั้นบันไดในชั้นและมีลิฟท์ขึ้นลง เป็นลิฟท์บ้านสำหรับรถเข็นด้วย (ปัจจัยหลายอย่างทำให้ต้องเลือกลิฟท์นี้ตั้งแต่แรก) เพราะตอนนี้พบว่าที่ๆ รองรับคนทุกคนอย่างแท้จริง... ที่ให้ทุกคน hang out ชิลด้วยกันได้จริงๆ... มีน้อย... มาก...
ตอนนี้ที่ต้องทำเพื่มคือทางเข้าออกตึกของรถเข็น ซึ่งดั้งเดิมมีแผนทำอยู่แล้วแค่ว่าตั้งใจจะเก็บไว้ phase II เพราะงบหมด 🤣🤣🤣 ตอนนี้ก็แค่เลื่อนขึ้นมาทำเลย... และต้องติดราวพยุงตัวเพิ่ม เสียดายที่ห้องน้ำเล็กไปนิด คือรถเข็นเข้าได้แต่ไปได้ไม่ถึงตัวโถ และอ่างล้างมือก็สูงไปหน่อย... เลยไม่ถึงกับ wheelchair fully accessible 😅 แต่ก็เรียกได้ว่า super wheelchair friendly คือเป็นมิตรกับรถเข็นมาก และตั้งใจให้สัตว์เลี้ยงเข้าได้ เพื่อการ hang out ของทุกคน 🐺
คิดดี... ทุกอย่างดีงาม... เหลือแค่... เสร็จพร้อมเมื่อไหร่นะ 🤣🤣🤣🤣
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
