ฉันที่พยายามสร้างเกราะป้องกันทั้งที่ด้านในเป็นคนอ่อนแอ🙂
สวัสดีค่ะ เราชื่อ พราว อายุ 13 ปีค่ะ
เราเป็นคนที่พยายามสร้างเกราะป้องกันให้ตัวเอง แต่ข้างในใจลึกๆเป็นคนที่เสียความรู้สึกง่าย ร้องไห้ง่าย
ชีวิตที่เหนื่อยได้เริ่มขึ้นตอนเราเรียนอยู่ ป.5 ค่ะ ตอนนั้นปู่เราเสีย ด้วยโรคติดเชื้อในกระแสเลือดค่ะ หลังจากนั้นเราโดนย้ายมานอนกับย่าที่ห้องปู่กับย่า จนถึงตอนที่เราขึ้น ป.6 พ่อเราก็มาป่วยเข้าโรงพยาบาล ด้วยโรคติดเชื้อในกระแสเลือดค่ะ พ่อเราแอดมินอยู่ห้อง ICU ได้ 2 อาทิตย์ ในคืนวันหนึ่ง มีสายจากเจ้าหน้าที่ รพ. โทรมาบอกแม่เราว่า อาการพ่อเราจากทรงตัวกลายเป็นทรุดหนักหลังจากที่ฉีดยานอนหลับให้พ่อไป เพราะ ช่วงที่พ่อเข้า รพ. คือช่วงฤดูเก็บเกี่ยวข้าว พ่อจึงเป็นหวงไร่นามากจนนอนไม่หลับ หมอจึงจ่ายยานอนหลับให้ พอแม่ได้รับแจ้งถึงอาการป่วยพ่อ จึงรีบโทรให้พี่ชายที่พักอยู่แถวๆ รพ.เข้าไปดูพ่อ และแม่ก็รีบแต่งตัวออกไป รพ.ในตัวเมือง
ผ่านไป 20 นาที พี่ชายก็ได้โทรมาพร้อมกับน้ำเสียงที่ร้องไห้บอกแม่ว่า พ่อปั้มหัวใจ 3 รอบแล้วชีพจรไม่ขึ้นแล้ว พ่อเสียแล้ว แม่ปล่อยให้เราอยู่บ้านกับย่าสองคน แม่โทรบอกญาติทุกคนว่า พ่อเสียแล้ว และยังไม่ให้บอกเรากับย่า เวลาสักประมาณ ตี 2 ลุง กับ ป้า และน้าก็มานอนอยู่บ้านเป็นเพื่อน ตอนนั้นเรานอนไม่หลับจึงเปิดเฟซบุ๊กขึ้นมาเล่น เจอโพสต์ที่ป้าโพสต์แสดงความเสียใจกับการจากไปตลอดการของพ่อเรา ในตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ ตอนั้นป้าก็ตื่นมาเห็นพอดีจึงบอกให้เงียบๆเอาไว้ไม่ให้บอกย่า ตั้งแต่ตอนนั้นที่รู้เราก็นอนไม่หลับ หน้าตาเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลไม่หยุด ใช่ค่ะ เราแอบร้องไห้บอกตอนที่ทุกคนนอนไปแล้ว เวลา ตี3-4
ป้าก็ได้ปลุกเรามาช่วยป้าแช่ข้าว แล้วลุงก็เดินออกมากอดเราแล้วบอกว่า พ่อเราได้ไปสบายแล้วไม่เจ็บไม่ป่วยแล้ว ตอนนั้นในใจเราน้ำตาไหลแทบไม่หยุด แต่ภายนอกกลับต้องฝืนยิ้ม
เวลา 05:00
พ่อก็ได้กลับมาถึงบ้านในร่างที่ในซึ่งวิญญาณ ก่อนพ่อจะป่วยพ่อได้เลี้ยงแมวจรเอาไว้ตัวหนึ่ง พ่อจะค่อยให้อาหารมันทุกเช้าและเย็น พอเอาโรงศพพ่อลงแมวตัวนั้นก็รีบวิ่งมาร้องด้วยน้ำเสียงที่สั่น และเอาตัวไปพันอยู่ขาโรงพ่อจนญาติๆช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าพ่อเสร็จ จากนั้นยกขึ้นโรงเย็น แมวตัวนั้นก็นอนเฝ้าศพพ่ออยู่หน้าโรง ย่าเราตื่นมาเจอโรงศพ ย่าเราก็แทบจะเป็นลมแล้ววิ่งเข้าไปร้องไห้ในห้อง แล้วแม่เราก็วิ่งไปกอดย่าแล้วร้องไห้ วินาทีนั้นเราปวดใจมากอยากร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ได้เพราะไม่อยากให้ ย่ากับแม่ ต้องมาคิดมากกับเรา ใครจะรู้ว่าพ่อจะจากไปพร้อมกับยานอนหลับที่หมอฉีดให้จากที่เดินไป รพ.ได้ล็อกประตูบ้าน ปิดไฟบ้านก่อนไป รพ.ได้อย่างสบายๆ วันที่เผาศพพ่อเราคือวันที่ 6 ธ.ค. แล้ววันเกิดเรา วันที่ 18 ธ.ค. จากวันเกิดของเราในทุกๆปีจะได้กินเลี้ยง ปีนั้นมันเงียบเหงา เหมือนเป็นธรรมดาๆวันนึง
จากนั้นเราพยายามสร้างเกราะป้องกันมาตลอด จนเราจบป.6 เราก็ตั้งใจสอบเข้าโรงเรียนระดับอำเภอ แล้วเราก็ทำสำเร็จ เราสอบได้ห้องพิเศษ หลังจากนั้นเราก็ตั้งใจจนมาถึงช่วงวิกฤตโควิดระบาดหนัก ทำให้โรงเรียนต้องเรียนออนไลน์ เราเรียนอยู่บ้านค่อนข้างเครียดจึงหาซีรีย์มาเพื่อดู แล้วก็โดนคนในครอบครัวดุว่าไม่ตั้งใจเรียน เอาเวลามาทำเรื่องไร้ประโยชน์ หลังจากนั้นเราก็เคร่งเครียดกับการเรียนมาก จนแม่ป่วยเข้า รพ. ต้องผ่าตัดเอาหนองไขกระดูกสันหลังออก ทำให้เราต้องเฝ้าแม่ที่ รพ. 1เดือน ทำให้เราต้องนั่งเรียนออนไลน์ที่ รพ. วันหนึ่งครูได้สั่งงานที่ต้องใช้อุปกรณ์ค่อนข้างมาก เนื่องจากเราอยู่ รพ. จึงไม่ได้ทำส่งครูหลายงาน วันสอบออนไลน์เป็นวันที่แม่เราไข้ค่อนข้างขึ้นสูง ทำให้เราต้องเช็ดตัวแม่ไปด้วยสอบไปด้วย หลังจากสอบเสร็จเราเครียดมากเลยค่ะ เพราะเราตอบได้ไม่เต็มที่ ไม่ค่อยมั่นใจในคำตอบ
ทำให้เราเครียดมาก หลังจากวันสอบไม่กี่วันคุณครูได้นัดฉีดวัคซีนป้องกันโควิด เข็มแรก เราฉีดมาแรกๆไม่เป็นอะไร แค่ปวดแขนนิดๆ ทำให้เราไม่สนใจ จึงทำหน้าที่ดูแลแม่อย่างหนัก หลังจากนั้น 3 วันเราก็มีอาการปวดหัวแรงมาก เราจึงกินยาพาราไป +กับความเครียดในการเรียน + กับชีวิตที่กดดัน +ชีวิตที่เหนื่อยเหมือนโดดเดี่ยวตัวคนเดียว ทำให้เราติดสั้นค่ะ อยากฆ่าตัวตาย แต่พอนึกถึงอนาคตของตนเอง อาชีพในฝันที่อยากเป็นทำให้เราเลิกความคิดแบบนั้น จึงแอบกินยาพาราแค่ 3 เม็ดแล้วหลับไปไม่กี่นาที แม่เราบอกให้กินยาพารา 2 เม็ด พอกินเสร็จ เราก็นอนทั้งวันกับอาการปวดหัวทั้งวัน พอวันที่เกรดออก เกรดเราออกมาสวยมากค่ะ ได้ 4.00 เราชื่นใจมาระยะหนึ่ง แต่ก็กับมาเครียดเหมือนเดิมเพราะก็ต้องตั้งใจเรียนต่ออีกหลายเทอม ทำให้ความคิดสั้นจะกินยาฆ่าตัวตายก็วนเวียนเข้ามาในหัวเราทุกวันๆ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
