อาการจมก็คือการอินเข้าไป
เคยเห็นนักแสดงที่อินกับบท แล้วออกไม่ได้ในทันทีไหม การใช้ชีวิตก็เหมือนการเล่นไปตามบทบาท มองให้เห็นว่าการสวมบทบาทสวมหัวโขน มันเป็นแค่บท เราไม่ได้เป็นตัวละครนั้นจริงๆ มันเป็นแค่สมมติ ตอนอยู่กับพ่อแม่ก็เล่นบทลูก อยู่กับเพื่อนก็เป็นเพื่อน อยู่กับลูกก็เป็นพ่อแม่ เราไม่ได้เป็นใครคนใดคนนึงอย่างแท้จริงตลอดเวลา เราจะเล่นบทไหนขึ้นอยู่กับว่าเราอยู่กับใคร
ลองนึกดูสิว่า ตอนเราอยู่คนเดียว เราต้องเล่นบทอะไร..คิดว่าเล่นเป็นตัวเองใช่ไหม?
คำว่า"ตัวเราเอง" ก็ยังเป็นแค่สรรพนามที่สมมติขึ้นนะ
อย่าไปเอาจริงเอาจังกับเรื่องสมมติที่มันไม่จริง
เข้าใจแหละว่ามันไม่ง่ายที่จะคิดได้แบบนั้น..แต่ความจริงมันก็เป็นแบบนั้น
✌️✌️
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
