เรื่องราวบทที่ 3 : How to be panic disorder? (แต่ไม่เป็นดีกว่านะ)
"ครอบครัว" เป็นคำที่ทั้งยิ่งใหญ่ และรุนแรงมาก สำหรับผู้เขียน เป็นปมที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต และก็เป็นสิ่งที่ผู้เขียนรักมากเช่นกัน เรียกได้ว่าเป็น Love-Hate Relationship ก็ว่าได้
คำพูดของคนในครอบครัว สามารถสั่นคลอนผู้เขียนได้ ไม่ว่าคำพูดนั้นจะเป็นเพียงคำพูดลอยๆ หรือไม่ก็ตาม
ผู้เขียนเติบโตมาในบ้านที่แทบจะเรียกได้ว่า บ้านแตกสาแหรกขาด แต่ทุกคนทำเป็นปิดหูปิดตา ทำเหมือนทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง ทุกคนยังอยู่ในบ้านเดียวกัน แต่พ่อแม่ก็ไม่คุยกันสักคำ ไม่เคยกินข้าวด้วยกันอย่างพร้อมเพรียง ไม่เคยมีช่วงเวลาที่รู้สึกว่าเป็นครอบครัวเลยสักครั้ง ผู้เขียนใช้เวลาอยู่กับพี่น้อง มากกว่าอยู่กับพ่อแม่ด้วยซ้ำไป และแน่นอนว่าไม่ใช่ครอบครัวที่พี่น้องรักกันดี
เคยมีใครสักคนพูดกับผู้เขียนว่า "พ่อรักพี่ เพราะพี่เป็นลูกคนแรก แม่รักน้อง เพราะน้องร่างกายอ่อนแอ" ประโยคนี้ผู้เขียนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนพูด แต่ฝังอยู่ในใจผู้เขียนมาโดยตลอด
ประโยคนั้นทำให้ผู้เขียนพยายามอย่างมาก ให้ได้รับความสนใจจากครอบครัว และหลายครั้งก็แสดงออกมาด้วยการพยายามฆ่าตัวตาย และการลงโทษแบบทรมานตนเอง ซึ่งผู้เขียนมารู้เอาตอนโตว่าพ่อและแม่ของผู้เขียน ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าผู้เขียนได้ทำสิ่งเหล่านั้น
เมื่อเติบโตขึ้นมา และใช้ชีวิตกับมันหลายปี ผู้เขียนก็คิดว่าตนเองเคยชินกับสิ่งเหล่านั้นแล้ว แต่ความจริงแล้ว ผู้เขียนไม่ได้เคยชิน แต่ผู้เขียนฝังมันเอาไว้ในใจต่างหาก และนั่นก็คือจุดเริ่มต้น ของการเป็น Panic Disorder ของผู้เขียนนั่นเอง
How to be panic disorder?
หมายเหตุ ผู้เขียนเป็นเพียงมนุษย์อีกคนหนึ่ง ที่เป็นโรคทางจิตเวช ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญ หรือเป็นจิตแพทย์แต่อย่างใด โพสเหล่านี้ จึงเป็นเพียงโพสที่บอกเล่า และแชร์ประสบการณ์ การเป็นโรคทางจิตเวช ในมุมมองของผู้เขียนเท่านั้น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
