เริ่มเดิมที มันคือความยุ่งเหยิงของการจัดลำดับความคิด รายละเอียดที่ได้รับจากผัสสะสัมผัสทั้งหมด เท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะมีได้ แต่สิ่งที่มันหยาบโลนอย่างไม่น่าเชื่อ คือการไม่สามารถเรียบเรียงออกมา เปล่งเสียงหรือสัมผัสนิ้วบนคีย์บอร์ดได้เลย
บ้างก็ว่า ไม่มีใครอื่นนอกเหนือจากตนเอง และผู้ร่วมในความทรงจำที่จะเห็นเด่นชัดกว่านี้อีกแล้ว
แต่บ้างก็ว่า ความทรงจำที่มี นับวันยิ่งปรุงแต่งให้กับตนเองหรือสิ่งอื่น ตามกาลเวลาและยุคสมัยที่เคลื่อนไหวผ่าน
ใครมันจะสนใจในความจริงแท้อื่นใด นอกเสียจากความรับรู้ของตนเองที่มันเข้ามายังความทรงจำ ยึดแน่นผนึกกับภาพจำและสุ้มเสียงที่ก้องอยู่ภายในตน
ถ้าอย่างนั้น เราสามารถจัดการอะไรบางอย่างเพื่อเล่าออกมาได้ไหม ?
หรือทำไมต้องเล่าออกมา มันมีความจำเป็นอย่างที่สุดเลยหรือเปล่า ถึงต้องทำจนได้
ความสงสัยในตัวเอง หรือคนอื่น เมื่อได้ยินเรื่องเล่าที่คลำออกมาในความทรงจำ มันจะมีความเสียหายต่อผู้คนอื่นหรือความจริงประจักษ์อื่นอย่างไหนอีกล่ะ !
แต่เมื่อใด ที่คุณรู้สึกเคว้งคว้าง หนาวสั่นยามลมโชยพัดผ่านใบหูและไหล่ของคุณ หรืออย่างอื่นที่ผมเองก็ไม่สามารถคิดได้
มันจะเผยความทรงจำสิ่งนั้นหรือเปล่า มันจะมาพร้อมรอยยิ้มที่อิ่มเอม รอยหยักของผิวหน้ามันจะการันตีอะไรบ้างในความรู้สึก ไม่มีใครรับรู้ได้ทั้งหมด นอกจากตนเอง
เมื่อย้อนคิดไป ไม่เอาสิ อย่าใช้ความคิด ลองใช้ความรู้สึกที่ได้รับ มาพูดก็น่าจะง่ายดายเลยล่ะ
โอบกอดความทรงจำเอาไว้สิ
ดื่มด่ำในสิ่งที่ไม่สามารถไปถึงได้
ความรู้สึกอบอุ่นใจอันแสนขมและหวานกล่อม เพื่อที่ว่า บางทีมันอาจจะกลายเป็นยาสมานแผลจากการเติมโตที่เดียวดาย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
