ผู้ป่วยหมายเลข 2 ( EP.2 )
หลังจากที่กลับมารักษาตัวที่บ้านอย่างเต็มตัว......
เรากลับมาใช้สิทธิ์ประกันสังคมที่มีอยู่เพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายค่ะอดทนกับการรอหมอนานหน่อยเพราะเรายังต้องรักษาอาการอีกนานเข้าๆออกๆโรงพยาลเป็นว่าเล่นเพราะผลข้างเคียงของยาซึ่งอาการที่เป็นตอนนั้นทรมานมากถึงมากที่สุดเหมือนตกนรกทั้งเป็นเลยก็ว่าได้ร้องไห้เกือบทุกวันทั้งเครียด ทั้งเศร้า ไม่อยากคุยกับใคร
ไม่อยากไปไหนเพราะผลข้างเคียงของยาที่เห็นทางร่างกายคือโลกหมุนตลอดเวลา ตาพล่ามัวมองไม่เห็น น้ำนมไหล เหม็นอาหาร คลื่นไส้ อาเจียนฯลฯ ช่วงนั้นกินยาเยอะมากไปไหนต้องหิวถุงผ้าไว้ใส่ยาตลอด หมอยังนัดเรื่อยๆทุก2-3อาทิตย์แต่อาการเราไม่ดีขึ้นเลยในระหว่างน้ะนแม่เราก็พยายามพาเราไปไหว้พระให้อาหารปลา
ทุกๆครั้งที่เราไหว้พระเราร้องไห้ตลอดแม่เราพาไปทุกที่ที่เขาว่าดีแต่เราก็ไม่ยอมอยู่เฉยนะคะพยายามทำขนมมาขายเพื่อไม่ให้ตัวเองว่างและฟุ้งซ่าน
ปัจจัยส่วนตัวที่ทำให้เราเป็นแบบนี้.........
อันดับแรกเลยคือตัวเราเองค่ะ คิดแทนคนอื่น คิดฟุ้งซ่าน คิดเองเออเอง คิดเล็กคิดน้อย เอาง่ายๆเลยคือคิดเยอะเกินไปค่ะไม่ยอมปล่อยวาง อันดับต่อมาคือ เอาชีวิตไปฝากกับคนอื่นมากเกินไป คาดหวังมากเกินไปตรงนี้เราเพิ่งมาคิดได้หลังจากที่เลิกกันไปหลายเดือนและทำใจได้แล้วนะคะ
แต่ก็ต้องขอขอบคุณเค้านะคะที่อดทนความงี่เง่าและการบอกเลิกบ่อยๆของเรามาได้เป็นปี ต่อมาคือสภาวะการเครียดแล้วเก็บทุกอย่างไว้ที่ตัวเอง บางทีไม่รู้จะระบายกับใครก็ระบายกับหมาแมวก็ได้อย่าปล่อยให้เครียดมากเกินไปเพราะมันจะนำพาสู่การป่วยได้
อาการดีขึ้นแล้วนะ.....
หลังจากที่ไม่ได้ทำงานมาอยู่บ้านเฉยๆเข้าๆออกๆโรงพยาบาลจนหมอเปลี่ยนยาให้ หลังจากเปลี่ยนยาได้2สัปดาห์อาการเราเริ่มดีขึ้นค่ะ มองโลกในแง่บวกมากขึ้นเริ่มยิ้มได้เราเริ่มรับงานพาร์ทไทม์จนเราเริ่มรู้สึกว่าเราอยากกลับมาทำงานแล้วเราะเราไม่ชอบอยู่บ้านเฉยๆมันเหงาค่ะ ไม่มีเพื่อนเราเลยมานั่งหางานที่อยู่ใกล้บ้านและเลือกที่จะสมัครไป รองานอยู่นานเชียวแต่เราไม่ได้ซีเรียสนะคะว่าต้องได้เดียวนั้น
เพราะเรายังต้องพบหมออยู่ตอนที่พบหมอก่อนเราจะมาทำงานเราก็ปรึกษากับหมอว่าต้องการหยุดยาเพราะมีอาการที่ดีขึ้นแล้ว หมอก็บอกว่าขอให้กินประคองอาการไปก่อนซัก3-6เดือนตอนนี้หมอนัดห่างแล้วค่ะ2เดือนนัด1ครั้งเพื่อรับยาและดูอาการ แต่ช่วงที่ได้รับยาตัวใหม่มาคือกินเก่งมากค่ะ อารมณ์ดีขึ้นด้วยและเป็นคนมองโลกในแง่ดีขึ้นด้วยค่ะ แต่ยังต้องพบหมอตลอดและไม่ขาดยานะคะ
สุดท้ายอยากบอก....
จากวันที่เราอาการหนักจนถึงวันนี้เป็นระยะเวลา6เดือน เป็นเวลาที่ไม่มากสำหรับการรักษาโรคนี้เลยเพราะส่วนใหญ่รักษากันเป็นปีกว่าจะเจอยาที่ใช่ หรือเจอหมอที่ใช่ มันไม่ได้ง่ายส่วนเราเองเจอหมอที่ใช่และยาที่ใช่เร็วค่ะอาการเลยดีขึ้นเร็วต่อให้มีการการตกหลุมบ้างแต่แป๊บเดียวค่ะ เดี๋ยวก็หายประคองตัวเองได้ค่ะ สำหรับคนที่กำลังป่วยหรือคนที่เข้าข่ายของโรคนี้นะคะ ไม่ใช่เรื่องน่าอายค่ะ คนเป็นกันเยอะรีบรักษา ถ้ารู้เร็ว รักษาหายได้ค่ะ อยากเป็นกำลังใจให้ผู้ป่วยโรคซึมเศร้าทุกคนนะคะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
