13. ครูทรง ผู้ทรงความดี
คร฿ทรง ครูดนตรีที่เข้าใจเด็ก
ผมมีกัลยาณมิตรที่ดีมากคนหนึ่ง เขาเป็นครูสอนดนตรีสำหรับเด็กๆ เรามารู้จักกันได้เพราะผมพาลูกสาวมาเรียนที่โรงเรียนวรรณสว่างจิต จึงได้พบกับครูท่านนี้ แน่นอนว่าเขาสอนลูกสาวผมด้วย
โดยปกติ ผมเองก็คลุกคลีกับเด็กมาพอสมควร ทำงานค่ายเยาวชนมานาน พอได้เห็นการสอนของเขาแค่ครั้งเดียวก็ดูออกเลยว่าเขาเป็นครูที่รักเด็กมากจริงๆ สังเกตได้จากในขณะที่เขาสอนอยู่ สายตาเขามองเด็กทุกคน หากมีเด็กคนใดเหม่อลอยแล้วครูทรงเห็น เขาไม่เคยทำโทษกับเด็กเลย เขามีวิธีนำพาให้เด็กเข้ามาสู่โลกดนตรีที่สอนอยู่ เช่น ชวนเด็กมาช่วยเคาะเครื่องเข้าจังหวะ วิธีการแบบนี้แหละที่ทำให้เด็กส่วนใหญ่รอคอยครูทรงที่จะมาสอนดนตรีทุกครั้งไป
เรามาพูดคุยและสนิทสนมกันมากขึ้นเมื่อโรงเรียนมีความคิดที่จะจัดตั้งชมรมครอบครัว เพื่อให้พ่อแม่มีบทบาทบางอย่างร่วมกับโรงเรียน ผมเองเป็นนักกิจกรรมอยู่แล้ว จึงกระโดดมาอาสาช่วยเต็มที่ ทำให้ได้คุยกับครูทรงในการจัดกิจกรรมเกี่ยวกับดนตรีเพื่อเด็ก ครอบครัวเรารู้สึกดีกับครูมาก จึงพาลูกสาวไปเรียนเปียโนที่โรงเรียนเล็กๆของเขา จึงได้สนิทกันทั้งครอบครัว เท่านั้นยังไม่พอ ครูทรงยังเป็นคนที่ศึกษาพุทธศาสนาอย่างลึกซึ้ง เคยได้ไปสังเวชนียสถานมาแล้ว เมื่อทราบว่าผมเป้นมัคคุเทศก์นำพาคนไปที่อินเดียบ่อย จึงบอกผมว่ารอไว้ให้ลูกโตอีกสักนิด แล้วจะขอให้ผมพาครอบครัวเขาไปอีกครั้ง
เวลาผ่านมาหลายปีจนผมลืมไปแล้ว แต่วันหนึ่งครูทรงติดต่อมาบอกว่าพร้อมแล้วที่จะไปสังเวชนียสถานกับครอบครัว ขอให้ผมเขียนโปรแกรมและนำพาไป เราไปกันกลุ่มเล็กๆแค่ 5 คนเท่านั้น ใช้เวลาเดินทางทั้งหมด 14 วัน เพื่อให้มีเวลาเต็มอิ่มกับการเดินทางครั้งนี้อย่างเต็มที่
สถานที่ปรินิพพาน กุสินารา
ช่วงเวลาที่เดินทาง ผมได้เห็นตัวตนของครูทรงมากขึ้น ครูทรงไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษมากนัก แต่ก็พยายามจะสื่อสารและเรียนรู้ชีวิตความเป็นอยู่ของคนอินเดีย ผมจึงพาเขาไปสัมผัสกับตลาดพื้นบ้าน อาหารข้างถนนที่เป็นอาหารจานร้อน เพราะดูปลอดภัยกว่า เท่านั้นยังไม่พอ ตกเย็น พอเข้าที่พัก ครูทรงยังเดินมาดูคนขับรถว่าเขากินอะไร (ปกติ คนขับรถในอินเดีย เขาทำกินเองหลังจากเสร็จงานแล้ว) เมื่อคนขับรถชวนกิน ก้มานั่งกินด้วยกัน แม้จะคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่มิตรภาพเต็มเปี่ยม จนมาวันหลังๆ คนขับไปซื้อเนื้อไก่มาเพื่อทำแกงให้กิน ซึ่งปกติคนขับกินแต่อาหารมังสวิรัติ เห็นได้เลยว่าการเอาใจใส่ต่อกันและกันทำให้เกิดมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่
กินอาหารร้านเล็กๆ มาที่นี่ก็ต้องชิมอาหารที่นี่
เมื่อเดินทางไปถึงสถานที่แต่ละแห่ง บางทีผมก็จำไม่ได้หมด พอเอาหนังสือคู่มือมา ครูทรงขอมาอ่านดังๆ ณ สถานที่ตรงนั้นเลย เพื่อให้ทุกคนได้ยินกันทั่วหน้า และเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ผมประทับใจคือสถานที่ปรินิพพาน จะมีสถูปเล็กๆอยู่จุดหนึ่ง ซึ่งมีข้อสัญนิษฐานต่างกันไป บ้างก็ว่าเป็นสถานที่พระอานนท์แอบมาร้องไห้เพื่อไม่ให้พระพุทธเจ้าเห็น บ้างก็บอกว่าเป็นที่พักของสุภัททะ สาวกองค์สุดท้ายที่พระพุทธเจ้าบวชให้ แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน เมื่อครูทรงไปถึงจุดนั้น และเห็นเจ้าหน้าที่กำลังกวาดใบไม้อยู่ ครูทรงเดินเข้าไปขอเป็นคนกวาดใบไม้ด้วย เขาบอกว่าเขายินดีที่สุดที่ได้มาทำความสะอาดที่สถานที่ปรินิพพานแห่งนี้ นอกจากนั้นก็ยังให้เงินเล็กน้อยกับคนกวาดและบอกว่า “ขอบคุณที่ได้ทำความสะอาดให้กับสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของชาวพุทธ”
กวาดเพื่อแสดงความเคารพต่อสถานที่ชาวพุทธ
14 วันในการเดินทางครั้งนั้น พวกเราเต็มอิ่มกับการเดินทางสายนี้ แต่ครูทรงบอกว่ายังอยากจะมาอีกครั้ง และอีกสามปีต่อมา เราก็ได้มาอีกครั้งจริงๆ ครั้งนี้เขาได้พาคุณแม่มาด้วย เราเดินทางกัน 13 วัน แม้จะเป็นเส้นทางเดิมๆ แต่เราก็ได้รับรู้สิ่งใหม่ๆที่เกิดขึ้นอีกมากมาย
ไม่น่าเชื่อว่าอีกเพียงแค่ปีเศษ ในขณะที่ผมอยู่ที่เมืองพาราณาสี ก็ได้ข่าวจากภรรยาครูทรงว่าเขาจากไปเสียแล้ว.......
เขาจากไปอย่างสงบจริงๆ คือนอนหลับในคืนนั้น และไม่ตื่นมาอีก ทั้งๆที่เป็นคนที่แข็งแรง ไม่มีโรคประจำตัวใดๆ เหตุการณ์นี้ ถือเป็นการย้ำเตือนกับผมว่าการจากไปไม่จำเป็นต้องมีสัญญาณบอกล่วงหน้าแต่อย่างใด ใครที่คิดจะทำอะไรแล้วผลัดไปเรื่อย อาจจะม่มีโอกาสนั้นเลยก็ได้ ครูทรงได้ทำอะไรหลายอย่างตามที่ตั้งใจไว้ได้แล้ว ผมคิดเช่นนั้น
ครูทรงอยากรู้จักเครื่องดนตรีของอินเดีย
บังเอิญว่าวันก่อนนี้เอง ก็เพิ่งทราบข่าวนักร้องที่ชื่ออ๊อด คีรีบูน เสียชีวิตจากโรคมะเร็งสมอง ทั้งๆที่เขาเป้นคนที่รับใช้พระศาสนามาตั้งแต่ยังวัยรุ่น เคยบวชเรียนมาแล้ว แต่อายุขัยได้เพียงแค่นี้ ผมเชื่อว่าเขาเข้าถึงพระธรรมมามากพอที่จะเข้าใจกับเรื่องความตาย
วันนี้เป็นวันครบรอบสองปีของการจากไปของครูทรง จึงอยากเขียนระลึกถึงครูทรงอีกครั้งครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
