เมื่อนึกถึงการกลับ ‘บ้าน’
คงจะนึกถึงตัวเองเป็นแรก ๆ ที่ไม่เอาไหน
เมื่อครั้งที่กลับ ก็ต่อเมื่อมีอะไรบางอย่างที่สาหัสสากรรจ์
ไม่เคยนึกถึงการกลับเพื่อพักผ่อน หรือแวะเวียนใด ๆ เลย
ล้มป่วยชรา คือสิ่งที่ข้าราชการของลูกหลานจะโอบรับ
แต่ความเชื่อ ที่ยืนยันถึงความเป็นมนุษย์ ยังคงปักหลักเด่นตระหง่าน
ทางเลือกยังคงมีอยู่เสมอ
โลกมันคงน่าหดหู่และแห้งแล้งเกินไป
ถ้าทุกคนต้องวิ่งบนสายพานของการสอบข้าราชการ เมื่อย่างเข้าสู่เบญจเพส
ไม่รู้สึกเด่นชัด เมื่อถึงคราวอายุเท่านี้มาก่อน
วิถีชีวิต วัฒนธรรม หรือชุดความคิด ไม่สามารถยืนยันของเหตุการณ์ระบาดหนักในสามจังหวัด
ความไม่รู้ของสังคม ไม่ใช่ความผิดทั้งหมด
หมายมั่นปั้นมือ คราวได้กลับบ้านและหอบงาน เมื่อครั้งเลือกตั้ง อบต.ที่จะถึงนี้
เป็นทั้งข้ออ้างให้ตัวเองที่สมบูรณ์ เพื่อกลับไปยังบ้าน
ทั้งที่ว่า ออฟฟิศสนับสนุนให้กลับบ้านตลอดมา
คงไม่ได้กลับในเร็ว ๆ นี้แล้วล่ะ
กลายเป็น ช่วงเวลานี้ เป็นตัวทดสอบตนเองว่า
สิ่งที่เชื่อ มันจะยังมั่นคงแค่ไหน เมื่อตนไม่สามารถกลับบ้านและทำงานตั้งใจลงพื้นที่อย่างที่วาดหวังเอาไว้
การไม่รู้ การหละหลวม การไม่รอบคอบของผู้คน เป็นเรื่องสถาพรที่ว่า ‘มันมีขีดจำกัด’
เมื่อครั้ง ผู้คนหนักแน่นในการป้องกัน พิสูจน์มาหลายครั้งว่าทำได้
แต่นั่นแหละ มนุษย์/ผู้คน มันมีขีดจำกัด
รัฐต่างหาก ดั้นด้นให้ผู้คนต้องรู้ ต้องไม่หละหลวม ต้องไม่รอบคอบอยู่ตลอดสองปี
รัฐไม่สมควรต้องให้ผู้คนถึงขีดจำกัดขนาดนี้
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
