นี่เป็นสิ่งที่ Jonathan Haidt พยายามอธิบายตั้งเเต่ในหนังสือ The Happiness Hypothesis โดยเปรียบจิตใต้สำนึกเป็นช้าง และจิตรู้สำนึกเป็นควาญช้าง หน้าที่ของควาญช้างคือการพยายามควบคุมช้างเท่าที่จะทำได้ แต่ก็อนิจจาคุมได้บ้างไม่ได้บ้าง สุดท้ายถ้าช้างมันจะดื้อ ไปทางอื่น หน้าที่ของควาญช้างก็ทำได้แค่พยายามอธิบายหรือหาเหตุผลมาเเก้ต่างในการกระทำของช้าง ซึ่งตรงกับสิ่งที่ David Hume เคยพูดเอาไว้ว่า “Reason is, and ought only to be the slave of the passions” - เหตุผลนั้นแท้จริงคือทาสแห่งความปรารถนา