🖤 I am sick ฉันป่วย 🖤
🌵ตอนที่ 10 มารู้จักฉันกันเถอะ☺ is me
จากบทความก่อนหน้าหลายท่านที่เคยอ่านมาแล้วคงจะรู้แล้วว่าสาเหตุของโรคกลัวความรักของฉันเกิดขึ้นเพราะอะไร และจากใคร
ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะฉันเองที่ไม่สามารถปลดปล่อยตัวเองออกจากเรื่องราวในอดีตได้ ยังคงเก็บมาฝังใจและเจ็บปวดกับมันอยู่เสมอ
cr.ig
จากบทความก่อนที่ฉันได้เล่าว่าฉันยังใช้ชีวิตเป็นปกติกับพ่อและแม่อยู่นั้นเป็นเรื่องจริง ถึงแม้ว่าพ่อจะทำผิดไปแต่แม่ก็ยังคงให้อภัยจนถึงทุกวันนี้ ส่วนตัวฉันหากถามว่าให้อภัยได้ไหม ฉันก็จะตอบในฐานะลูกว่า ฉันให้อภัยเขาแล้ว
แต่ถ้าจะให้ลืมมันคงยาก
ฉันบอกว่าฉันให้อภัยคนที่ได้ชื่อว่าพ่อแล้วแต่ตลอด 20 ปีที่ผ่านมาฉันระแวงเขาโดยตลอด ฉันระแวงแม้กระทั่งว่ากลัวพ่อมาแอบดูตัวเองอาบน้ำ ฉันรู้สึกว่าบ้านหลังน้อยของฉันไม่มีความปลอดภัยเลยสักนิด ทุกๆที่ในบ้านราวกับว่าฉันถูกจ้องมองอยู่ตลอดเวลา
ฉันเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่ดูจะแตกต่างจากคนในครอบครัวเล็กน้อย เพราะฉันผิวขาวในขณะที่พ่อฉันผิวดำ แม่และพี่สาวผิวสองสี ฉันตัวเล็กบอบบางหรือจะเรียกว่าเตี้ยก็ได้ 555 ฉันจึงดูแตกต่าง มีคนเคยบอกว่าฉันไม่ได้สวยแต่ก็ไม่ถึงกับขี้เหร่ แถวบ้านเรียกว่าพอดูได้พอไปวัดไปวาได้55
พี่สาวของฉันเธอค่อนข้างจะมีเสน่ห์มีคนมารุมจีบเธอมากมาย และฉันที่ขาวผิดชาวบ้านชาวช่องแถวนั้นจึงดูเป็นจุดสนใจของคนอื่นๆ
นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้พ่อเกิดอาการหวงลูกตลอดเวลา แต่เราสองพี่น้องก็รู้ดีว่าอะไรคืออะไร แล้ววันนึงเมื่อเรียนจบพี่สาวของฉันตัดสินใจหนีออกจากบ้านด้วยเหตุผลหลายประการตามที่ฉันได้เล่ามาแล้วก่อนหน้า ทิ้งฉันไว้ตรงนั้นคนเดียว..
คุณผู้อ่านอาจจะไม่เข้าใจว่าการที่ถูกพ่อตัวเองมองลูกตัวเองด้วยสายตาที่หวงแหนแบบนั้นมันรู้สึกยังไง แต่สำหรับฉันแล้วมันเจ็บปวดและทรมานเหลือเกิน
cr.fb
พ่อหวงฉันกับพี่สาวเสมอกับคนอื่นๆและเพื่อนของพวกเรา แต่กลับมักจะพาเพื่อนมากินเหล้ากันที่บ้านเสมอเมื่อมีโอกาส พ่อมักจะชมฉันและพี่สาวให้เพื่อนฟังเสมอ ฟังแล้วเหมือนจะดีใช่ไหมคะ แต่ไม่เลยทุกอย่างตรงกันข้าม
ตอนนั้นเฟสบุ๊คยังไม่เข้าถึงผู้คนมากนัก เหล่าบันดาหัวงูบ้านนอกทั้งหลายยังไม่รู้จักมัน การโทรจึงเป็นทางเลือกเดียว ตอนนั้นฉันเรียนจบแล้วและไปทำงานต่างจังหวัด หลังจากฉันขึ้นรถประจำทางก็มักจะมีเพื่อนของพ่อโทรมาถามเสมอว่าถึงรึยัง เดินทางปลอดภัยนะ บางคนก็จุ้นจ้านกว่านั้น
คุณผู้อ่านคิดว่ามันเป็นยังไงคะ มันเป็นความเอ็นดูหรืออยากดูอย่างอื่นกันล่ะ
ฉันโกรธทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันมักจะโทรกลับไปถามพ่อว่าเอาเบอร์โทรของฉันให้เขาทำไม และทุกครั้งฉันจะได้คำตอบสั้นๆกลับมาว่า "เขาขอถ้าจะไม่ให้มันก็ไม่เหมาะพ่อก็ไม่รู้ว่าเขาจะโทรไปแบบนั้น"
ฉันอยู่กับเรื่องพวกนี้มาหลายต่อหลายปีจนอยากจะทิ้งพวกเขาไว้ข้างหลังแล้วเดินจากไป แต่สุดท้ายก็ตัดใจทำไม่ได้
ฉันยังคงเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงมัน เพราะฉันถูกปลูกฝังมาตลอดว่าพ่อแม่คือผู้มีพระคุณสูงสุดทิ้งไม่ได้ต่อให้ผิดแค่ไหนก็ทิ้งไม่ได้ ไม่งั้นชีวิตจะตกต่ำย่ำแย่
ถามว่าทำไมฉันถึงยังคงเจ็บปวดมาจนถึงทุกวันนี้นั่นก็เพราะฉันยังคงยืนอยู่ที่เดิม ยังคงยืนมองไปที่ประตูทางออก แต่ก็ยังเดินออกไปไม่ได้เพราะถูกโซ่ความกตัญญูคล้องขาเอาไว้แน่น
ทุกวันนี้ฉันได้แต่คิดว่าฉันผิดอะไร
cr.fb
ฉันผิดอะไรทำไมฉันถึงต้องทนทุกข์อยู่แบบนี้ ฉันต้องทำยังไงฉันถึงจะก้าวออกจากประตูบานนั้นได้โดยไม่รู้สึกผิดบาป นานแค่ไหนกันฉันถึงจะหาทางสว่างเจอ
ฉันเอาแต่คิดแบบนี้วกไปวนมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา สุดท้ายฉันก็ยังคงอยู่ที่เดิมเพราะหากฉันก้าวออกไปแล้วพ่อแม่ก็จะไม่มีใคร
ฉันยังคงรับไม่ได้เมื่อคิดว่าตัวเองเดินออกมาแล้วพ่อแม่จะเอาอะไรกิน ฉันรับไม่ได้เมื่อคิดไปว่าพ่อแม่จะตัวเองอาจจะไปอยู่ข้างถนน
ฉันยังไม่เลวขนาดนั้นฉันทิ้งพวกเขาไม่ลง
ถึงตอนนี้ฉันได้แต่หวังว่า
วันนึงฉันอาจจะหาทางออกที่ดีที่สุดให้ทั้งสองฝ่ายได้ เพียงแต่ตอนนี้ยังหาไม่เจอ555
วันนึงฉันอาจจะหายขาดจากโรคจิตชนิดนี้แล้วเป็นคนใหม่ได้
วันนึงฉันอาจจะไปทำความรู้จักกับเจ้าความสุขสักครั้งในชีวิตให้ได้
วันนึงฉันจะให้อภัยพ่อและแม่ได้จริงๆ และให้อภัยตัวเองได้เช่นกัน
...
เรื่องราวที่ฉันได้เล่าให้ทุกท่านฟังนี้เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับฉันโดยตรง เป็นเรื่องราวของครอบครัวน้อยๆของฉันที่มันผิดแปลกไปจากครอบครัวอื่น
เป็นเรื่องราวที่ทำให้ตัวฉันเองมีอาการของโรคกลัวความรักและโรคซึมเศร้า นั่นก็เพราะตัวฉันเองที่ยังไม่ตัดใจเดินออกไปไหน
แต่ฉันเองที่นำมันออกมาเขียนเพียงแค่อยากให้เรื่องราวพวกนี้ได้เป็นนิทานเล่มเล็กๆสักเรื่องให้พ่อแม่หลายท่านได้อ่านและเข้าใจว่า การที่ครอบครัวมีปัญหาไม่ว่าจะด้านใดก็ตาม มันจะส่งผลไปถึงลูกๆเสมอ
ไม่ว่าจะเป็นความรักความห่วงใยที่มากไป น้อยไป
ตัณหาราคะหรืออื่นๆ ล้วนแล้วแต่ส่งผลถึงลูกของท่านเสมอ
ฉันเองไม่อยากให้เด็กคนไหนเป็นในแบบที่ฉันเป็นเลย ไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บปวดทรมานแบบฉัน
ทุกวันนี้ฉันหวาดกลัวผู้คน ไม่ไว้ใจใครหน้าไหน และมองโลกในแง่ร้ายขึ้นทุกวัน ฉันใช้ชีวิตในสังคมลำบากมากขึ้นเรื่อยๆ อดีตที่เจ็บปวดยังคงตามหลอกหลอนฉันในทุกวันและทุกคืนที่หลับฝัน ฉันในตอนนี้ไม่มีความสุขเลย แม้แต่ในยามที่หลับไหลฝันนั้นยังคงเป็นฝันร้ายเสมอ ไม่เคยพบเจอฝันดีเลยสักคืน
ฉันเองเพียงแค่หวังว่าพ่อแม่ที่เข้ามาอ่านจะเข้าใจสิ่งที่ฉันเล่ามาบ้าง ว่าอะไรควรและอะไรไม่ควรกระทำกับเด็ก
สำหรับบทความเรื่อง I am sick ฉันป่วย คงต้องจบลงเท่านี้แม้เรื่องราวของฉันจะยังคงไม่จบสิ้นลง
และดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
หวังเป็นอย่างยิ่งว่าผู้อ่านจะได้อะไรจากบทความนี้บ้างเล็กน้อยและปรับใช้ให้สมบูรณ์
หวังเสมอว่าท่านจะรักลูกของท่านอย่างบริสุทธิ์งดงาม หวังเสมอว่าท่านจะไม่ทำให้ผ้าขาวผืนเล็กๆเหล่านั้นแปดเปื้อนสิ่งสกปรก หวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่านจะปล่อยให้เขาเหล่านั้นลงมือวาดสิ่งสวยงามในชีวิตด้วยตัวเอง แต่งเติมผ้าขาวผืนน้อยให้งดงามอย่างที่ใจเขาต้องการ
❤Thankyou❤
ขอบพระคุณสำหรับการติดตามบทความอันแสนประหลาดนี้
แล้วพบกันใหม่ในบทความใหม่
แล้วพบกันใหม่เมื่อฉันเป็นคนใหม่🖤🤍
...
...
Cr. Small world🌍
me. ถนนสายเก่า
แล้วพบกันใหม่ 🙏สวัสดีค่ะ
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
