ทุกวันตื่นมายังมีลมหายใจอยู่ ร่างกายแข็งแรง เริ่มใหม่ได้เสมอ วิ่งไม่ไหวก็เดิน
เดินไม่ไหวก็คลายเหมือนตอนเราเป็นเด็ก
คลายไม่ไหวก็ไสตัวไปกลิ้งไป
มีศ.สตีเฟน ฮอว์คิง รู้ว่าตนเองเป็นโรคเซลล์ประสาทนำคำสั่งเสื่อม โดยจะเสื่อมลงเรื่อยๆจะไม่สามารถขยับอะไรได้ วาระสุดท้ายก่อนตาย ศาสตราจารย์เหลือแค่การกระพริบตาได้ ยังสร้างเครื่องมือสื่อสารเพื่อตอบโต้กับคนอื่นได้ ผมอ่านเจอ เวลาที่ผมท้อ
ผมคิดเสมอว่า เรายังมีแรงมีกำลัง ขนาดเขาเหลือแค่ตากระพริบยังไม่ลดความพยายาม ดังนั้น ทุกวินาทีคือการเริ่มต้นใหม่เสมอ