เรื่องราวบทที่ 5 : Don't said that to me, please...
หลังจากออกไปอยู่คนเดียวมาหลายปี ด้วยพิษโควิด ทำให้ผู้เขียนต้องกลับมาอยู่บ้านอีกครั้ง แต่คราวนี้ผู้เขียนเปลี่ยนไปแล้ว ผู้เขียนตั้งมั่นให้ตนเอง "ใจดีกับคนรอบข้างน้อยลง และใจดีกับตัวเองให้มากขึ้น" โดยปกติแล้ว ผู้เขียนมักจะอดทนกับคำพูดหรือการกระทำของคนรอบข้างเสมอ ไม่เคยหืออือ ไม่เคยโต้แย้ง
หัวข้อที่ผู้เขียนเลือกที่จะซื่อตรงให้มากขึ้น คือเรื่องของ "คำพูด" คำพูดสร้างผลกระทบทางจิตใจให้กับผู้เป็นโรคจิตเวชเสมอ แม้จะมีตัวแปรเรื่องของตัวผู้พูด ว่ามีผลต่อตัวผู้เป็นโรคจิตเวชมากแค่ไหน
คำพูดที่แทบจะเป็นคำต้องห้าม มีมายมายเหลือคณานับ แน่นอนว่าส่วนใหญ่ จะเป็นคำพูดเชิงลบ แต่คำพูดเชิงบวก ที่พูดด้วยความรู้สึกที่เป็นบวก ก็สร้างความเจ็บปวดให้กับผู้เป็นโรคจิตเวชได้เช่นกัน ผู้เขียนได้เห็นใบหน้าสับสนของคนใกล้ตัวอยู่บ่อยๆ เวลาที่ผู้เขียนเตือนไม่ให้คนรอบตัวผู้เขียนพูดคำเหล่านั้น
บทความนี้ ผู้เขียนจึงอยากจะยกตัวอย่าง คำพูดเหล่านั้น กับความรู้สึกของผู้เป็นโรคจิตเวชให้กับผู้อ่าน แม้จะเป็นเพียงบางส่วน และเป็นคำพูดที่ผู้เขียนเคยประสบพบเจอ (หรือนึกขึ้นมาได้) แต่ก็หวังว่าผู้อ่านที่ไม่ได้เป็นโรคจิตเวช และมีคนใกล้ตัวเป็นโรคจิตเวช จะเข้าใจผู้เป็นโรคจิตเวชเพิ่มขึ้นได้สักนิดก็ยังดี
"เกิดมาทำไมเนี่ย" "ใครใช้ให้เกิดมา" "น่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากตายตั้งแต่เกิด"
ต่อให้เป็นคำพูดที่พูดกับคนทั่วไป ไม่ได้ป่วยเป็นโรคจิตเวช ก็ไม่สมควรพูดอยู่ดี แต่ผู้เขียนได้ยินคำพูดนี้บ่อยมากๆ ในเชิงของการเป็นคำพูดติดตลก (แต่ไม่ตลกเลยแม้แต่นิดเดียว) สิ่งที่ผู้เขียนคิดก็คือ ตัวผู้เขียนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนเองเกิดมาทำไม หรือมีประโยชน์อะไร เป็นคำถามที่ถามตนเองซ้ำไปมา และจบลงที่ความรู้สึกอยากตายทุกครั้งไป
"สู้ๆ"
คำพูดนี้ ได้รณรงค์อย่างแพร่หลายก่อนหน้านี้ เพราะทำให้ผู้ฟังรู้สึกว่าโดนผลักให้ออกไปสู้ด้วยตนเองเพียงคนเดียว หรือคิดได้อีกอย่างว่า แล้วที่ผ่านมาฉันไม่สู้หรือไง สำหรับผู้เขียนคำว่า "สู้ๆ" พอจะฟังได้บ้าง แต่คำที่ฟังไม่ได้เลยในความหมายเดียวกัน คือ "อดทนนะ" แม้ว่าจะเป็นคำพูดที่ปลอบใจ แต่กลับทำให้ผู้เขียนรู้สึกว่า แล้วที่ผ่านมาฉันไม่อดทนหรืออย่างไร? อยู่เสมอ
"เธอไม่ได้เป็นโรคจิตเวชหรอก" "ก็แค่คิดไปเอง"
โรคจิตเวชเป็นโรคจากสารในสมอง ที่ส่งผลกระทบต่อร่างกาย หมอทั่วไปตรวจไม่พบความผิดปกติ คนที่จะรู้ว่ามีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น คือเจ้าของร่างกาย เจ้าของจิตใจ เจ้าของสมองนั้นเท่านั้น แม้ว่าเจตนาของผู้พูดจะเป็นความพยายามในการปลอบประโลม เพราะเชื่อว่า ถ้าทำให้ผู้ป่วยจิตเวช รู้สึกว่าตนเองไม่ป่วยได้ ผู้ป่วยจิตเวช ก็จะไม่รู้สึกป่วย แต่ทว่ามันซับซ้อนกว่านั้นมากนัก คำพูดเหล่านั้นแสดงถึงความไม่เชื่อใจในตัวของผู้ฟัง ดูถูก และต่อว่า ถ้ามีไข้ คนอื่นก็รู้ได้ว่ามีไข้ ถ้าไอ ทุกคนก็จะรู้ได้ว่าไอ แต่โรคจิตเวชไม่สามารถแสดงออกให้คนอื่นรับรู้ได้ แม้กระทั่งการที่ผู้เขียนเป็นลม ก็ไม่สามารถทำให้คนรอบข้างเชื่อได้ ว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับสภาพร่างกายและจิตใจของผู้เขียนแล้ว
ยังมีคำพูดอีกมากมายที่ทำให้ผู้เขียนเจ็บปวด ทางออกของผู้เขียนจึงเป็นการตักเตือนคนรอบข้างตรงๆ ไม่ให้พูดถึงสิ่งที่เป็นลบ จนตอนนี้ผู้เขียนถูกมองว่าเป็น "นักฉอด" ประจำบ้านไปแล้ว
Don't said that to me, please...
หมายเหตุ : ผู้เขียนเป็นเพียงมนุษย์อีกคนหนึ่ง ที่เป็นโรคทางจิตเวช ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญ หรือเป็นจิตแพทย์แต่อย่างใด โพสเหล่านี้ จึงเป็นเพียงโพสที่บอกเล่า และแชร์ประสบการณ์ การเป็นโรคทางจิตเวช ในมุมมองของผู้เขียนเท่านั้น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
