เบื่อมาดามหรือยังคะที่พูดถึงละครเรื่องเดิมซ้ำๆ ที่จริงมาดามเองก็แอบรู้สึกว่าตัวเองน่ารำคาญเกินไปมั๊ยที่จะชม Hometown Cha-Cha-Cha มันได้ทุกตอน แต่มันดีแบบ.. ดีอ่ะ..
จริงๆ ใน EP15 นั้นมีหลายจุดดีๆ ให้พูดถึง ทั้งในงาน production และในเรื่องราวของตัวละครมากมาย เช่นเรื่องราวของเด็กจากครอบครัวพ่อแม่หย่าร้างที่พยายามเป็นผู้ใหญ่กว่าตัว ทั้งคนที่แอบรักคนอื่น ทั้ง LGBT ฯลฯ แต่สิ่งที่พีคมากสำหรับมาดามคือเรื่องสภาวะจิตใจของคนอยากฆ่าตัวตาย
นี่คือพูดในฐานะผู้ป่วยซึมเศร้าที่ suicidal เลยนะคะ... ไม่ได้พูดถึงผู้ชายหล่อ หรือเรื่องราวความรักหวานแหววนะ... เพราะมันไปไกลกว่านั้นมาก.. มันดีอ่ะ.. ละครมันมีคุณค่ามากในหลายมิติ..
ในตอนล่าสุดนั้น ละครได้เล่าเรื่องหนักหน่วงของคนที่ suicidal ได้อย่างมีมิติ พอดี และละมุนละม่อม ไม่ดราม่าเกินจริง ไม่ขยี้เรียกน้ำตาเกินเบอร์ แต่กำลังพอดีและถูกต้อง..
บทถูกเขียนได้อย่างเข้าอกเข้าใจ ทั้งเหตุการณ์ ทั้งสิ่งแวดล้อม คำพูด และสภาพจิตใจ ชัดเจนว่าหาข้อมูลมาอย่างดีและถ่ายทอดออกมาได้อย่างเรียบง่ายแต่มีชั้นเชิง
การกำกับก็ทำด้วยความเข้าใจ การทำให้องค์ประกอบทุกอย่าง และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง การแสดงของตัวละครทุกตัว.. ถ่ายทอดได้แบบกำลังพอดี พอดีกับมนุษษย์จริงในตอนที่กำลังเผชิญเหตุการณ์ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นคนที่กำลังเจอเรื่องหนักหน่วงหาทางออกไม่เจอ หรือคนที่อยู่รอบข้าง
ที่สำคัญกว่าการเอาเรื่องคนที่ suicidal มาเล่าอย่างชาญฉลาดและอ่อนโยน คือการที่ละครยัง educate คนดูโดยไม่ให้เสียอรรถรสของละครเลย ทั้งการบอกว่าคำพูดแบบไหนที่ควรพูดผ่านตัวละครของคุณหมอฮเยจิน การกระทำที่ไร้คำพูดแต่บอกว่าใส่ใจของคุณยายกัมรี การช่วยพยุงคนๆ หนึ่งในกลับมารู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าของผู้คนในกงจิน หรือแม้กระทั่งการบอกว่าคนที่ไม่รู้จักเลยก็ยังช่วยเหลือกันได้ เหมือนที่ฮเยจินเจอคนแปลกหน้าที่ท่าทางดูไม่น่าไว้ใจ คือดูป่วย หรือดูเหมือนหมดอาลัยตายอยาก ก็โทรแจ้งหน่วยงานที่ดูแลเรื่องนี้เข้ามาช่วยเหลือ
และแน่นอน ทุกอย่างคงจะถูกถ่ายทอดออกมาอย่างทรงพลังไม่ได้หากขาดการแสดงที่ดี ทุกคนเล่นดีจริงๆ ทั้งพ่อและแม่ของเด็กที่คาแรคเตแร์ต่างกัน ทั้งเพื่อน ทั้งพี่น้อง ยายหลาน และคนรัก... เราชอบที่ฮเยจินซึ่งเป็นนางเอกนั้นเป็นตัวแทนของคนธรรมดาที่ไม่ได้เริ่มจากความเข้าใจ มีรับมือพลาดบ้าง แต่ก็มีความเชื่อใจ มีความหวัง และเป็นคนที่พยายามแม้ในตอนที่อาจไม่ได้เข้าใจสิ่งที่ดูชิกกำลังเผชิญทั้งหมด
ชินมินอาเล่นได้ดีจริงๆ สับสน อ่อนไหว แต่เข้มแข็ง อ่อนโยน และพยายามเข้าอกเข้าใจ
แน่นอน... คิมซอนโฮที่เล่นได้.. ถ่ายทอดได้แบบ... แค่เสียงแผดร้องตอนที่สูญเสียคนที่มีคุณค่าต่อชีวิตไปก็... หรือฉากที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำอะไรไม่ถูก... หรือฉากที่หมดอาลัยตายอยากจนคิดอยากให้ชีวิตมันจบๆ ไป... หรือฉากที่รู้สึกผิดจนไม่รู้จะหาทางชดใช้ยังไง... และฉากที่ใช้คำพูดสร้างกำแพงเพื่อกันพยายามกันคนที่อยากเข้ามาช่วยเหลือออกไปทั้งที่เจ็บปวดแทบตายอยู่ข้างใน...หรือแม้แต่ฉากที่มีคนบอกว่าให้อภัยตัวเองเถอะแต่ยังไม่ค่อยเชื่อ... เล่นดีมากจริงๆ... จนเรามองข้ามความหล่อไม่หล่อหรืออะไรก็ตามที่เป็นเปลือกนอกไปจนหมด.. เราเฝ้ารอการถ่ายทอดที่ทรงพลัง... แล้วเขาก็สามารถทำได้ยิ่งกว่าที่เราคาดหวัง...
เราไม่เคยมี moment แบบนี้ ไม่เคยได้รับประสบการณ์จากการเสพงานแสดงแบบนี้ มันโคตรจริงและโคตร relatable ไม่มีการแสดง แต่ทุกอนูเต็มไปด้วยของจริง... ในฐานะผู้ป่วยซึมเศร้าที่ suicidal เหมือนกัน เรา "รู้สึก" ทุกอย่างที่ดูชิกรู้สึก ในปริมาณเท่านั้น... ในสถานการณ์แบบนั้น... ความรู้สึกที่เราคุ้นเคย... การเคลื่อนไหวที่คุ้นเคย... แววตาที่ว่างเปล่า... ความไม่มั่นใจ... เสียงกรีดร้องหรือเสียงแหบพร่า... ที่ตีแผ่คนที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่... หรือไม่รู้จะหาทางอยู่ต่อไปอย่างไรได้ แต่ก็พยายามรั้งให้ตัวเองมีชีวิตอยู่... เหตุผลของการมีชีวิตรอดต่อมาได้ที่อาจเรียบง่ายกว่าที่ใครจะคาดถึง... ได้อย่างไร้ที่ติ... เล่นโคตรดี... โคตรดี...
กระบวนการเยียวยาของคนที่มีปมหนักๆ มันไม่ใช่แค่การเปลี่ยนวิธีมองโลกและยิ้มรับชีวิต แต่มันคือการหาคุณค่าของตัวเองให้เจอ และในระหว่างการเดินทางนั้น.. ไม่ง่ายเลย.. เพราะมันต้องเผชิญกับบาดแผลที่ทำให้เจ็บปวด... ซึ่งเป็นเรื่องโคตรยาก.. แต่ถ้าเราไม่ยอมมองมัน ไม่เผชิญกับมัน.. ชีวิต.. ก็ไปต่อได้ยาก...
แต่ละครไม่ใช่แค่ตีแผ่เรื่องหนักๆ ก็เขาสัญญากับเราว่าจะ healing ดังนั้นแม้ในตอนที่ตัวละครกำลังเผชิญความหนักหน่วงทางใจอยู่นั้น ก็มีคนรอบข้างที่ยื่นมือเข้ามาด้วยความเรียบง่ายแต่อบอุ่น... ซึ่งเป็นสิ่งที่คนทั่วไป... ต่างก็ทำได้...
เสียดายที่ละครใกล้เดินทางมาถึงตอนจบ เราเคยบอกหลังผ่านไปไม่กี่ตอนว่าละครเรื่องนี้พุ่งทะยานขึ้น All-Time Top 3 ของมาดามเนอะ... แต่หลังจบตอนที่ 15 หลังจากที่ละครได้ตีแผ่เรื่องราวแสนอ่อนไหวที่มีจริงในสังคม แต่ไม่ค่อยมีใครกล้าพูดถึง... ได้อย่างถ่องแท้แต่อ่อนโยน... เรา... โคตรจะรู้สึกว่า... คนทำโคตรเข้าใจ และได้สื่อสารสิ่งที่มีคุณค่ามากๆ กับสังคมโดยไม่ยัดเยียดและน่าชม... และมันคงจะหาเรื่องไหนที่ทำได้ขนาดนี้ได้ยากจริงๆ
The drama speaks to me. It tells my stories in the most realistic and most sincere way - the way no other work from any mainstream media from any countries have ever done before. (ละครคุยกับฉัน มันเล่าเรื่องราวของฉันในแบบที่โคตรสมจริงและโคตรจริงใจ ในแบบที่ไม่มีผลงานชิ้นไหนจากสื่อหลักไม่ว่าจะจากประเทศไหนก็ตามเคยทำมาก่อน)
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
